Wat vinden ouders als de dochter op wereldreis gaat?
Gezien de commotie die is onstaan in de media over Laura Dekker en al het nietes spelletje vertrekken of thuisblijven,keuren toch 79% van de wereldwijzer vrienden dit avontuur af!(zie peiling Laura dekker in het stamcafe)
Nu wat vinden jullie als ouders, moest je dochter&zoon thuis komen en zeggen ik vertrek op wereldreis!!
Stem boven in de opties en eventueel kun je hieronder je stemgedrag verklaren!
gegroet:georgessiam.:chin:
In dit geval ben ik zelf de dochter die niet op reis mag, dus even een reply vanuit een iets ander standpunt 
Alleen mag ik duidelijk niet gaan, niet buiten Europa althans. Dus volgens mijn ouders moet ik iemand zien te vinden die mee gaat en een goed plan achter laten waar ik heen zou willen etc.
Als ik gezellig met de mededeling kom dat ik in de planning had een reis te maken a la Trans-Mongolië express en dan een stuk door Azië toeren, zouden ze daar niet zo blij mee zijn of denken dat ik niet serieus ben :P. Tenzij ik dus met 1, het liefst 2, anderen mee ga en een goed uitgelijnd plan heb.
Zelf vind ik het af en toe nog al frustrerend dat mijn ouders zo reageren, omdat ik enigszins wel oud en wijs genoeg ben inmiddels, hoop ik dan toch ;), maar aan de ene kant kan ik ze opzich wel begrijpen, maar toch…
Mijn tegenreacties dat mijn broers op mijn leeftijd ook in hun eentje op pad zijn geweest wuiven ze dan weg door te zeggen dat ze daar ook niet al te blij mee waren enzo, maar toch…
Ik vind dat je een 14-jarig meisje niet kan vergelijken met de ‘gemiddelde’ reizende dochter…
Tijdens mijn eerste lange verblijf in het buitenland (ik was toen 22) hebben mijn ouders het soms best moeilijk gehad. Ik liep toen stage in Indonesie, en da’s toch wel ver Ze hebben me wel laten gaan.
Toen ik 4 jaar later een jaar op reis ging, opperde mijn moeder dat ze niet zo lang zonder me kon. Ik heb haar uitgenodigd om me halverwege de reis op te komen zoeken, en zo hebben we een paar weken door Sulawesie en Bali gereisd. Een mooi compromis.
Weer een paar jaar later heb ik maanden in Engeland gewoond en gewerkt, en daar heb ik ze eigenlijk nooit over gehoord. Zal dus wel geen probleem geweest zijn.
Hmmm, ik bedenk me nu ineens dat ze niet meer maanden voor een vakantie voorzichtig gaan polsen of ik weer weg ga en waarheen. Ze kijken nu niet meer op van mijn keuzes, en zijn met name benieuwd naar verhalen en foto’s achteraf!
Zelf was ik de dochter die op 19-jarige leeftijd voor 8 maanden alleen naar Zuid-Amerika vertrok. Mijn ouders hebben er gelukkig nooit een probleem van gemaakt al zal mijn reislust hen weinig verbaasd hebben. Op moment van vertrek had ik al heel Europa alleen per trein bereisd en riep ik al jaren te pas en te onpas hoe graag ik op wereldreis wilde. Toen ik door een verkeerde studiekeuze plotseling zeeen van tijd had was het ook min of meer een logische stap: in het buitenland zou ik het begin van het nieuwe academische jaar afwachten. Helemaal gerust waren ze natuurlijk niet, maar door hen vanaf het eerste moment te betrekken bij de voorbereiding en duidelijke afspraken te maken (elke paar dagen contact + eerste drie maanden vrijwilligerswerk doen, pas daarna reizen) waren ze voldoende gerustgesteld. Gelukkig is alles uiteindelijk helemaal goed gedaan (sterker nog, daarna ben ik nog twee keer voor langere tijd teruggegaan naar Zuid-Amerika en heb ik diverse grote reizen alleen ondernomen.) Inmiddels hoor ik al tijden geen gespur meer van mijn ouders. Zij weten dat reizen mijn grote passie is, ik voorzichtig ben en me wel red. Af en toe als ik een (voor hen) te exotische bestemming noem als Iran, Colombia or Kirgizie vragen ze wel of ik niet alsjeblieft voor een wat rustiger oord kan kiezen maar, als het er echt op aankomt, laten ze me gaan.
Heerlijk mijn ouders zijn degene die me juist op reis stuurden! Ik ben ze er erg dankbaar voor, zonder hun was ik niet op avontuur gegaan. Waren alle ouders maar zo:P