(origineel bericht op be-more.nl)
Van ‘ver-van-mijn-bed-show’ naar ‘in-mijn-bed-show’
Lieve allemaal,
Adoptie was altijd een ‘ver-van-mijn-bed-show’. Natuurlijk kende ik de verhalen van mensen die een mooi Chineesje gingen ophalen. Ik zag de beelden bij ‘Spoorloos’ van jongeren die hun roots opzochten. Die vanuit hun luxe Nederlandse leventje worden geconfronteerd met hun moeder. Die in een ver land in een houten hutje woont. Broers en zusjes die nauwelijks te eten hebben… Met tranen in mijn ogen keek ik naar dit soort verhalen. Adoptie… goed of slecht? Ik wist het niet.
En nu? We zitten er midden in. Zes kleine schatteboutjes hebben we inmiddels onder onze hoede. De jongste wordt morgen 11 weken, de oudste is 16 maanden. Kinderen die door hun moeder zijn afgestaan. Moeders die bevallen in het ziekenhuis en niet tegen het personeel durven te zeggen dat ze hun baby’tje niet zelf gaan grootbrengen. Om te voorkomen dat ze niet meer verzorgd worden of erger; met de nek worden aangekeken. Daarom hebben ze hun kleintje bij zich. Dag en nacht. Geven het borstvoeding en doen alles wat een newborn-moeder moet doen.
Maar dan. Het moment van afscheid. Onze social worker staat bij de poort van het ziekenhuis te wachten. Ze pakt het baby’tje aan, moeder ondertekend snel een formulier dat ze afstand doet en dat was het. Moeder zonder kind gaat linksaf. Social worker met kind gaat rechtsaf.
We hebben de verhalen van de moeders gehoord. Ze kiezen voor een leven zonder baby. Ze kiezen er voor hem of haar een mooie toekomst te geven. In een goede gezondheid, met een liefdevolle mamma en een pappa. Goede scholing, een veilige leefomgeving. En dat ze zelf de ogen uit hun hoofd janken omdat ze hun baby zo missen? Het zei zo. The African life goes on…
En zo komen de kindjes op Palm Tree. De ene terwijl hij nog geen 16 uur oud was. Nog niet gebadderd, nog niets gegeten. Met heel veel plezier woont ie in onze villa, slaapt in ons grote bed. Krijgt liefde en knuffels in overvloed. Het komt wel goed met hem. Hij is nog jong, hij weet niet anders dan dat iedereen zielsveel van hem houdt.
Een groot verschil met de 2 oudste meisjes die we hebben. Beide ruim een jaar oud en zich heel goed bewust van weer een nieuwe omgeving waar ze naar toe werden gebracht. Weer nieuwe mensen, weer andere gewoonten en andere regels. Geen wonder dat ze het lastig hadden de eerste dagen. Nu gaat het goed. Het zijn heerlijke meiden die enorm aanhankelijk zijn en het liefst de hele dag lekker op schoot zitten.
Maar stiekum denk ik verder. Hoe moet het met hun toekomst? Er staan nog zoveel kinderen op de lijst om geadopteerd te worden. Het kan nog jaren duren voordat zij aan de beurt zijn. verleden jaar zijn er 2450 kinderen het land uitgegaan voor adoptie. De regering wil dit aantal voor 2013 halveren. Het probleem moet in eigen land worden opgelost zeggen ze. Mooi gezegd, maar of het werkt? Blanke mensen willen over het algemeen nog steeds geen zwart kind. En zwarte ouders willen geen zwart kind opvoeden dat niet van hen zelf is vanwege hun geloof in voorouderverering.
Dus ja, hoe gaat dit aflopen? Hebben we volgend jaar een lief echtpaar uit Canada, Belgie of Amerika over de vloer omdat ze hun zo gewenste kindje komen ophalen bij Palm Tree? Of wonen ze alle 6 over 3 jaar nog steeds op Palm Tree?
In dat geval hebben we de oplossing: we bouwen nog een stukje aan onze villa en houden ze stiekum lekker zelf
Wordt vervolgd…
Knuffel,
Peter & Yvon