(origineel bericht op be-more.nl)
Weer terug waar we begonnen…
<em>Lieve allemaal,
Hier voor de laatste keer uw geweldige blogster… Dit keer geschreven vanaf de bank in het pittoreske Monster. Excuses voor het feit dat ik die geweldige blogster niet echt bleek te zijn, maar omdat we de laatste twee weken geen internet meer hadden, kon ik dus niks op mijn blog zetten. Ik schreef elke dag pagina’s vol in mijn reisdagboekje, en had dan -eerlijk gezegd- niet zo veel zin meer om alles nog een keer op te schrijven in een blog.
Maarrr… Wat heb ik het ge-wel-dig gehad!! Toen ik afgelopen zaterdag afscheid moest nemen van de kinderen, de mederwerkers, medevrijwilligers, het project en het land zelf, merkte ik wat ik allemaal heb opgebouwd in twee maanden. En dat slaat dan vooral op het contact met de kinderen. Ik heb vreselijk gehuild toen we weggingen, en kon maar niet stoppen met de kinderen en mijn huismoeder te omhelzen. Het idee dat ik ze achter moest laten, en ze nooit, of in ieder geval voorlopig niet, meer zal zien, was en is vreselijk.
Helaas kwam dan toch het moment dat we in het busje moesten stappen dat ons naar het vliegveld bracht, en toen we voor de allerlaatste keer wegreden van Mother of Peace, kon ik natuurlijk helemaal niet meer stoppen met huilen.
Na een reis van ongeveer 24 uur, vlogen we eindelijk Nederland binnen, en dat was het moment dat ik ineens toch wel zin kreeg om door de deuren van Schiphol te komen en vrienden en familie weer te zien.
Nou, aan vrienden en familie en familie geen gebrek! Het was echt een verrassing dat er zó veel mensen op mij stonden te wachten, en dat was (ondanks dat ik niet terug naar Nederland wilde) toch wel erg fijn thuiskomen!
Tenslotte wil ik iedereen heel erg bedanken die met mij heeft meegeleefd, en voor alle support in de vorm van smsje, mailtjes, reacties op mijn blog, telefoontjes, facebookberichtjes, kaartjes, etc!
De twee maanden bij Mother of Peace waren om nooit te vergeten, en dat zal ik ook nooit doen. Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet, zoveel meegemaakt, gezien en geleerd. Al met al was het een ervaring die ik de rest van mijn leven meeneem. Ik mis iedereen en alles nu al, en het zal ook nog wel lang duren voordat dat gevoel minder of weg is.
Ik weet niet hoe en niet wanneer, maar wat zou ik graag terug willen. En als het aan mij ligt, gaat dat ook zeker (liever vandaag dan morgen) gebeuren!
Liefs, Sarah</em>