(origineel bericht op be-more.nl)
3e berichtje
<strong>Bo bo</strong> (hallo)
<u>Tweede poging Ik had al het verhaal van bijna een week klaar, maar er ging iets mis, en alles is weg. Dus het hele verhaal opnieuw. Iets minder leuk wordt het nu.</u>
Als ik deze tekst op de weblog heb gezet, kan ik jullie reacties van de vorige keer lezen. Daar geniet ik zo van. Wel jammer dat ik maar kort op internet kan. Te kort om op jullie reacties te reageren. Maar ben heel blij om zo nog wat contact met jullie te hebben.
Ik heb velen van jullie geprobeerd te smsen met mijn Malawinese nr, maar het lukt tot nu toe alleen maar bij Jan, Patty & Inis. Maar op datzelfde nr ontvang ik die van jullie wel hoor!
Over het eten hier. We eten elke dag ongeveer hetzelfde, van een plastic bord met drie vakken, een vork erbij.Tussen de middagen 's avonds gebakken eieren volgezogen met veel olie, ofkip, soms geitenvlees. Wat rijst of spagetti erbij, en een rood achtig sausje waar iets tomaat in zit, soep genaamd. De soep is om over de rijst of spagetti te gieten. Hierbij wat chinese kool, donkergroen van het doorkoken, soms wat sperzieboontjes. Dit alles flink gezouten. Weinig variatie dus. Altijd ruim voldoende rijst en spagetti, we hoeven dus niet te verhongeren, maar we hebben er ook geen zin meer in.
We verlangen naar komkommer met tomaat, en naar fruit. Maar Mary zegt dat fruit te duur is.
<strong>Dinsdagavond 6 maart.</strong>
Vanavond leek het iets beter met me te gaan. We eten sjima vanavond; bloem gemaakt van mais, en dat gekookt. Joy vindt dat ik het zeker moet eten, want het is heel goed voor mijn darmen. Dan ben ik morgen weer beter. We eten er vis bij, gebakken met huid en kop eraan. Verder het bekende sausje en de gekookte kool. Sjima in het grote vak, groente en vis in het andere en wat saus in het laatste vakje. Joy doet ons voor hoe we dit moeten eten. Niet met een vork. Je pakt wat sjima met je rechterhand, kneed dit tot een bolletje, rol het door de soep en wat groente en smullen maar. Mary zit met haar dochter en die van Joy op de grond voor onze voeten met ongelooflijk veel eten op haar bord. Ze eten samen van één bord, smakken, knoeien en smullen. De visse kop met ogen en al wordt, met de mond,leeg gezogen. Gelukkig mogen wij allemaal een eigen bord vullen. Ik vind het niet lekker, het heeft een vreemde structuur ook. Maar ik doe mijn best voor het goeie doel; mijn darmen, en heb een beetje genomen. Misselijk van het gesmak ga ik naar bed. Later in bed werdhet moeilijk. De hele nacht naar het zwarte vieze gat gelopen. Aimmee leent mij een lampje voor op mijn hoofd. Éen voordeel van het veelvuldig diep door de knieën zakken is wel dat ik er strakke billen van krijg.
<strong>Woensdag 7 maart.</strong>
Vannacht begonnen met diarree remmers, het is zo wel genoeg geweest. 's Morgens flink koorts, slap en alles doet pijn. Ik heb deze dag veel geslapen. Later belt Buda, de baas van Yodep. Hij wil met me naar het ziekenhuis om me te laten testen voor security. Hij vindt het te lang duren, omdat het zaterdag al wat begonnen is. Ik zeg dat ik nog een dagje wil wachten maar in de middag vindt Joy ook dat ik moet gaan. Het kan namelijk ook malaria zijn. Ik bel René, de tijdelijke coördinator van Yodep voor overleg. Ze komt me halen om naar een privé kliniek te gaan. Daar word ik getemperatuurd en zo, en vervolgens een malaria test. (Jaha, echt,ik heb goed gekeken of ze een verpakte steriele naald hebben gebruikt.) Ik heb geen malaria, gelukkig. Conclusie; koorts. Moet nog zeker twee dagen rust houden en medicijnen tegen de koorts en griep slikken. Dankzij de D-remmers hoef ik niet zo vaak meer te rennen.
<strong>Donderdag 8 maart.</strong>
Ik ben van plan om weer naar Yodep te gaan, maar nadat ik me gewassen heb, is de energie op. Thuis blijven maar, weer zo’n interessante dag. En . . . jullie geloven het niet, maar ik heb nu nagels. Mooi lang en vrouwelijk, eindelijk dan toch. Hier durf ik namelijk niet te bijten als ze te lang worden. Ook geen behoefte aan een restje sjima van gisteren. Vanmorgen dus tijd om mijn nagels te vijlen. Hopelijk hou ik ze thuis net zo, wat ik hier kan, moet daar toch ook lukken. Ik vijl ze toch maar lekker kort, in verband met allerlei bacteriën.
's Middags ben ik wel naar Yodep gegaan. Er kwam een groep Amerikaanse studenten op bezoek. Ze kregen voorlichting over het leven hier en wat Yodep voor de mensen kan doen.
