(origineel bericht op be-more.nl)
A new beginning
Het aantal berichten van mijn mede-vrijwilligers dat al weer terug is in Nederland vliegt me om de oren en dan ben ik blij dat ik nog iets langer hier kan blijven.
Afgelopen weekend heerlijk rustig aan gedaan. Dit houdt in dat ik, samen met Helen, lekker twee dagen naar het strand ben geweest en daar heb genoten van het mooie weer. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan Suncoast casino and entertainment world, een groot paradijs voor gokkers, eetliefhebbers, bioscoopbezoekers en gameverslaafden. Aangezien dit weekend het einde van de maand is en de Afrikanen hun salaris gehad hebben, was het enorm druk. Hoewel er hier genoeg rijke Afrikanen rondlopen, zijn er ook redelijk wat Afrikanen die hier proberen hun geld te vermenigvuldigen… Het blijft echter vaak bij proberen, dus enorm zonde en eigenlijk alleen verspilling van geld (en tijd). Maar ook dit hoort ergens weer (typisch) bij het land. Aangezien wij allebei geen verstand hebben van enig gokspel, hebben we alleen wat rond gekeken en zijn we daarna weer snel verder gegaan.
Onze volgende bestemming was de bioscoop, gelukkig hadden we in de ochtend onze kaartjes al gehaald en hoefden we niet aan te sluiten bij de lange rij. Ik heb nog nooit zoveel mensen gezien die 's middags al naar de bios gingen. Maar goed, in een bomvolle zaal zaten ook wij te genieten van de film. Al snel werd (nogmaals) duidelijk dat de Afrikanen iets andere humor hebben dan wij, maar dat maakte de film misschien ook nog wel net een beetje leuker. Waar wij de grap miste/niet snapte/niet grappig vonden, lag de rest van de zaal soms helemaal dubbel en andersom. Om de dag af te sluiten gingen we nog even een hapje eten bij de Mugg&Bean (wel bekend onder vele andere vrijwilligers).
Op maandag zijn we nog even langs ‘mijn’ project geweest, het voelt tenminste nog alsof het nog een beetje van mij is. De jongens vlogen me om de nek, gaven Helen een rondleiding langs hun eigen kunstwerken en kwamen bijna woorden te kort om te zeggen wat er de afgelopen dagen gebeurd is. Fijn om te merken dat de jongens vertrouwen in je hebben, je aanwezigheid waarderen en hun verhaal met je willen delen. Ook goed om te zien dat een aantal jongens, dat voorheen afgehaakt was bij het programma, weer terug was. Het bezoek aan het project was maar kort, want we moesten op weg naar het vliegveld. Op Afrikaanse tijd kwam het busje ons ophalen om naar het vliegveld te gaan, gelukkig hadden we hier al rekening mee gehouden en waren we ruim op tijd.
Tijd om afscheid te nemen van Helen, een dikke knuffel en weer was ik even alleen. Dit keer wel korter dan de vorige keer, een uurtje later zou Lars landen en kon onze reis beginnen. Nadat hij al vroeg geland was, duurde de paspoortcontrole en het halen van de koffer erg lang… zeker als je staat te wachten. Maar na een tijd wachten kon ik Lars weer in mijn armen sluiten en gingen we samen op weg naar de B&B.
Heerlijk om weer samen te zijn, maar ook zo anders dan wat hier ‘gewoon’ is geworden. Nu Lars hier is komt het echte afscheid van mijn project steeds dichterbij, en dat zal niet makkelijk zijn. De afgelopen dagen ben ik de jongens op verschillende momenten binnen en buiten het project tegen gekomen, er staat hen nog een persoonlijke reis te wachten die ze hopelijk goed zullen afleggen. Met Lars zal ik de komende weken ook een reis gaan maken, maar van een totaal ander genre. Deze komende week zullen we nog in en rond Durban te vinden zijn en gaan we verschillende tripjes maken. Daarna zullen we deze stad met herinneringen achter laten en onze eigen weg gaan volgen, totdat we onze eindbestemming (Kaapstad)bereikt hebben. Ook deze avonturen zal ik gaan bijhouden op mijn blog, dus wordt vervolgd…