(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid nemen en een weekje vakantie
Alweer één van m´n laatste blogs die ik vanaf Bali schrijf, en wat heb ik jullie een hoop te vertellen! Op dit moment zit ik in een internetcafeetje, vlak aan de blauwe zee met een temperatuur van 33 graden. Maar voordat ik jullie verder jaloers ga maken, zal ik eerst wat vertellen over de laatste week bij het project.
De laatste week bij het project was misschien wel de leukste van allemaal. Het leek wel alsof alle leerlingen opeens beter gingen luisteren, fanatieker met de les mee gingen doen en nóg liever uit hun ogen keken.
Op maandag hebben we alle lesstof die we de afgelopen 7 weken hadden behandeld nog één keer herhaald. Gelukkig zijn de dingen als klokkijken en het menselijk lichaam redelijk blijven hangen, wat betekent dat we de kinderen dus echt daadwerkelijk iets hebben geleerd! Een heel goed gevoel.
Dinsdag hebben we armbandjes gemaakt met de kinderen. Ongelofelijk om te zien hoe gefocust sommigen dan opeens zijn, die anders alle kanten op vliegen. Al duurde het even voordat iedereen door had hoe de armbandjes te knopen, ik heb de klas bijna nog nooit zo stil en rustig meegemaakt. De kinderen bedachten zelf om de armbandjes om hun teen te knopen, zodat het makkelijker was met vlechten. Binnen 2 uur waren de eerste armbandjes geknoopt, en iedereen wilde wol meenemen om thuis verder te gaan. Ik heb het wol voor het knutselen overigens van mijn donatiegeld ingekocht, in een heel schattig klein winkeltje, van onder tot boven volgepakt met kralen en touw.
Woensdag hebben we de kinderen gevraagd om wat dingen over zichzelf op te schrijven, omdat ik hier in Nederland nog wat mee wil gaan doen. Sommige kinderen schreven hilarische dingen op, zoals: “My favourite food is coke.” (dit moet natuurlijk cake zijn).
Donderdag hebben we pompoms gemaakt in de klas, een heel wat minder ingewikkeld werkje dan de armbandjes maar wederom met een erg leuk resultaat. We hebben ze allemaal aan een grote slinger geregen, die nu het al kleurige lokaal nog een beetje meer opvrolijkt. Dit lokaal was overigens helemaal kaal toen wij hier 8 weken geleden aankwamen. Doordat we met onze klas elke week wat hebben geknutseld hangt het lokaal nu helemaal vol met beschilderde takken, vogels, schilderijtjes en slingers. Ze zullen ons dus niet snel vergeten op het project, haha.
Vrijdag, onze laatste dag, hebben we 's ochtends geschminkt met de gehandicapte kinderen. Opeens hadden we een klas vol vlinders, boeven en katten. Ik mocht Ari schminken, een jongen van 22. Hij wilde per se als bloem, en heeft dan ook de hele dag rondgelopen met een kleurige zonnebloem op zijn gezicht. Het schminken was ook hartstikke leuk voor onze laatste groepsfoto, waar we nu allemaal met snor opstaan. De leraressen hadden voor ons allemaal een cadeautje gekocht: een kanten bloesje zoals de vrouwen hier allemaal dragen bij een ceremonie. Alhoewel de bloesjes ons niet helemaal paste (cup C komt hier niet in het woordenboek voor) was het super om een afscheidscadeautje te krijgen. Toch was het leukste cadeautje alle knuffels van de kinderen, er waren er een paar die me wel drie keer besprongen om echt afscheid te nemen. Aangezien we met 5 vrijwilligers tegelijk vertrokken, was het een waar afscheidsfeestje.
