(origineel bericht op be-more.nl)
Zo…
Zo, ik ben weer thuis.
Donderdag avond hebben we afscheid genomen van onze dierbare projectleiders. Sunshine en Estefanos hebben een geweldige avond voor ons georganiseerd. Na een evaluatie op kantoor, waar we een prachtig certificaat en veel lovende woorden in ontvangst hebben genomen liepen we naar de compound waar Estefanos woont.
Alle lieve mensen waar we mee samengewerkt hebben zijn aanwezig. Tussen de palmbladeren en bananen bomen ingeklemd genoten we van de muziek, dansen, lekker eten en elkaar. Als extra verrassing was er vlees bij de injera…Een haan, woensdag gekocht in Leku, met de pootjes aan elkaar gebonden mee in de bus naar Awasa, s, nachts bij Sunshine op de kamer en tot vlak voor het eten in de tuin rond gescharreld… Met z, n allen liepen we na afloop in het donker naar huis, het hart vol van emoties.
Vrijdagochtend heb ik afscheid genomen van Masha, samen met Estefanos ging ik op de motor naar het ziekenhuis om een laatste controle te doen en alles over te dragen aan Estefanos. Tot mijn verrassing zat ze al rechtop te eten, zwakjes, dat wel, maar toch. We regelen nog antibiotica (eerst betalen), en dan moet ik toch echt weg. Het busje wacht.
Voor de allerlaatste keer knuffel ik haar en geef haar mijn kettinkje met het olifantje, een olifant is sterk, en jij ook!! zeg ik tegen haar. Denk daar aan als het straks misschien even tegen zit. Bij de deur draai ik me nog een keer om, ik zie hoe ze het olifantje betast, ik zwaai naar de vader die nog eens zijn dankbaarheid uitspreekt.
Ik geniet van het laatste ritje op de motor naar huis, daar staat iedereen al ongeduldig te wachten. Ja, ik weet het… ik ben laat, maar dit moest toch echt nog gebeuren.
De rit naar Addis is lang en vermoeiend, het landschap bekent, en niets verbaasd me nog.
Zondag in Addis, ik heb de dame uit het vliegtuig (heenreis) gebeld. Alem heet ze en om 10 uur is ze bij het hotel. In haar grote Suzuki 4x4 rijden we door Addis. Alem laat me zo, n beetje heel Addis zien en overal waar we komen schijnt iedereen haar te kennen, en wordt ze met egards begroet. Als ik daar iets van zeg komt de aap uit de mouw. Alem is een zeer bekende en gerespecteerde vrouw, een soort staatssecretaris van economische en sociale zaken. Waaauw, ik ben in goed gezelschap dus. Boeiende gesprekken en heel veel informatie over het reilen en zeilen in Ethiopie. Na een heerlijke lunch in een van de oude traditionele restaurants van Addis ( waar Alem, s foto tussen die van Clinton en andere hoge gasten hangt) zet ze me om half 4 weer af bij het hotel, met de koffie die ik als kerstgeschenk mee krijg.
In de lobby waar ik even bij zit te komen raak ik aan de praat met 2, ook grijze dames op leeftijd. Volunteers uit Zweden en Frankrijk, de een voor 2 jaar verbonden aan een universiteit in Ethiopie, de ander voor het Internationale Rode Kruis in het zuiden in de vluchtelingen kampen. Het blijkt dat we bijna tegelijkertijd op Haïti zaten…
Ik bel Estefanos om te vragen hoe het Masha gaat. Ze mag naar huis…
De vlucht naar huis was oké, op Schiphol een overdaad aan kerstversiering en Dreaming of a White Christmas. Ik heb het vnl. koud…
Warm zijn de knuffels van mijn kleinkinderen en de oprechte blijdschap om me weer te zien. Anton haalt me op uit Haarlem en ik vind de polder kaal en vlak.
Zo… ik ben er weer. Langzaam verdwijnt Ethiopie uit mijn gedachten en dringt het tot me door dat het bijna Kerst is. De eerste afspraken staan alweer in de agenda. Op naar 2012.
Iemand zei eens; Your life is your message to the world- make sure it’s inspiring!
Prettige Kerstdagen en een Gelukkig 2012.