(origineel bericht op be-more.nl)
Wat een maand…
Lieve allemaal,
Een Afrikaans leven is een heel fijn leven. Maar soms ook een ‘moeilijk’ leven. Als er beslissingen moeten worden genomen die moeilijk zijn. Of als je verstand een andere kant op moetals je hart je ingeeft… Lees mee en ontdek hoe onze afgelopen maand was.
In een vorige blog hebben we verteld over het 16 jarig meisje dat met haar pasgeboren baby voor de poort van Palm Tree stond. Ze wilde haar baby niet. Na veel gepraat hadden we een mooie oplossing gevonden. Wij zouden haar dochtertje overdag in onze Daycare opvangen en mama van 16 zou overdag naar school gaan en na schooltijd voor haar kindje zorgen… Zo gezegd, zo gedaan. Dat het kleintje de eerste dag heel veel huilde vonden we normaal. De tweede en derde dag begrepen we ook nog. Maar daarna? Ze bleef huilen. Ondanks goede flesvoeding en regelmatig schone luiers. Misschien wel vanwege de lekkere voeding. We kregen het idee dat ze thuis niet zo veel te eten kreeg. En bij de mate van aandacht die ze thuis kreeg stelden we ook vraagtekens. Haar mama kwam haar dagelijks ophalen en van een liefdevolle begroeting was nooit sprake. Ze hield de kleine zo ver mogelijk van haar vandaan. Niks knuffels en vooral geen lichamelijk contact.
Twee weken zagen we het aan en toen werd het tijd voor een goed gesprek met de mama. Ze bleef er bij dat ze de baby echt niet wilde. Toen we voorzichtig adoptie ter sprake brachten, leek haar dat een goed idee. Ze zou het overleggen met haar tantes. Maar zoals we al verwachtten: de tantes wilden niet meewerken. Ze moest zelf voor haar baby zorgen!
En toen kwamen de slapeloze nachten. We wilden dit kleintje zo graag helpen. Bij ons kreeg ze de broodnodige liefde die ze thuis moest missen. Maar het voelde ook als een bodemloze put. Alles wat we erin stopte was tevergeefse moeite. De 7 knuffel uurtjes bij ons konden nooit op tegen de 17 uur verwaarlozing thuis. Het was een hele moeilijke beslissing. En dan moet je soms de conclusie trekken dat je niet de hele wereld kunt helpen. En dat je beter de handdoek in de ring kunt gooien…
Toen we de mama vertelden dat haar dochtertje niet meer welkom was in onze Daycare haalde ze haar schouders op. Ze draaide zich om en liep weg. Nooit meer gezien. We hopen dat het goed met ze gaat. Maar diep in ons hart weten we dat dit kleintje eigenlijk nooit een eerlijke kans op een goed leven krijgt.
‘Probleem opgelost’. Maar het volgende wachtte alweer…
Zoals de meeste van jullie wel weten, hebben we sinds begin november een hele bijzondere loge in onze villa. Het begon op een woensdagochtend met een telefoontje van onze social worker dat er die nacht een baby was geboren. Moeder wilde het niet en ondanks dat er geen tijd was om papierwerk in orde te maken, wilde ze hem direct naar Palm Tree komen brengen. Natuurlijk was hij welkom en zo stonden we ‘smiddags met een klein jochie in onze armen. 16 uur oud was is toen…
Voor het gemak namen we hem op in onze villa. Hij sliep in ons grote bed en badderde in ons grote bad. Tot januari zou hij bij ons wonen. Op het moment dat de andere adoptiebabies zouden komen, zou hij verhuizen naar beneden. Het liep anders. Met de dag gingen we meer van hem houden en iedere maand hadden we wel een excuus om hem nog wat langer bij ons te houden. ‘Visite uit Holland die absoluut moet meemaken hoe bijzonder ons kleine gezinnetje is.’ Of ‘Hij is erg verkouden, beter hem nog even een maandje extra te vertroetelen’.
Stiekum droomden we ervan om hem te adopteren. Het gesprek dat we daarover met onze social worker hadden, was als een koude douche. Pas als we 5 jaar in Afrika zouden zijn, mochten we een verzoek tot adoptie indienen. 2016 dus. De kans dat ons vriendje dan nog hier is, is volgens haar nihiel.
Het was moeilijk om de waarheid onder ogen te zien. Onze grootste wens zou nooit uitkomen! Het heeft een aantal weken geduurd en heel wat tranen gekost. We beseften dat het beste dat we voor hem kunnen doen, is hem loslaten. Dus met kramp in mijn hart liet ik hem ’s middags in de daycare achter. Met een gevoel of een deel van me was geamputeerd gingen we weer eens met z’n tweetjes op stap. Ons vriendje vind het allemaal prima. Het is een sociaal jochie van 7 maanden, de hele wereld is zijn vriend.
Dus langzaam gingen we denken aan hem te verhuizen naar zijn kleine vriendjes beneden. Het moment kwam sneller dan gedacht. Een telefoontje uit Nederland dat onze wereld op z’n kop zette. Gezondheidsproblemen bij Peter’s vader. En ondanks dat ons hele hart op Palm Tree is, wisten we met ons verstand dat we snel maar Nederland moesten. Dus ticket boeken, koffer pakken en ons kleine schatteboutje naar zijn vriendjes downstairs brengen. Voorgoed. Het spreekt voor zich dat we met tranen in onze ogen het Palm Tree terrein afreden…
Inmiddels zijn we weer thuis. Na een hele intensieve week in Nederland. Het was goed dierbare familieleden weer even stevig vast te houden en te knuffelen. Hoe het verder gaat weten we niet. We weten alleen dat we mooie herinneringen hebben gemaakt. Die niemand ons meer afneemt.
Nu weer over tot de orde van de dag. In een villa zonder ons vriendje, in een Daycare zonder het kleine meisje. Maar met een nieuw klein jongetje. Opgegeven voor adoptie en net een week oud. Het neemt ons verdriet niet weg, maar wetende dat we dit jonge leventje een goede start kunnen geven laat ons weer voorzichtig lachen…
Dikke knuffel,
P&Y