(origineel bericht op be-more.nl)
2.10.2011
Hier ben ik weer
de eerste week zit erop en wij leven nog (haha). Het toileteren op de latrine zijn wij inmiddels gewend helaas is het gas op en wijn wij aan het koken op open vuur met houtskool. Tussen de middag worden weer verzorgd met rijst, bruine bonen en kool, is te eten maar helaas altijd het zelfde. Vlees is erg duur, dat eten wij dus niet. Het hardst wordt in de ochtend gewerkt. de mensen hebben hier bijna allemaal een stuk grond waarop zij hun groente verbouwen. De Ugandees werkt vanaf 7 uur tot 13.00 uur op het veld, dan eet hij de eerste maaltijd en dat is veel. ( is dan ook nodig) om ca. 16.00 uur volgt het volgende en om 22.00 uur de grote maaltijd. Deze bestaat bestaat voornamelijk uit koolhydraten. Gelukkig hebben wij ananas en avokado en jackfruit te koop waar wij onze vitamintjes uit kunnen halen. Woensdag hebben wij samen met de projectleider informatie over aids en andere ziektes verstrekt. Dit leek eerst een hele uitdaging. Heb er slecht van geslapen gezien wij de dag de avond ervoor pas wat info hebben gehad. Achteraf viel het mee. Gezien de meeste mensen daar geen engels konden verstaan/ praten hoefden wij uiteindelijk alleen stukken voor te lezen en de projectlijder heeft het met hun besproken. Nu kan je wel denken, wat heeft dat dan voor zin maar je moet het in het groot zien. Blijkbaar is het voor de Ugandees een teken van belangrijkheid als er "witte mensen"erbij betrokken zijn en zo gezien dienen wij wel een groot doel. De andere dagen hebben wij ons met kleine kinderen en het maken van ovens voor oude mensen bezig gehouden. Erg dankbaar werk. In de weekeinden kan je het land bekijken of samen bij een verzamelpunt het weekeinde doorbrengen. Gisteren hebben wij samen gekookt en gegeten, dat was erg gezellig. Van de week zullen wij bespreken waar de donaties naartoe gaan. Zo, tot volgende week, groetjes van Ulrike