(origineel bericht op be-more.nl)
Terug naar Palm Tree
Hallo,
Maandag begon al heel vroeg want om 7u30 kwam de taxi om me naar Palm Tree te bregen.
Het zou Palm Tree niet zijn als ze me niet van de ene verbazing in de andere lieten vallen.
Hoe is het mogelijk dat er na twee weken zoveel nieuwe plannen en veranderingen zijn. Het begon al op de oprit. Er zijn grote werken aan de gang. De buitenspeelruimte van de daycarekindjes wordt groter gemaakt en er komt een muurtje langs de oprit zodat het niet meer zo gevaarlijk zal zijn wanneer er een auto oprijdt.
Achter het klaslokaaltje was nog een ongebruikte en verwaarloosde ruimte. Daar zijn nu schilderwerken aan de gang en binnenkort komt er een crisisopvang met plaats voor zes kindjes die verzorgd zullen worden door een huismoeder. Alles moet nu dringend klaar want tegen het einde van deze week zal het eerste kindje er onderdak krijgen! Dus werd er vandaag met man en macht geschilderd, gepoetst (enkel jammer dat net nu de werkmannen aan de oprit een lek veroorzaakten in de waterleiding) en verhuist. Je ziet, als het echt moet kan het zelfs in Afrika snel gaan. Na de middag heb ik samen met A, P en Renske tegeltjes afgekrabt en geschuurd want wanneer iets vuil is in Palm Tree, dan is het ook meteen heel vuil. Ik vond het heel leuk om samen met A, een van de homeschoolkinderen, te poetsen. Ze is op een korte tijd van een nukkig meisje dat het pesten niet kon laten, uitgegroeid tot een leuke, grappige meid. Een pluim voor medevrijwilligsters Corine en Renske.
Maar het allerleukste van de dag was natuurlijk het weerzien met m’n beste vriendje JJ. Hij stond al op me te wachten toen ik uit de taxi stapte en sprong meteen in m’n armen. Hij had elke avond, voor het slapengaan, door het raam, kusjes gegooid naar me. Ik kon dus direct weer aan de slag met hem in de klas. Hij wist nog precies wat we samen hadden gedaan de afgelopen weken, dus ik ben heel fier op hem. Hij werd na een tijdje weer helemaal zichzelf en gooide, na een opmerking van mij, boos de armband die we samen maakten door de tuin. Hij heel koppig binnen op de bank en ik onder de trampoline om de armband op te vissen. Gelukkig was z’n bui maar van korte duur, hij zei zelfs “sorry”. Hij leert echt bij!
Toen de andere kinderen thuiskwamen van school, leek het voor hen de normaalste zaak dat ik terug was. Enkele knuffels, en het huiswerk kon beginnen. Ik mocht S helpen, wat ik altijd al heel leuk vond. Rekenoefeningetjes waren vlug klaar. Dan woordjes schrijven en opzoeken in het woordenboek en dan samen op het bankje in de tuin nog wat lezen.
JJ bleef maar zeggen dat hij verdrietig was omdat ik nu definitief wegging. En vragen wanneer ik terugkom… Ik heb hem, en de andere kinderen van Palm Tree beloofd dat ik ooit terugkom maar dat ik eerst nog wat moet sparen om m’n verblijf en m’n vliegticket te betalen. Maar terugkomen doe ik zeker! Het afscheid nemen viel me deze maal iets minder zwaar, omdat ik weet dat het niet definitief is.
Na vele knuffels en kusjes werd ik dan samen met de andere vrijwilligers met het Palm Tree-busje naar het winkelcentrum gebracht. De anderen deden vlug de wekelijkse boodschappen en ik liet ondertussen de portretten van de kinderen in Lesotho afdrukken zo de vrijwilligers die binnenkort daar heen gaan de foto’s kunnen meenemen. In Lesotho is een foto van jezelf, of van je kinderen nl. een unicum.
Na het gezamelijke etentje en een ijsje werden we terug door Peter naar Palm Tree gebracht en waar JJ niet naar bed wou voor hij nog een dikke knuffel en kusjes had gekregen. Nog een laatste knuffel en vele bedankingen voor Peter, Yvon en natuurlijk Ros en toen moest ik dus echt gaan. Maar terugkomen doe ik!!!
Vanmorgen hebben we onze huurauto opgehaald en zijn we na een rit van een 350 km aangekomen in de Wildebees Ecolodge in Hluhluwe. Deze Lodge wordt uitgebaat door Nederlanders en is een echte aanrader. Morgen gaan we op safari. Misschien zie ik nu de twee ontbrekende dieren van m’n Big Five, de leeuw en het luipaard.
Tot gauw,
Veerle