(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid nemen bestaat niet
Alles waar je aan begint heeft ook een einde. Zo ook mijn verblijf op het PDC. Omdat ik weet dat je dit soort dingen nooit op het laatste moment moet laten aankomen was ik tijdens mijn workshop over Nederland al een beetje begonnen met afscheid nemen. Ik wist geen groot afscheid, is niet goed voor de kinderen en ook niet voor jezelf. De laatste dag werd dus een gewone lesdag. Om ons goed voor te bereiden op deze bijzondere dag lieten wij ons de avond ervoor nog voor de laatste keer heerlijk masseren en daarna lekker uiteten. Nee, nee geen cuisine gewoon een Khmer gerecht, dus witte rijst en stukjes kip. Beetje jammer dat we terug op de fiets getroffen werden door een echte Moesson regen. Met de wielen bijna tot de helft in het water en wij gierend van de lach toch terug gekomen in het Guesthouse (alwaar geen stroom was maar dat geeft allemaal niet wij zijn alles al gewend). Wij waren er klaar voor.
Onze laatste dag zouden we op de fiets gaan (km of 10 maar wel door het verkeer van Cambodia in de spits, uitdaging, gingen we ook aan, we zijn namelijk al net zulke malloten op de fiets als de Cambodjanen op hun moto’s en in de tuktuk’s wat kon ons gebeuren). Tja…… ’s nachts hoorde ik het al……Tet werd doodziek en was ’s morgens veranderd in een rood wit gespikkeld hoopje ellende. Dit ging niet goed. Toch nog op de fiets gesprongen maar ze kwam half levend/half dood aan. Dit was niet goed. Na het eerste half uurtje is ze afgehaakt en terug gegaan naar het Guesthouse, echt balen! Het was dus een beetje troubleshooting de laatste dag maar ik vond dat wel prima. Naast mijn eigen lessen ook deels die van Tet overgenomen. ’s Morgens stond nog een workshop gepland en de kinderen mochten kiezen wat ze wilde doen. En jawel ik moest eraan geloven, voetballen. Na een pittige warming up van de teacher (de kinderen lijden veel aan bloedarmoede en vitamine tekort dus een paar push up’s is al lastig) werden de teams samengesteld. En hoe anders dan op alle scholen, nee, het werden de meisjes tegen de jongens. De kids hebben heel veel gelachen en in gedachten was ik stuk voor stuk afscheid van ze aan het nemen. Het was goed zo. Goodbey to the yellow group.
Mijn laatste lunch met de Blue group was anders. De kids confronteerde mij met het feit dat ik voor het laatst was en dat was effe pittig. Tussen de middag het gebruikelijke skype uurtje met Diederik gestart want wat ik mij niet realiseerde is dat hij ook “vriendjes had gemaakt”. Weken lang heeft hij dagelijks contact gehad met Sarin, Net, Sna, Lak, Chetra en vele andere. Het was voor beide partijen toch even lastig toen ik ze voor de laatste keer BEY BEY tegen elkaar hoorde zeggen. Normaal ben ik toch niet zo sentimenteel maar Died z’n koppie en die van de Cambodjaanse kids, riep toch een sterk wegslik moment op.
Ok, de lessen begonnen, en stiekem ben ik toch nog even met twee bijzondere kids op de foto gegaan. Het was puur voor mijzelf maar zonder woorden wisten ze waarom ik het deed. Dit nu opschrijvend levert zeker geen kodak plaatje op, god wat ga ik sommige kinderen missen. Tussen mij en de blauwe group is in de afgelopen weken iets bijzonders ontstaan. Of het door het de snelle acceptatie van mij als Teacher in de group kwam, of de bijzondere relaties die ik met de kids afzonderlijk had ik weet het niet. Ik kan alleen terugkijken op een zeer vrolijke en intense periode waarbij de kinderen zoveel van zichzelf met mij hebben gedeeld dat ik (zoals geschreven in mijn eindverslag) “Blessed was to work with this group”.
Ook zij hadden workshop en wilde graag zingen….alles voorbereid en toen werd het toch voetbal. Prima, als we maar lol hebben. Vlak voor de wedstrijd heb ik besloten dat dit het moment voor afscheid moest zijn. Met mijn telefoon op video modus heb ik van de wedstrijd een filmpje gemaakt. One by one heb ik de kinderen gefilmd in hun spel en voor mijzelf de belangrijkste zaken ingesproken. Ze hebben er weinig van gemerkt maar het is voor mij een blijvende herinnering aan deze bijzondere kids. Om die reden zal ik het dus ook niet met jullie delen, sorry. Na het voetbal moest ik wat zaken overnemen en zo ging de middag snel voorbij. De laatste les was Engels aan de blauwe group. De laatste keer Inky, Bee and Snake. De laatste keer teacher Sabineeeeeeeeeeeee, de laatste keer de hello how are you song. En in stilte dacht ik: Dit was het dan kanjers, ik ga jullie enorm missen. En weg waren ze, blij dat ze naar huis mochten. Zonder er bij na te denken kreeg ik zoals altijd nog een aantal keer good luck van ze mee, maar voor mijn gevoel waren deze toch specialer.
Het afscheid van de local staff was eigenlijk weer hilarisch. Bij het kantoor stonden ze opgesteld en de kids keken wat vreemd naar ze. Ik pakte mijn spullen en dacht……ojee hoe moet ik dit doen. Wetende dat Cambodjanen geen afscheid kunnen nemen en al helemaal niet weten hoe ze hiermee om moeten gaan. En daar stond ik voor het tribunaal. Door mijn hoofd schoot….een hand geven kan niet. Maar om de ijzige stilte te doorbreken begon ik ze te bedanken voor hun gastvrijheid en collegialiteit. Op een gegeven moment zijn de woorden dan op en moet je iets. Alleen goodbey was ongepast geweest, dus dan maar op zijn Cambodjaans, I wish you all tree times goodluck, met hierbij het bekende handgebaar. Ze waren zo onder de indruk dat er niemand meer keek en wist wat te doen met deze situatie. Nu ik het opschrijf prachtig maar ter plekke heel lastig. Gelukkig was één van de mondige leerlingen zo attent om hard Bey, bey te roepen, puffff de spanning was voorbij, ik kon naar mijn fiets. Bij de deur zag ik in een split second Lak staan. Lak en ik hadden een zeer speciale band, ook vanwege het feit dat hij zeer goed Engels spreekt maar ook omdat hij al zoveel heeft meegemaakt. Ik moest iets met hem, hij was speciaal daar gaan staan. Ik heb hem bij de deur een high five gegeven zoals we altijd deden, op dat moment brak er wel even iets. Maar het is goed zo.