(origineel bericht op be-more.nl)
Wel stroom, geen (werkende) laptop: verlaatte blog week 5
Na het afscheid nemen van mijn November medevrijwilligers heb ik het weer aangedurft alleen richting Masaka te gaan. Dit keer geen vechtende chauffeurs, wel een overvolle personenauto waar ik echt nog wel bij kon… Dus met 12 man in een auto naar Masaka afgereist. Het opgepropt reizen wordt al gewoonte, want heb ook nog een oogje dichtgedaan.
In Masaka heb ik Meagan en de zusjes Myrte en Kyra gemeet om samen met Jospeph (eigenaar van Masaka backpackers) mee te liften naar Kampala. Joseph heeft ons vervolgens netjes bij een juiste matatu richting Jinja afgezet. Zo lukte het ons dit keer voor het donker op plaats van bestemming te komen: Nile Explorer backpackers. Een leuke overnachtingsgelegenheid voor backpackers in Jinja, met WiFi! Dus eindelijk digitaal mijn Nederlandse sociale leven weer ge-update. Het internet liet voor een keer tevens ruimte voor Skype <strong>met </strong>webcambeelden. Super om Marleen en Martijn met Kobe te zien en Kobe vrolijk te horen kraaien.
Zaterdags was het de dag waarvoor we naar Jinja waren afgereist: Raften op de Nijl. Na hier vele wilde verhalen over gehoord te hebben durften we toch de stap te nemen. Wat ben ik daar blij mee!! De Nijl raftend trotseren is ontzettend gaaf en raad ik iedereen aan. De omgeving is erg mooi en de actie op het water kicken. Het was nog behoorlijk werken in de boot, maar we bleken er erg goed in. Enkel 2 flip overs gemaakt (dus over de kop met de boot, naar adem happen en zo snel mogelijk weer in de boot zien te komen), waar anderen dit wel tot 6x toe hadden. Stiekem vonden we dat best jammer, want zo’n flip over geeft een heel tof gevoel en de rustige stukken vooral veel spierpijn.
Na een aansluitende avondmaaltijd (het was een dagvullend raft-avontuur) was het vol op genieten tijdens de terugweg naar Jinja. In een ‘ veekar’ bij ondergaande zon. Een warme douche maakte de dag volmaakt.
Zondag wederom een activiteit waar ik al lange tijd naar uit keek: paardrijden. Ruim twee uur heb ik met een big smile op Juju (Jungel Jumper) gereden. Langs de Nijl en tussen kleine dorpjes met de typisch Afrikaanse hutjes door. Heel gaaf! Het is nog een hele kunst je paard in bedwang te houden en er goed op te blijven zitten. In afwezigheid van de juiste paardrijdtechnieken was het in draf dan ook flink paardstuiteren in plaats van paardrijden. De blauwe billen en spierpijn na afloop waren de ervaring echter zeker waard.
Na een lekkere lunch bij Nile Explorer Backpackers zijn Kyra, Myrte, Meagan en ik met de matatu naar Kampala gegaan. Eenmaal aangekomen in het hotel werd ik gebeld door mijn lieve familie. Heel leuk om iedereen eventjes om de beurt te spreken. Ze waren bij elkaar om Sinterklaas te vieren. Hoewel ik hier omringt was en ben door zwarte pieten, is de Sinterklaastijd me grotendeels ontgaan. Wel nog een gedicht geschreven voor, inmiddels al bekend, Karen en een heel leuk gedicht ontvangen van, inmiddels ook bekend, Sigrid. Thanks meid, had niet kunnen raden dat ie van jou was J
’s Avonds in Kampala uit eten en op de hotelkamer relaxen. Het was een heerlijk weekend!! Ik heb vol op genoten en even niet gedacht aan alle heftige dingen die het leven in Uganda met zich mee brengt. Klaar voor een nieuwe maand vrijwilligerswerk op het Rakai-project.
Maandag ontbeten bij onze favoriete zaak in Uganda, Brood. Ook werden er pepernoten verkocht, dus die hebben we gekocht om toch ook een klein beetje pakjesavond te creeren op 5 december. Na het ontbijt weer de megadrukte van Kampala in, vresend voor je leven achterop een boda boda. Tja, we moesten toch bij de juiste matatu-plaats zien te komen. Weer een hele belevenis op zich. Tijdens de reis terug naar Masaka waren we alle vier in slaap gevallen en schokken we wakker toen we ineens stilstonden en omsingeld waren door verkopers die hun etenswaren door de raampjes van de matatu duwden. Afrika.