En de komst van de Amerikanen was reden voor een feestje. Vrouwen hadden allemaal Afrikaans eten mee gebracht, thuis gekookt. Gekookte banaan, gekookte pinda’s, gekookte maiskolf, zoete aardappelen gekookt met pinda’s, gekookte casave en bananenbrood. De mensen in Zomba zijn er dol op. Veel lekkere dingen, jammer dat ze gekookt waren. Wisten jullie dat, als je banaan kookt, er geen zoete smaak meer aan zit? Verder werd er gedanst, gezongen en muziek gemaakt. Een leuke middag die ik niet had willen missen. Joy was er ook, en samen liepen we weer naar huis. (zie foto)
<strong>Vrijdag 9 maart.</strong>
Vorige week kondigde Blessing Buda aan dat we het de volgende dag over jullie donatie’s zullen hebben en wat we ermee gaan doen. <u>Nogmaals, iedereen die mee gedaan heeft, harstikke bedankt daarvoor. Het is echt nodig hier, wat een verschil.</u>
Vandaag hebben we de evaluatie van de week, maar Blessing is niet aanwezig. We zullen het volgende week maandag, dinsdag of donderdag bespreken, zo wordt gezegt.
Na de evaluatie zijn we vrij. We gaan in de middag met de taxi naar Pachachere waar we overnachten om morgen naar de bergen te gaan. Vandaag eerst een kookles Afrikaans eten. Het was lekker, heel anders dan gewoonlijk gelukkig.
<strong>Zaterdag 10 en zondag 11 maart.</strong>
De volgende morgen werden we met het bekende busje met de “nog iets grotere” ster in de voorruit, naar huisjes boven in de bergen gebracht. Alweer een weekendje op vakantie. Ik sliep met nog vier andere vrouwen in een hoger gelegen houten huis. En de andere vier sliepen in een stenen huisje, wat lager. 6 uur gewandeld om boven op het Zomba-plateau te komen. (Lammert en Marcel; hoe zat het ook weer bij de strandvierdaagse? Alcohol hebik hier niet, wel buikpijn. Maar wederom heeft deze kanjer het weer gered.)
<strong>Zondag</strong> zijn we met onze bagage op de rug weer naar huis Pachachere gelopen. Daar aangekomen vond René, (tijdelijke coördinator van be-more) me er ziek uit zien, en kwam met een thermometer. Helaas had ze gelijk, weer koorts.
<strong>Maandag 12 maart.</strong>
Als ik thuis kom, hoef ik niet te oefenen voor hardlopen. Dat heb ik de hele nacht gedaan. Ik ben er dan ook helemaal klaar mee, al dagen. Ik ga vanmiddag weer naar het ziekenhuis, want zo is er niets aan.
Bij Yodep hebben we de donaties van ons groepje besproken. Er worden dekens gekocht voor mensen die dit zelf niet kunnen kopen. Over een paar maanden wordt het weer kouder namelijk. Verder wordt een deel van het geld gereserveerd om mais te kunnen geven aan mensen die niet genoeg hebben. Het is een slechte oogst dit jaar, dus velen zullen te weinig te eten hebben. Mais is erg belangrijk hier. Ze maken er bloem van, en sjima, ze koken de mais etc. Tirza heeft 30 T-shirts mee gekregen van haar basketbalclub. Er is in overleg met haar besloten om deze als een soort uniform te geven aan de locale vrijwilligers. Ze zijn allemaal aanwezig om een shirt van Tirza in ontvangst te nemen. Erg leuk, we maken er foto’s van. In de toekomst, als er mensen door Zomba lopen in dit shirt, dan weet iedereen dat het mensen van Yodep zijn.
´s Middags naar het ziekenhuis, de arts vindt het ook te lang duren. Ik krijg allerlei medicijnen mee; een zakje panadol, twee soorten antibiotica en een medicijn waarvan ik er vier krijg. Het zijn erg grote pillen en er wordt mij verteld dat ik er drie van in moet nemen. Op mijn vraag waarom ik er dan vier krijg; “de vierde kun je gewoon weggooien”.
's Avonds slik ik de drie tabletten en ik hoef niet meer te rennen.
<strong>Dinsdag 13 maart.</strong>
Ik voel me zoveel beter vandaag dat ik er enthousiast van ben. Nu kan ik weer gewoon aan het werk en alles beleven.Vanmorgen heb ik, net als vorige week de kleuterklas begeleid. Was leuk met al die kleine schatjes. En dan te weten dat 90% van deze kinderen weeskinderen zijn.
We waren net thuis tussen deze middag, en hoorden iets knorren. Er kwam een man met een varken op zijn rug voor Joy onze huisvader. Het varken werd bij de keuken, buiten neergelegd met de pootjes vast gebonden.
Vanmiddag zes huisbezoeken gedaan om te inventariseren wat er nodig is. Het was indrukwekkend. Er was b.v. een vrouw die erg ziek was van aids. Ze lag op de grond voor haar hut, op haar buik. Kon zich niet omdraaien, had medicijnen maar kon ze niet slikken omdat haar keel te veel pijn deed. Er liepen kinderen rond waar ze verantwoordelijk voor is, waarvan één geestelijk gehandicapt. Maar ze kan er niet voor zorgen, ze zorgen voor haar. Het zag er allemaal smerig uit.
<strong>Toe annanna.</strong> (tot ziens)