(origineel bericht op be-more.nl)
Ieder nadeel…
Lieve allemaal,
Zoals jullie allemaal weten zorgen we sinds eind vorig jaar voor 6 kleine schattebouten. Drie stoere jochies en 3 mooie meisjes. In afwachting van hun adoptie geven we ze alle liefde die ze maar willen hebben. Er zit maar een nadeel aan deze ‘oppas-deal’: we moeten ooit afscheid van onze schattebouten nemen!
Voor Daisy, het oudste meisje, komt dat moment heel dichtbij: aanstaande zaterdag komen haar nieuwe papa en mama haar ophalen. Inmiddels zijn ze een paar keer op bezoek geweest om haar te leren kennen. Voor beide partijen waren deze bezoekjes niet erg succesvol. Het liefst bleef Daisy veilig op de schoot van onze vrijwilligers zitten. Ver weg van deze vreemde mensen die heel duidelijk iets van haar willen. Voor haar ouders moet het ook frustrerend zijn. Ze willen haar graag een goede toekomst geven. Maar een knuffel of een kusje zit er nu nog niet in. We hopen maar dat het een niet te moeilijk afscheid wordt zaterdag.Vier en een halve maand van haar leventje hebben wij het voorrecht gehad om voor haar te zorgen. Nu geven we het stokje door. Met tranen in onze ogen en een brok in onze keel.
Maar was er niet ooit een beroemde Hollander die zei: ’ieder nadeel heb z’n voordeel?’ Klopt helemaal. Want door het vertrek van Daisy hebben we weer een plaatsje vrij in onze Schatkist. En laat die plaats nou afgelopen dinsdag al zijn ingevuld… Door een piepklein, fragiel jongetje. Twee maanden oud en iets meer dan 3 kg zwaar. Hij heeft de eerste 2 maanden van zijn leven in een government hospitaal doorgebracht omdat niemand hem wilde. Alleen lag ie in een klein bedje. Werd af en toe gevoed door verpleegsters met een beker. Nieuwe regel in government hospitaals: babies krijgen geen fles of fopspeen. Dat zou moeders alleen maar doen besluiten geen borstvoeding te gaan geven. Even niet nagedacht over hummeltjes die geen moeder meer hebben… Het is dus nog iedere 3 uur vechten om onze schattebout te laten drinken uit zijn flesje. Maar iedere dag gaat het een beetje beter. Hij komt er wel, deze hummel. Voor we het weten staan ook zijn toekomstige ouders voor de poort.
En om dan nog even terug te komen op de baby van de 16 jarige moeder uit het vorige blog: sinds afgelopen maandag komt ze trouw naar onze daycare. Twee flessen en twee schone luiers later komt haar moeder haar aan het eind van de dag weer halen. Ook zij komt er wel. Daar zorgen we met z’n allen voor.
En wat voel ik me bevoorrecht als ik ’s middags in het zonnetje zit. Op een bankje in de Daycare. Met al die kleine hummels om me heen. Het is niet alleen hun leventje wat we ‘beter’ maken. Maar ook dat van hun kinderen en hun kinders kinderen. De druppel wordt langzaam een oceaan…
Fijn weekend,
P&Y