(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid van Cepo, afscheid van Uganda, terug in het koude vaderland.
Donderdag middag hebben Samantha en Diana van het project voor ons een afscheids lunch gemaakt. Het werd 15.00 uur, maar dit hoort bij Afrika. Er was Chipati , soort pannekoek, met daarop omelet en groente, daarna oprollen, ook wel Rolex genoemd(heeft niets te maken met het horloge). Samoosa’s, en vers fruit. De tafel was versierd met bloemblaadjes, takjes en groen. Ook Stephen, onze CEPO boda driver mocht mee eten.
Later viel de stroom uit , daarom besloten we elders een afscheids wijntje te drinken. Bij thuiskomst zagen we licht branden , er was weer stroom en konden we de koffers gaan pakken.
De volgende ochtend, zouden we om 07.00 uur door een taxi worden opehaald, dit werd kwart voor acht, de chauffeur was door de wekker geslapen, gelukkig waren we ruim op tijd bij de backpackers. Met 20 (van de 26) vrijwilligers om half tien op pad richting Kampala, onderweg genietend van het landschap de bevolking en de kindertjes die altijd maar zwaaien en ‘‘muzungu’’ roepen. In Kampala bezochten we een craftmarket waar alleen vrouwen hun koopwaar aanbieden. Aan het einde van de middag reden we naar de backpackers in Entebbe, ik hoefde geen kamer meer te boeken, mijn vlucht ging 's avonds om half twaalf. We hebben nog met z’n allen gegeten in een restaurant aan het Victoria meer, mijn geld was op , de pin automaat van de bank was out of order, de mede vrijwilligers hebben voor mij de rest betaald, heel lief!!!
Om negen uur werd ik door Ruben opgehaald en ging ik als eerste richting huis. Na een prima vlucht om 05.30 geland op Schiphol en wat het is koud.
Al snel kwamen Roeland, Marieke en de kleine Boet, ik vergat de kou en werd vanzelf warm toen ik hem in mijn armen nam.
Meteen komen de beelden van de kinderen in Uganda naar boven, de kinderen die zo lief en aanhankelijk zijn, zo weinig hebben. Ze weten niet beter; gelukkig zijn er lokale organisaties die zich het lot van deze kinderen aantrekt en proberen de leef omstandigheden te verbeteren, ik voel me weer een bevoorrecht mens dat ik hier mocht zijn.
Onze medevrijwilliger Loes blijft nog een maand, zij zal de vijf kippen die nog gedoneerd worden afhandelen.
Nog een paar foto’s van de laatste dagen, met het plaatsen hiervan kan ik nog even nagenieten.
De versierde tafel
Diana, Joyce en Samantha van CEPO
Met Claudia en Marlous
de Papyrus velden
straatbeeld Entebbe
Loes op de kansel in een kerkje op een van de Lake Buyonyi eilandjes.
Dank voor het mee lezen, de berichtjes en de sms’jes.
Liefs van jjajja ( = grootmoeder ) Eveline.