(origineel bericht op be-more.nl)
What a day…
Esh………you carry stone’s??? Dixon, een stoere man die hier schoonmaakt dacht “ even “ mijn tas met instrumentarium op z,n schouders te gooien. Met twee man kregen ze hem maar net in de auto .
Coast General Hospital heeft een busje gestuurd om ons op te halen. Carla maakt meteen van de gelegenheid gebruik om de mannen te vragen fruit te laten kopen voor APDK, wij worden vast afgezet met Mzungu prijzen en passen op het busje. Ik sta wat onwennig in een achteraf straatje, en vraag me af waarom. Ik zie er uit als een toerist en heb een andere uitstraling dan wanneer we met de mobile clinic op pad zijn en voel me ook anders. Interessant.
Zwaar beladen komen de mannen terug , voor een tientje een giga berg fruit 
Met de zware tas vooruit duwend komen we het kantoor van de directie in. Na de obligate welkoms woorden vertel ik wat er in de tas zoal zit. Ogen worden groot en hij vraagt zich af wat de waarde is van de donatie.Nou een ruwe schatting komt in de buurt van een miljoen KSH. Hij wist het zweet van z’n voorhoofd.
In de conference room stallen Carla en ik alles uit, soort bij soort, algemene chirurgie, vaat chirurgie, ortho, trauma etc. De directeur is sprakeloos. Mooi.
De specialisten die komen kijken, heben nauwelijks oog voor ons toch zo charmante lady’s maar gedragen zich als kinderen in de speelgoed winkel. Geweldig!!! Iedereen pikt er meteen uit wat voor zijn of haar specialisme belangrijk is. We genieten, vergeten zijn de eindeloze mails en discussies , het gesjouw met de zware tassen, de spanning of het wel door de douane kwamen, de gemaakte kosten etc.
We leggen uit, demonstreren maar zijn vrnl heeeeel erg blij omdat zij zo blij zijn. Met het hoofd OK spreken we af om in februari 2013 langs te komen voor een workshop. Dan moet wel duidelijk zijn waar ze nog behoefte aan hebben. Ik had op internet handleidingen gedownload en adressen van firma’s voor evt aanvullend instrumentarium, dat staat nu op hun computer.
Het is beter te geven dan te ontvangen, we kennen deze spreuk wel, zo sprak de directeur bij het afscheid. Maar, zo zei hij , soms is ontvangen ook wel heel erg leuk.
Ik heb een prachtige bedankbrief, recht uit het hart geschreven voor MC Zuiderzee, voor de afdeling die deze zending heeft mogelijk gemaakt. (Coby bedankt voor je hulp!)
De chauffeur bracht ons naar APDK, waar we een afspraak hebben met mrs Leah en Mr Salim coordinator van de Mobile Clinic. We zagen een beetje tegen het gesprek op. De geruchten machine draait op volle toeren en zoals dat gaat, slecht nieuws is interssanter dan goed nieuws, lazen we op diverse blogs en FB dingen die ons zorgen baarden.
Niets werkt beter dan een goed en open gesprek toch?
APDK heeft het moeilijk, erg moeilijk. Mrs Leah vatte het als volgt samen. Door een betere mobilisatie, het transsportfonds en de posters die overal in de regio verspreid zijn komen er veel meer patienten voor operatie , behandeling en special seats. Normaliter reden voor een feestje als je ipv 200 kinderen er 400 hebt geopereerd in de laatste 10-15 maanden. Als echter op hetzelfde moment vaste donoren zich terug trekken vanwege de financieele crisis en een paar refer ziekenhuizen de prijzen verhogen ontstaan er problemen. Kinderen zijn zo lang mogelijk behandeld totdat de refer ziekenhuizen stopten vanwege betalinsachterstand. Ook de screening day vanuit Kijabi is gecanceld.
De tering wordt nu naar de nering gezet…helaas staf ontslagen, kinderen terug naar huis, onbehandeld… etc. Mij lijkt het bijna onmogelijk een organisatie te runnen zonder vast inkomen. Steun van de overheid is er niet, behalve de nursingstaf die komt van de overheid, maar zijn vaak niet gemotiveerd om met gehandicapte kinderen te werken.
Desondanks hebben ze moed en goede hoop dat ze weer opkrabbelen. Alle zeilen worden bij gezet. Daarom zijn ze ook zo ontzettend blij met onze steun, het mee denken en zoeken naar oplossingen soms met voorstellen waar ze zelf nooit op gekomen zouden zijn.
Carla heeft met de donatie van 2 laptops, usb sticks en een solarcharger en een lading groentezaden ze enorm blij gemaakt. (Lees op carlasonder.waarbenjij.nu haar eigen verhalen.)
Voordat we weg gingen hebben we nog een deel van het fruit aan de kinderen gegeven , ze gingen net aan de maaltijd. De eetzaal zag er schoon en fris uit, de handen werden keurig gewassen ,de oudere kinderen gingen met bakken water rond en hielpen de kleintjes. In no time hingen ze aan mijn broek en riepen „ picture, picture“. De kinderen zagen er goed uit en waren vrolijk zoals altijd.
Salim liep met ons naar de Matatu, letterlijk lichter gingen we naar huis, uitgedroogd en met hoofdpijn en een knorrende maag, maar gosh…what a day, what a day !!