's Middags hebben we met onze klas nogmaals armbandjes gemaakt, omdat ze dit zo leuk vonden. Tijdens het knopen werd er veel gekletst, we leerden de laatste woordjes Indonesisch en er werden afscheidsliedjes voor ons gezongen. Sommige kinderen moesten zelfs stilletjes huilen toen we dan echt weggingen, wel heel ontroerend om te zien. En nu ik alweer 5 dagen zonder de kinderen ben, begin ik ze ook al echt te missen. Het is zo’n gek idee dat ik al die mensen die ik in Bedulu heb leren kennen voor sowieso een hele lange tijd niet meer zie! En het is al helemaal gek om te bedenken dat ik zo lang naar dit vrijwilligerswerk heb toegeleefd, er zo hard voor heb gewerkt om het te betalen en er zoveel over heb nagedacht, het nu opeens allemaal voorbij is…
Afgelopen week hebben we natuurlijk ook van alle andere dingen afscheid moeten nemen. Zo gingen we voor de laatste keer naar Ubud market (de plek waar ik leerde afdingen), en omdat het de laatste keer was ben ik dit keer echt “bankroet” gegaan aan alle souvenirs en leuke sieraden voor thuis. Ook namen we afscheid van Kafé, waar we sowieso 2 keer per week een koffie en een brownie bestelden. Ubud zou Ubud niet zijn als er geen massages waren, dus ook daar heb ik nog even uitgebreid van genoten. En dan de scooter, ons trouwe vervoermiddel die we ook in Ubud hebben moeten achterlaten…
Om van Ketut, de baas van het project, afscheid te nemen hebben we met hem een laatste tripje gemaakt langs bekende tempels. Het was erg leuk om hem in de rol van gids te zien, helemaal in zijn element wanneer hij vertelde over de geschiedenis van het Hindoeïsme en het Boeddhisme. Tijdens dit tripje zijn we onder andere langs het heilige water gekomen, waar we met z’n allen het ritueel hebben uitgevoerd. Dit ritueel reinigt je van al je zonden, vergeeft je jou beloften die je nooit bent nagekomen. Het moet een hilarisch gezicht zijn geweest, vijf blanke Nederlanders in ijskoud water, in de rij om zichzelf onder te dompelen in een fontein met heilig water. Wat hier ook erg mooi was om te zien, is dat één fontein niet wordt gebruikt. Deze is namelijk speciaal voor de doden en erg zieken. Wanneer er een familielid op sterven ligt, gaat er één iemand naar het heilige water om hier een jerrycan te vullen met de vloeistof. Dit vat wordt vervolgens mee terug genomen naar de zieke, waarmee hij besprenkeld wordt en zijn geest zo vrij is om te vertrekken.
Na afscheid te hebben genomen van alles wat de laatste 2 maanden als “thuis” voor mij voelde (de rijstvelden, blaffende honden, kakkerlak in de badkamer, koude douche, Gekko’s, fried chicken, etcetc) ben ik zondag samen met Carolien naar de Gillis vertrokken. Dit zijn drie kleine eilandjes, vlakbij de kust van lombok. Wij verblijven op dit moment op de grootste van de drie, waar de zitzakken aan het strand liggen en de zee helderblauw is. 's Avonds eten we op de Foodmarket, allemaal kleine stalletjes waar je het lekkerste Indonesische eten voor maar 2 euro kan eten. Overdag lig ik op het strand, te puffen van de hitte, om af en toe flink af te koelen in de zee. Een snorkel huur je hier voor een euro per dag, wanneer je de zee in loopt zie je meteen al alle soorten en kleuren vissen. De dag voor mijn vertrek was ik samen met Wilmer in de Burgers Zoo, waar we in het aquarium precies hetzelfde zagen als wat ik nu hier zie zwemmen in de zee. Zo lag ik in een deuk over de neusvis: een vis met een hele lange, puntige neus. Hier zwem ik gewoon tussen een school neusvissen, en ik voelde me helemaal thuis 
Hoe lang we hier blijven weten we nog niet, maar het is een heerlijk vakantieoord om de laatste week lekker tot rust te komen. Ik ga hier op Bali de laatste week nog even lekker genieten van de relaxte sfeer en het niks doen, zodat ik volgende week helemaal “uitgerust” (de jetlag niet meegerekend) in Nederland terug kan komen. Want wat heb ik ook een zin om weer in dat koude kikkerlandje te zijn, bij alle mensen die ik heb gemist de afgelopen 10 weken!