Na een lange reis van 8 tot 10 uurtjes sta je dan eindelijk ‘met beiden voeten’ op Amerikaanse grond. Je bent geland, je eerste keer Amerika, en dat voelt heerlijk aan. Je wil al gauw je mobiele telefoon inschakelen om familie en vrienden te laten weten dat je veilig bent aangekomen, maar ineens schalt een waarschuwing: “Laat je telefoon UIT totdat je de douane bent gepasseerd.”
Je loopt de luchthaven door met een stroom van medepassagiers. De een ziet er wat meer uitgerust uit dan de ander, maar echt fris voel je je na zoveel uurtjes zitten niet echt. Er worden rijen gevormd voor Amerikaanse staatsburgers, en voor non-American citizens. Je werpt een blik naar de rij van staatsburgers, die al gauw kleiner en kleiner wordt. “Welcome home”, een stamp, je paspoort teruggereikt en doorlopen.
Eindelijk, jij staat voor de douanebeambte. Vragend kijkt deze je aan, maar een lachje kan er niet van af; ongemakkelijk kijk je naar de beambte, en vergeet je ondertussen je paspoort te laten zien. Met een ongeduldige blik wacht de beambte op je paspoort, en dan begint het gesprek; “Waar ga je heen? Wat kom je doen? Hoe lang blijf je? Waar verblijf je? Wanneer ga je terug? Laat bewijs zien.” Duf van de lange reis en de regen aan vragen pak je de itinerary van je retourvlucht erbij en geef je deze gauw aan de beambte, die er slechts een blik op werpt en de volgende vraag stelt: “wat doe je, werk je, ben je student? Laat je collegekaart zien”, en vervolgens ongeduldigd tikt terwijl je zenuwachtig in je tas aan het frommelen bent. “Wie ga je opzoeken?, heb je deze persoon al eens eerder ontmoet? Heb je een foto bij je waar jullie samen op staan?” Langzamerhand begin je te voelen dat je iets misdaan hebt. Als klap op de vuurpijl wordt er van iedere vinger een afdruk genomen en wordt er een foto van je genomen.
Ik liep met knikkende knieeën de aankomsthal van Detroit in. Ondanks dat het geen prettige ervaring was, had ik enorm ontzag en respect voor deze beambte en de beveiliging die bij immigrations stond. Naar mijn gevoel namen hun taak serieus, ze zorgen voor jouw veiligheid en de veiligheid van je medepassagiers.
Wat verliep de tweede keer alles toch soepeler… Ik had alles bij de hand; paspoort, collegekaart, bewijs retourvlucht, nota bene het adres van verblijf en foto’s waarop ik en mijn vrienden stonden die ik ging opzoeken. Een wat oudere beambte begon me vragen te stellen. Met vriendelijke beleefdheid beëindigde ik al mijn antwoorden met ‘sir’. Na enkele vragen mocht ik alweer doorlopen, wenste ik hem een fijne dag, en liep in met opgeheven hoofd de aankomsthal van Minnesota / St. Paul in.
Kan jij je eerste vlucht naar Amerika toe herinneren? Hoe heb je de beveiliging en douane op de luchthaven ervaren? Wat is naar jouw ervaring de meest prettige luchthaven om ‘immigrations’ te passeren? Deel je ervaring hieronder.
