(origineel bericht op be-more.nl)
Palm Tree breidt uit Deel II
Lieve allemaal,
Met jullie goedvinden neem ik jullie even mee naar een weblog van begin mei van dit jaar:
<em>Ik kan de keren niet meer tellen dat we een telefoontje hebben gekregen van Child Welfare. Of we toevallig een plekje hebben voor een jongetje van 3, een meisje van 5, een pasgeboren baby. De verhalen zijn altijd hartverscheurend. Moeder is stervende en familie wil niet voor de baby zorgen. Het kind is gedumpt langs de kant van de weg of gewoon op de stoep bij Child Welfare achtergelaten. Ik heb het met eigen ogen gezien. Een klein hummeltje van van z’n billen tot zijn nek, één grote infectie. Omdat ie dagenlang in zijn eigen poep heeft gelegen. En niemand die een hand uitstak…</em>
<em>Iedere keer zorgde zo’n telefoontje</em> <em>weer voor een slapeloze nacht. Hoe zal het aflopen met dit kleintje? Is er ergens een nieuw thuis voor hem? Een lieve mama die hem zacht in slaap wiegt en hem troost als ie gillend wakker wordt?</em>
<em>En waarom doen we zelf eigenlijk niks? We hebben toch afgesproken dat we naar Afrika zouden verhuizen omdat we hier een verschil kunnen maken? En Afrika is toch groter dan alleen het Palm Tree terrein? Ons hart is groot genoeg!</em>
<em>En daarom gaan we het gewoon doen! We zijn druk bezig om een deel van het downstairs gebouw op te knappen. Daar gaat een hele lieve, grote stevige Zulu mama wonen. Zij wordt onze huismoeder. Ze gaat 's avond en 's nachts voor 6 kleine vriendjes zorgen. Kinderen die nergens anders naar toe kunnen. Kinderen die ook recht hebben op een goede start van hun leven. En overdag? Dan heb ik ze gezellig in de Daycare…</em>
<em>Ik kan niet wachten. We hopen het eerste jongetje deze week al te mogen verwelkomen…</em>
Tot zover de weblog van mei. En jullie snappen het vast al: we zijn ruim 4 maanden verder en tot verleden week waren we nog net zo ver als in mei. Ontelbare telefoontjes zijn er naar Child Welfare gegaan. N, het jongetje dat als eerste bij ons zou worden geplaatst, was inmiddels op een andere plaats ondergebracht in afwachting van een definitieve plaats in een instelling. Want ja, hij is gehandicapt en wie wil zo’n jochie van 5 jaar nou? We konden de social worker maar niet aan haar verstand brengen dat wij hem dolgraag willen hebben! Ondanks zijn spasmen , ondanks zijn verstandelijke beperking. We zien het enorme verschil bij onze eigen J. die 2 jaar geleden wat onverstaanbaar brabbelde en nu hele Engelse zinnen maakt. We zien hoe enorm goed hij ontwikkelt door de constante aandacht van onze geweldige vrijwilligers. Dat gunnen we N. ook! En laat nou vandaag het definitieve bericht komen dat N. echt gaat komen. Alle hobbels en bobbels zijn overwonnen en over een week of 4 hebben we er definitief een nieuwe bewonertje bij. Een nieuw broertje voor onze 4 meiden en onze 11 boys…
In de afgelopen 4 maanden hebben we natuurlijk niet stil gezeten. Want onze droom om meer kinderen te kunnen helpen zomaar opgeven? Dat nooit. Dus via via kwamen we in contact met een private social worker die bemiddelt in adopties. Zij heeft nauw contact met het Pregnancy Recourse Centre bij ons om de hoek. Meisjes en vrouwen die ongewenst zwanger zijn kunnen daar terecht voor counselling. En als blijkt dat adoptie de beste oplossing is, zorgt onze private social worker dat er een gezin wordt gevonden. In Afrika of elders in de wereld. En dat de papieren daarvoor in orde worden gemaakt. Maar ja… in de tussentijd (en dat kan even duren, het is nog steeds Afrika…) moeten de baby’s natuurlijk wel ergens worden ondergebracht. Op een plaats waar ze veel liefde en aandacht krijgen. Bij ons dus!
Jullie begrijpen het al, want goed nieuws komt altijd in meervoud: op hele korte termijn gaan we pasgeboren baby’s opvangen. De eerste moeder is over 2 weken uitgeteld. Er moet dus haast worden gemaakt met het opknappen van de ruimte beneden. Maar wij zijn er klaar voor. Al vier maanden. En duurt een zwangerschap normaal geen 9 maanden? Dan doen we het nog best wel snel hier in Afrika…
Fijne week!
Knuffels,
Peter & Yvon