(origineel bericht op be-more.nl)
Bé
Het zit erop. Morgen nemen we officieel afscheid van de members van de community. Met een flesje Fanta en een bolla maak je dan iedereen erg blij. Tijdens je afscheid wordt er verwacht dat je een speech houdt waarin je je waardering over alles uitspreekt. En waardering voel ik voor deze lieve mensen, die met elkaar hun leefgemeenschap vooruit willen helpen. Het omzien naar elkaar is groot en hartverwarmend. Hun gelatenheid vind ik lastiger. “Wij in Malawi doen het altijd zo” is vaak hun reactie als je suggesties geeft om hun leven makkelijker en gezonder te maken. Ze blijven zo hangen in hun tradities ten koste van zichzelf
Ik zal met een warm gevoel terug kijken op een periode van 3 maanden Malawi. Naar de knusheid van het leven zonder elektriciteit, Lizzy, die mij altijd haar “sister” noemde, mijn eten kookte en elke morgen mijn “douche” klaar zette. De gezelligheid samen met Eveline, Arno, Dick en Wilma. De kinderen van Mawa, die je elke dag weer opzoeken, dol zijn op nieuwe spelletjes. Maar ook heimwee, naar een prachtig glooiend natuurgebied, vol met mango’s en avocadobomen, bananenplanten, baobabs, heerlijk geurende eucalyptusbomen. De zon, die hier (echt waar), elke dag schijnt!
Maar ik verlang naar huis. Het is goed zo. Dank je, dank je wel lieve, lieve Bé, dat je zo met mij meegeleefd hebt. Mij hier opgezocht hebt, 19 postpakketjes voor de community en mij gemaakt en opgestuurd hebt. Met mij Mawa hebt willen delen. Je bent een man uit duizenden.