Eenmaal in Masaka was het tijd de nieuwe lading Be More vrijwilligers te ontmoeten. Mijn Rakai medevrijwilligers behoren tot de oude garde: Tim, Ellen en Meagan. Alle vier al minstens een maand in Uganda en ook net afgestudeerde verpleegkundigen. Met Kim en Sunday reden we mee naar Kyotera waar Abert ons bij het appartement opving. We kregen een welkomspraatje en konden ons weer voor een nieuwe maand vrijwilligerwerk installeren. Het is leuk en gezellig weer met Meagan te zijn, ik deel samen met haar een appartement en Tim en Ellen de andere.
Dinsdag was het introductiedag voor de nieuwe Rakai-vrijwilligers, waar ik voor de gezelligheid ook maar aan heb deelgenomen. Kon ik Abert mooi aanvullen. Abert heeft eerst een rondleiding gegeven door Kyotera waar ik inmiddels prima mijn weg weet te vinden. Na het verkennen van Kyotera was het tijd voor Tim, Ellen en Meagan kennis te maken met KMC. De afdelingen langsgaand kwam ik tot de ontdekking de afgelopen maand zeker het een en ander opgestoken te hebben. Bij de meeste patienten wist ik het bijbehorende beeld en vaak ook levensgeschiedenis te vertellen. Op Kim’s ward/malnutrition ward was mijn lieveling Maria nog aanwezig. De schat, geweldig haar weer te zien lachen, spelen en lopen. Nog steeds met het uiterlijk van een 2 jarige (in werkelijkheid 5) en wankel ter been, maar weer vol energie. Sterk genoeg om weer naar huis te kunen. Net zoals Julius. Maar niet<strong> voor </strong>de rekening te betalen (KMC is tenslotte een private hospital). Dit bleek voor mama Julius een groot probleem. Maar geleend via via via en tijden later slaagde ze er uiteindelijk toch in en kon ze nog net met Julius bij ons achter in de truck springen op weg naar huis. We mochten met de truck mee omdat we mzungu-tijd half 6 met Abert bij het appartement hadden afgesproken om een planning voor deze maand te maken. Ondanks mzungu-tijd-afspraak bleek Abert er om half 6 nog niet te zijn. Drie kwartier later kwam hij Afrika-tijd half 6 aan. Op Afrikaans tempo werd er weer een schitterend programma voor de volgende maand op papier gezet. Nederlanders zijn op tijd, Afrikanen hebben de tijd. Zo was het donker dan ook al ruim gearriveerd toen wij het avondeten wilden maken. Maar de markt nu betreden leek ons niet meer zo’n goed idee, dus maar eens het restaurant tegenover het appartement uitgeprobeerd. Prima te doen! De dag sloten we af met een potje yatzee. Het is ook net vakantie hier! Druk pratend tikten de uren 4 december voorblij en klokslag 12 uur 5 december opende ik mijn cadeautje van zuslief. Jeuh, toch nog een Sint gezien dit jaar!
5 December: goed excuus bij ontbijt en lunch speculaas (gekocht bij Brood) op te smullen en ons ’s avonds ziek te eten aan pepernoten. Maar voor de pepernoten moest eerst nog gewerkt worden. ’ s Morgens met dokter Ambrose een leerzame ronde door het ziekenhuis gemaakt en nog even geholpen bij het consultatiebureau. Met de vrijwilligers van deze maand besloten dat we het voor de lunches aandurven de kantine van KMC te betreden, dus vanaf nu rijst met bonen/ pocho (soort stijve rijstpap)/ matooke of aardappelen als lunch. Verrukkelijk.
’ s Middags hebben we ons gestort op het verzorgen van wonden onder toezicht van verpleegkundige Tonny. Hij vond dat ik de nieuwe vrijwilligers wel even voor kon doen hoe wondzorg er hier aan toe gaat en wilde mij hierbij geen adviezen geven. Stiekem vond ik het tof om te doen en ook Tim, Meagan en Ellen durften het vervolgens aan daadwerkelijk de handen te laten wapperen bij het verzorgen van diepe overheerlijke wonden. Ik zal jullie de foto’s hiervan besparen.
