(origineel bericht op be-more.nl)
Afscheid nemen bestaat…
Lieve allemaal,
Aan de kleine schatjes in ‘De Schatkist’ zit maar een nadeel: op een bepaald moment worden ze geadopteerd. Moeten we ze los laten…
Afgelopen week was het zover voor Ellen en Faith. Twee schitterende peutertjes van bijna twee jaar oud. Sinds januari woonden ze bij ons. In die tijd hebben we zien veranderen. Van kleine schuwe hummels tot zelfbewuste mini dametjes. Door alle vrijwilligers die ze de afgelopen maanden hebben leren kennen zijn het heerlijke sociale meisjes geworden. Ellen met haar voorliefde voor schoenen. (nu al, dat wordt nog wat…) Faith met haar onafscheidelijke duim. Ze hebben de harten van heel veel vrijwilligers gestolen…
En sinds afgelopen week hebben ze ook de harten van hun nieuwe papa’s en mama’s gestolen. Woensdagochtend kwamen ze aan vanuit Canada. Linea recta kwamen ze naar Palm Tree gereden. Het was niet alleen voor de ouders een emotioneel moment toen ze hun dochters voor het eerst zagen. We stonden erbij. Met tranen in onze ogen.
Na nog een dag van langzaam aan elkaar wennen op donderdag kwam de vrijdag veel te snel. De dag van het afscheid. De deal was dat we de meisjes uit zouden zwaaien met een enorme glimlach op ons gezicht. Het laatste wat we wilden, was ze overstuur maken met ons verdriet. En zo stonden we op de oprit. Nog een laatste knuffel. Een laatste kusje. Daar gingen ze. Op weg naar een nieuw leven. Een leven zoveel beter dan wij het ze ooit zouden kunnen geven. Samen met ouders die na dag 1 al smoorverliefd op hun ‘nieuwe’ dochter waren. Met ouders die over meer dan voldoende financiele middelen beschikken om ze een goed en veilig leven te bieden.
Met ons verstand weten we dat het goed is dat ze gaan. Het gevoel is momenteel alleen even anders. We missen ze. Het is zo stil zonder Ellen en Faith…
En omdat op Palm Tree altijd de meest onverwachte gebeurtenissen zomaar gebeuren, stonden donderdagmiddag ineens mogelijke adoptie ouders voor onze kleine Harry voor de poort. Hij is gekomen toen wij voor een kort bezoek in NL waren. Zeven weken oud is in inmiddels. Van een baby met enorm grote ogen is ie veranderd in een heel mooi en teer, klein jochie. Zijn adoptie ouders waren na een blik op hem verkocht. Terwijl de vorige potentiele ouders hem nog afwezen vanwege zijn kleur, konden deze papa en mama alleen maar heel verrukt naar hem kijken… Eind goed, al goed: komende week gaat ook Harry Palm Tree verlaten. Ook op weg naar een heel mooi en goed leven met een Duo Penotti papa en mama…
En omdat alle goede dingen in drieen gaan, nemen we over een dag of 10 ook afscheid van Charlie. De grootste boef van bijna 2 jaar oud die ik ooit heb meegemaakt. Ook hij is sinds januari bij ons. En wat hebben we hem zien veranderen… Van een jochie dat liever lui dan moe was (hij loopt pas sinds een maand of 2) naar een jochie dat tegenwoordig standaard zijn handen in de wc wast. Ook hij gaat lieve Canadese ouders krijgen. We gaan zijn streken en zijn capriolen missen. Gelukkig mogen we nog een dag of 10 van hem genieten…
Met al deze vertrekkende vriendjes wordt het leeg en stil in onze Schatkist. Adam, Bobbie en Gus blijven over. Voor zolang het duurt, want ook voor hen lopen adoptievoorstellen. Gelukkig maar dat we in Zuid Afrika wonen. Waar zoveel vrouwen van hun pasgeboren babies af willen. Het zal vast niet lang duren voordat onze social worker weer voor de poort staat. Met in haar armen een klein schepseltje dat niemand wil hebben. Zij gaat op zoek naar nieuwe ouders en wij geven het hummeltje een liefdevolle start van zijn leven. Goede deal…
Blijft alleen het nadeel staan: ooit moeten we weer afscheid nemen. Misschien gaat het ooit wennen…
Knuf Peter & Yvon