(origineel bericht op be-more.nl)
De 7e week op Palm Tree
Goh zitten we hier alweer 7 weken, wat gaat de tijd snel. De komende twee weken sta in weer ingepland op de daycare. 3 weken homescholing was leuk maar ik vind het ook erg leuk om hier weer te zijn. Maandag de hele dag regen, regen en nog eens regen. We zijn de hele dag binnen gebleven met de kinderen. 'S middags afgesloten op de daycare samen met A. (Dit meisje begeleid ik tijdens homescholing) Wat is zij veranderd zeg! In het begin was ze erg teruggetrokken en mocht ik haar niet aanraken of dicht bij haar in de buurt komen. En droeg ze het liefst een joggingbroek en een slobber shirt. Nu draagt ze leuke meisjes kleren en zelfs oorbellen. We hebben gekke foto’s gemaakt van elkaar en enorm gelachen, wat een verschil met 4 weken terug! Dinsdag weer regen dus de hele dag binnen gespeeld met de kids. 'S Ochtends een eierdopje gemaakt alvast voor Pasen. Tussen de middag geskyped met Heit, gezellig even. Vanavond slaap ik samen met Sophie bij de 5 baby’s en N. Dus hadden we van 3 tot 4 ook nog even een break, even tijd om te Skypen met Mem. Daarna de cuties in bad gedaan, eten gegeven en in bed gelegd. Dinsdag komen de ‘nieuwe’ ouders van een van onze adoptiekindjes. Ze komen voor hun eerste kennismaking. Voor beide partijen erg spannend. In de tijd dat ik hier ben, gaat dit meisje weg. Heel erg jammer en iedereen gaat haar missen maar voor dit meisje het beste. Ook al krijgen de adoptiekinderen genoeg liefde en aandacht hier op Palm Tree, een vader en een moeder is toch het allerbeste. In april wordt er een nieuwe adoptiebaby geboren en wordt daarna snel mogelijk hier heen gebracht. De meeste vrouwen bevallen in het ziekenhuis, daar doen ze net of zijn ze heel gelukkig met hun baby. Maar zodra ze uit het ziekenhuis worden ontslagen staan ze de baby af. Hier is een speciaal centrum voor waar je zeg maar je baby kunt afstaan. De meeste vrouwen doen dat. Maar dit gebeurt niet altijd… Een paar weken terug vond iemand vlakbij het spoor een plastic tas met daarin het lichaam van een pasgeboren jongetje. Vreselijk! En gewoon ECHT NIET voor te stellen. Hoe kun je zo iets doen? 9 maanden bij je gedragen daar kun je daarna toch geen afstand van doen? Onbegrijpelijk. Maar goed ze zullen daar hun redenen voor gehad hebben. Vannacht lekker geslapen, echt goed slaap je niet want je ligt op één oor. S. werd wakker, heb hem heen en weer gewiegt en hij viel weer lekker in slaap. Rond 6 uur werden ze een voor een wakker. Wel speciaal dat jij de eerste bent die ze zien als ze wakker worden. Nog even gezellig bij ons in bed en daarna hebben we ze in bad gedaan. Vanochtend heb ik vrij tot 11.30, daarna begin ik weer op de daycare tot 17.00. Even een ochtend voor me zelf. Het is weer droog, dus tijd om wasjes te draaien. ’ S Middags samen met Jenny ons project op de muur afgemaakt. Het is nu helemaal af (zie foto). Donderdag weer een wisseldienst gedraaid, omdat de paasvakantie van de kinderen begonnen is. Vanochtend gewerkt en vanmiddag lekker vrij. Vrijdag was het dan eindelijk zo ver, we gaan het paasweekend op kamp met de kinderen. Op de snelweg kwam een fietser ons tegemoet op de vluchtstrook, een apart gezicht. Aan de andere kant van de weg zie je om de zoveel meter mensen zitten die spullen verkopen. Typische Afrikaans. Na een uur kwamen we aan bij een prachtige locatie aan zee, met zwembad, glijbaan, speeltuin en de mogelijkheid om te basketballen of volleyballen. Een prachtige accommodatie met aan de ene kant de jongens en aan de andere kant de meiden. Prachtige kamers allemaal roze geschilderd met fel gekleurde ‘meisjes’ dekbedovertrekken. Jenny en ik sliepen naast de meiden op een aparte kamer. Ook perfect voor elkaar met een eigen douche en wc. ’ S Middags werdende kinderen gesplitst en in groepen verdeeld. In teams deden ze spelletjes tegen elkaar. Er waren ongeveer 90 kinderen waar van 13 kinderen van Palm Tree. ’ S middags hebben we lekker gezwommen in het zwembad. Ook de andere kinderen kwamen meteen naar me toe.‘Aunti, aunti’ werd er steeds naar me geroepen in het zwembad. Om de beurt moest ik ze ronddraaien in hun zwembad. Keihard lachen en gillen, zo simpel maar wat genoten die kinderen. Het was duidelijk te merken dat ze eigenlijk nooit in een zwembad komen. Iedere ochtend begonnen we met een strandwandeling en begonnen daarna fris aan het ontbijt. Het ontbijt, de lunch en het diner was goed. Een uitgebreid ontbijt en tijdens de lunch en het diner een warme maaltijd. Er werd zoveel voor je opgeschept dat het gewoon TE veel was om op te eten. Ik had het gevoel dat ze dit met opzet deden omdat een groot deel van de kinderen wel wat extra voeding kon gebruiken. Ook buiten deze momenten om kregen ze chips, snoep en ijsjes. Wat wil een kind nog meer. Voor en na het eten werd elke keer ritmisch met de handen op de tafel geslagen en tegelijk gezongen. Ook een typisch Afrikaans ritueel. Als begeleidster zat ik aan het hoofd van de tafel samen met 9 kinderen. Twee kids van ons en 7 kinderen uit een ander dorp. Veel kinderen spraken alleen Zulu, dus moesten we communiceren met handen en voeten. Er zat een doof jongetje bij me aan tafel, dus ook met hem moest ik communiceren met handen en voeten. Je moet een beetje creatief zijn met gebaren en dan kom je al een heel eind. ’ S Avonds dansten de kinderen om de beurt een stukje ‘Zulu dans’. Een ritmische beweging waar je steeds om de beurt je been in je nek gooit en daarna met dat zelfde been keihard op de grond slaat. Heel apart, ik heb het gefilmd, dus ik kan het je altijd een keer laten zien. Na deze dans werden de kinderen voor een film gezet en was het om half 10 bedtijd. N. hield het meestal niet vol en viel in slaap op mijn schoot. Ook wel logisch na de hele dag voetballen, basketballen, zwemmen en spelen in de speeltuin. De laatste avond werd er een soort bonte avond gehouden. Alle teams hadden ’ s middags wat ingestudeerd en dit werd ’ s avonds uit gespeeld. Erg leuk om te zien hoe onze kinderen zo stoer op het podium stonden. De kinderen en ook ik hebben een prachtig weekend gehad om nooit te vergeten. ‘I gonna miss this place’ zei een van de kinderen toen we maandag weer naar huis gingen, dat zegt genoeg. Ook was het fijn om weer thuis te komen, J. kwam naar me toe en zei: “I’ve missed you Geke”. Wat leuk! Het zijn de kleine dingen die het doen…
Tot zo ver maar weer:)
Tot volgende week!