De dinsdag op KMC sloten we af met een ‘vergadering’ met Bennon, de daadwerkelijke projectleider die je maar zelden ziet. We hebben niet veel nieuws besproken en vooral veel ja en amen geknikt. Niet te veel vragen stellen want we wilden nog graag voor het donker boodschappen doen op de lokale markt. Dit was succesvol en ’s avonds zaten we aan een overheerlijke goed gevulde pasta. Afvallen in Afrika? Volgens mij gaat dat voor mij niet echt op…
’s Avonds had ik even een dipje omdat ik mama erg miste. Ik had mijn belevenissen van hier zo graag met haar willen delen… In plaats van een pakjesavond /spelletjesavond nam ik dan ook even een avondje voor mijzelf. De tijd genomen weer eens goed te wassen, met Marleen gebeld, foto’s bekeken en uitgezocht, gelezen, muziek geluisterd. Ook wel even lekker.
Donderdag hadden we een leuk programma op de planning staan. We werden met de boda boda bij het appartement opgehaald en hebben via Kim zes huisbezoeken gedaan. Maria, Julius, Ivan en Sissy waren mij al bekend. Allen lijkt het ze momenteel goed te gaan, de opname op malnutrition ward lijkt hun goed gedaan te hebben. Julius was echter alleen in het bijzijn van andere kinderen, geen volwassene in de buurt te verkennen. Ben benieuwd hoe het hem zal vergaan… Ook hebben we een ‘nieuw’ ondervoed kindje bezocht. Wabili (meisjesnaam voor een deel van de tweeling, waarvan er heel veel lijken te zijn in Uganda). 3 jaar. Het uiterlijk van een baby, kon niet lopen. Daarnaast gokken we dat ze een hechtingsprobleem heeft. Ze was niet normaal bang wanneer haar oma even bij haar vandaag ging. Zodra oma er weer was, was het goed. Althans, zolang ze geen anderen aankijkt. Mzungu’s zijn natuurlijk ook erg eng, maar Boniface is toch echt zwart en ook hem vond ze erg eng. Boniface heeft alle gegevens verzameld die nodig zijn bij een potentiële opname. To be continued…
Na uren tussen de huisjes/hutjes achterop de boda gezeten te hebben waren we tegen 3 uur wel toe aan wat eten. Dit kregen we bij Kim. Zij had genoeg klaargemaakt, ze had namelijk 20 kinderen te logeer. Voor 3 dagen en 2 nachten had ze een kinderkamp georganiseerd. Genieten geblazen! De middag hebben wij ons hier ook erg vermaakt. De mzungu’s dienen als goed entertainment voor de kinderen en de kinderen voor de mzungu’s. We hebben de kinderen met schmink omgetoverd tot vlinders, sterren, bloemen en tijgers. Ja, ook ik heb hier aan meegedaan, arme kindereren… 
Ook wij mzungu’s moesten er aan geloven. Ik werd een ssebo (man in het Lugandees) en Meagan een piraat. Boniface, onze boda boda chauffeur deze dag, wilde tegen etenstijd jammer genoeg erg graag naar huis (vrouwen gedoe dat schminken…). Zo kwam het dat Meagan en ik geschminkt en al overal nog meer nagestaard en uitgelachen werden dan normaal tijdens de 20 minuten durende boda-rit. Carnaval in Uganda, wat een lol! Dit bracht ons in de feeststemming. ’s Avonds daarom Friends Pub bezocht voor een drankje. Onze oren werden door de harde bass bijna kapotgeblazen, terwijl de lokale mannen saai geïndoctrineerd naar een voetbalwedstrijd op groot scherm zaten te staren. Na een drankje hielden we het daarom toch maar voor gezien. Geen idee waarom het nodig is iedere donderdag de muziek tot 5 uur in de morgen oorverdovend door te laten gaan. Wie weet komen we daar nog een keer achter.
Vrijdagmorgen hebben we weer doorgebracht op KMC. Een interessante doktersronde en meekijken bij het maken van echo’s. De zorg in Uganda blijft een wereld van verschil met de zorg in Nederland. Een week vol indrukken kan weer verwerkt worden. Een rustig weekendje Masaska staat voor de boeg. De tijd vliegt. Mijn blogs en foto’s voor jullie op internet plaatsen gaat in Ugandees tempo. Ik heb helaas mijn laptop kapot laten vallen dus ben nu even afhankelijk van andermans laptop en/of de computer van het internetcafé met erg traag internet. Ach, nu ben ik nog meer deel van de Ugandese cultuur.
Ik blijf proberen jullie mee te nemen in mijn ervaringen van hier. Tot volgende week!