(origineel bericht op be-more.nl)
Zwart denken
Lieve allemaal,
Hoe zeer kun je veranderen in anderhalf jaar? Die gedachte is de afgelopen dagen verschillende keren door mijn hoofd geschoten. Natuurlijk is ons leven en onze leefomgeving enorm veranderd. Maar ook onze manier van denken wordt langzaam anders. We worden “zwarter”… Een paar voorbeelden daarvan:
Afgelopen zaterdag hadden we een heerlijk dagje samen uit gepland. We wilden graag nog eens terug naar Essenwoodmarket. Een marktje in een mooi park in Durban. Verleden jaar in onze vrijwilligersperiode zijn we er een ochtendje geweest en we vonden het toen erg leuk. Relaxte sfeer, leuke kraampjes met prullaria en lekkere koffie met cake. Dit keer viel het ons erg op dat er voornamelijk blanke mensen rond liepen. De juppen van Durbs komen hier op zaterdagochtend om gezellig het weekend te beginnen. Dus geen gezellige Zulu gesprekken, aleen maar Engels. Geen krullenbollenkindjes die ons verwonderd aan kijken, maar gewoon blanke kinderen die verveeld nog een ijsje naar binnen proppen. Vonden we dit vorig jaar nou zo leuk?
Daarna door naar het strand. Heerlijk weer, dus op ons gemak een enorme strandwandeling gemaakt. Verleden jaar durfden we op een bepaald moment niet verder te lopen omdat er allemaal zwarten op het strand stonden. Nu lopen we er gezellig naar toe en met Sanibona en Kunjani (Hallo en Hoe gaat het?) zijn de eerste contacten zo gelegd. Later zitten we op het strand en zien hoe een papa trots foto’s van zijn vrouw en 2 zoontjes maakt. Zonder aanzelen bied ik aan een gezinsfoto te maken. Het begin van een leuk gesprek. Over van alles en nog wat. Het eindigt met een foto die papa van ons met zijn vrouw en kinderen maakt. Dat hadden we vorig jaar nooit gedaan, zomaar een zwart gezin aanspreken…
Gister zaten we samen in het lokale ziekenhuisje. Er hoefde alleen ARV’s (aidsmedicatie) gehaald te worden voor één van de kinden. We waren weer een enorme atractie. Vooral kinderen kijken erg verbaast naar de 2 blanke die in ‘hun’ ziekenhuis medicijnen komen halen. Toen we na een uurtje wachten het dossier op mochten gaan halen werden we in het Zulu aangesproken. Omdat we niet direct reageerden werd de toon iets onvriendelijker. Op mijn :“My Zulu is not that good yet” keek de verpleegster op en barstte in lachen uit, net als de tientallen mensen die om ons heen stonden. Hoe ik me verleden jaar soms onzeker voelde en bijna bang was om een praatje aan te knopen met deze mensen die allemaal Aids hebben. En hoe ik me nu op mijn gemak voel en gewoon een klein meisje op schoot neem en haar voorlees uit een boekje over gezonde voeding dat haar oma van de arts heeft gekregen.
Maar we merken ook het verschil in mentaliteit. Van Nederlandse nuchterheid met een zekere snelheid naar Zulu nonchalance met een zekere traagheid. Toen we verleden week A. in de creche aantroffen terwijl ze waarschijnlijk een koortsstuip had, wisten we niet hoe snel we haar naar haar moeder moesten brengen. Die ons doodleuk vertelde dat ze haar dochtertje niet naar haar arts kan brengen omdat er nog een betalingsachterstand is. En de Eerste Hulp van het ziekenhuis in de buurt is ook uitgesloten omdat haar ziektekostenverzekering dat niet dekt… Ondenkbaar in Nederland. Op dat soort momenten missen we even de efficientie en sociale voorzieningen.
Maar over het algemeen genieten we erg van de cultuurverschillen. Toen we afgelopen weekend de schooluniformpjes van de kinderen bij de wasserette op gingen halen, raakten we aan de praat met de eigenaresse. Ze benoemde precies hoe wij het voelen. “Zwart of wit, het maakt mij allemaal niet uit. Ik maak me pas zorgen als de kleur van diegene wiens hand ik schut, afgeeft op mijn hand…”
Fijne week allemaal.
Knuffel Peter & Yvon