(origineel bericht op be-more.nl)
afscheid nemen bestaat niet (dank je wel Monique)
Mijn eerste medevrijwilligers zijn vandaag alweer richting huis gegaan. De eerste 4 weken zijn echt voorbij gevlogen. Gister hadden we het afscheidsfeestje en ik ben zo blij dat ik nog 3 maanden mag blijven. De feestjes hier zijn ook weer een ervaring op zich, ik had echt even het gevoel dat ik terug in groep 8 was. Aan het begin zit iedereen op een stoel een beetje om zich heen te kijken, en met zijn mobieltje te spelen. Mobieltjes hebben ze hier allemaal, ze lopen in gescheurde kleren maar mobieltjes hebben ze wel. Ze hebben meestal geen beltegoed, dus je het vaak gemiste oproepen omdat ze het een keer over laten gaan, maar je kan ze wel bereiken. Na een tijdje rondkijken wordt er gevraagd of we een programma hebben. Programma voor een feestje?? Oke? die hadden we dus niet. Vervolgens stond een member van LIYO op en ging tegen de hele groep praten, dat was dus de ceremonial master van die avond. Blijkbaar hebben ze dat hier op elk feestje. Hij geeft dan het teken dat ze eten en drinken mogen gaan pakken. Anne en Majet hadden frisdrank gehaald en dat is hier wel heel bijzonder. Ze maken hier de flesjes gewoon open met hun tanden, ze doen hier alles met hun tanden en je tanden kunnen verassend veel aan als ik het zo bekijk. Na wat eten en wat drinken mogen we gaan dansen. Dat dansen doen ze hier wel echt goed, ze weten wel zeker hoe ze zo een feestje moeten maken. Maar in plaats van dat de vrouwen dansen, en mannen af en toe dansen om indruk te maken op de vrouw. Dansen de mannen hier liever alleen met elkaar. Homo zijn is hier niet geaccepteerd, maar mannen mogen wel gewoon heerlijk tegen elkaar aan rijden tijdens het dansen. Het is wel super mooi om te zien dat de mensen hier gewoon dansen omdat ze het fijn vinden om te dansen, niet omdat het van hun verwacht wordt. Na wat dansen werden er wat speeches gehouden, ineens werd er verwacht dat ik ook wat ging zeggen. Dus daar sta je dan een beetje te improviseren tegen 25 Malawianen die je aanstaren. Het mooiste was nog dat een dronken man die aan kwam lopen ook moest gaan speechen, en hij dat ook gewoon deed. Wij kenden die hele man niet maar hij had wel een hele mooie toespraak dat die zo dankbaar was dat Anne en Majet naar de community gekomen waren. Na de speeches gaat de muziek weer keihard aan. Iets wat je thuis ook niet voor kan stellen omdat allang de politie op de stoep zou staan. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat alle leden ladderzat waren, maar dat waren ze dus echt niet. Daarna moesten we ook nog met iedereen op de foto, want ze vinden foto’s hier helemaal geweldig. Een member van LIYO heeft een analoge-camera die hij laat ontwikkelen zodat iedereen de foto’s heeft. Ik had voor het project ook een digitale camera mee genomen en die wordt nu ook optimaal gebruikt. Tegen 1en was ik er wel klaar mee, maar het feestje ging gewoon nog even door. Maar het was wel super om te zien hoe verschillend het is met Nederland! Maar er is afgelopen week wel meer gebeurd dan alleen het afscheidsfeestje. Na maandag en dinsdag op bed te hebben gelegen ben ik woensdag gaan helpen met het dak van het huis van de blinde vrouw. Het huis is nu bijna af, alleen de ramen moeten er nog in. In de middag zijn we nog even naar Zomba gegaan, op de weg naar Zomba staan mensen dagen in de rij om kunstmest te halen. De landen moeten nu snel bewerkt gaan worden omdat de regentijd eraan komt. De vrouwen staan dan in de rij, en de mannen zitten lekker in de schaduw te wachten op het mest. Op dit moment is er al en 6 dagen geen diesel en benzine meer te krijgen, dat kan je in Nederland toch niet voorstellen? Net als van de week was er geen cola meer in heel Zomba was, en in Capemaclear was er nog maar op een paar plekjes water te vinden. Ik vergeet dit gewoon bijna om op me weblog te zetten omdat ik er gewend aan raak. Tussen 6 en 8 is het nu echt overal donker, de elektriciteit valt dan bijna standaard uit, en er is ook geen benzine voor de generator meer. Heel bizar allemaal dat ik die dingen gewoon vergeet, ik ben dus echt al een beetje ingeburgerd. Net als bijvoorbeeld gister, er liepen mannen door onze straat te schreeuwen… dit is de manier hoe zij de community iets willen vertellen. Wij gebruiken internet, radio of tv maar hier schreeuwen het gewoon door de straat. Verassend genoeg werkt het nog prima ook. Donderdag stond vooral in het teken van het afscheid van Majet en anne, waar ik net al over geschreven heb. Het was deze week dus minder druk voor mij dan normaal, maar dat is op zich logisch als er al 2 dagen weg vallen. Nu wachten tot maandag tot de volgende vrijwilligers er zijn![/size]
dikke kus uit het warme Malawi