(origineel bericht op be-more.nl)
Nog een update over de eerste week
Zo, hier ben ik weer.
Al bijna een week op Palm Tree . Vorige week de tijd nodig gehad om de
hoeveelheid aan indrukken op me in te laten werken, Het is even wennen voor me. Eerst de reis, de kennismaking en je weg vinden op het project kost de nodige energie, Mijn dag op de day-care heb ik min of meer beschreven, maar zal daar nog iets meer over vertellen.
´s Morgens om half acht komen de kids, dan worden er eerst luiers verschoond, plasjes gedaan, handjes wassen en dan krijgen ze pap. De meeste kinderen hebben thuis niet gegeten.
Dan gaan ze spelen, al naar gelang het weer binnen of buiten.Daarna krijgen de kinderen engelse les, hoe klein ze ook zijn, Aan de hand van kaarten met plaatjes er op,noemen ze de naam, een voor een, Dat is zo leuk, vooral bij de peuters, die amper nog kunnen praten en dit zien als een leuk spelletje. Al doende leert men , zo klein als je bent. Aan het einde van de ochtend weer het ritueel plassen en handjes wassen,
Dan een warm hapje en verplicht slapen. Dat valt nog niet mee!! Krijg 18 kinderen maar eens rustig op hetzelfde moment.Ze liggen op een matrasje op de grond met een lakentje over zich heen en als ze ook allemaal ingedommeld zijn, is dat een allerschattigst gezicht!! Als ze wakker worden krijgen ze wat te drinken en een koekje. Die kleine dankbare snoetjes, een big smile van oor tot oor , daar doe je het voor.
Sommige kinderen zijn aanhankelijk, willen het liefste op schoot zitten en bij je zijn. De jongens vertonen stoer gedrag, vooral de kleuters van vijf. Maar ze helpen elkaar ook, dat is mooi om te zien, Ze troosten elkaar indien nodig. Eigenlijk hetzelfde als in Nederland op de crèche, wat dat betreft zie je weinig verschil. Kinderen zijn kinderen.
Na een dag ben je best wel moe, op kleine stoeltjes zittenis niet de gemakkelijkste houding, maar alles went.
Met de oudere kinderen ben ik naar sportdag geweest en heb daar (lach niet) aan de moeder race meegedaan.
Wat jullie al kunnen bedenken, ik ben laatste geworden!! Met een houten lepel met een ei erop in redelijke snelheid het parcours afleggen is niet mijn ding meer!
Grote hilariteit bij de kinderen! Maar in mijn functie als vervangende ouder toch een hele prestatie.
De kinderen met hun huiswerk helpen is een ander verhaal, maar hetzelfde als bij ons, Als ze de dans kunnen ontspingen zullen ze dat zeker niet laten! eerst wordt de koelkast geplunderd, dan moet je ze een voor een roepen, ze zoeken en aan het werk zetten, Hoofdbrekers voor mij op het gebeid van staart delingen, maar geliukkig ben ik daarin niet de enige! Loes, die samen met mij op het project zit, ervaart hetzelfde!
(zal wel met de leeftijd te maken hebben). De kinderen vinden het geweldig als wij het ook niet weten en dan is het dik lachen! Ze maken huiswerk in de ruimte waar ook de keuken is, Een Afrikaanse mam kookt en de katten en de honden hebben vrij toegang en lopen tussen het brood en de pan met aardappelen rond, Ik bedoel maar, hoezo hygiëne?? Waarschijnlijk zijn de kinderen immuun geworden, wat je niet van mij kunt zeggen.
Vrijdag ochtend werden we opgehaald om naar de Drakensbergen te gaan. Toen ik op stond, voelde ik me al ziek, erge pijn in mijn keel en dat voelde meteen al niet goed. Overlegd met Yvonne en nog een paar uurtjes terug in bed. Om 13. u met paracetamol in de auto, zo´n vijf uur te gaan alvorens we aankwamen in een backpackers hostel. Daar meteen mijn bed in, zonder eten en flinke koorts. De volgende ochtend, (nauwelijks geslapen), behoorlijk hoge temperatuur, besloten dat het niet verantwoord was om mee te gaan , de Sani Pas over naar Lesotho. Ik contact gezocht met de regio manager, die me adviseerde om als het enigszins mogelijk was, toch mee te gaan. Goede raad is duur, “wat te doen”? Bij het idee alleen al om in deze toestand in een jeep hobbelige wegen te trotseren en haarspeldbochten te doorstaan, deed me alleen al misselijk maken. Maar het idee dat ik er anders nooit meer zou komen, was nog erger, Dus, informatie ingewonnen bij de gids die ons vergezelde en gedrogeerd door de medicijnen, snel wat spullen gepakt en mee gegaan.Een schitterende tocht, geweldig om de bavianen te zien lopen in alle vrijheid. Een enorm uitgestrekt imposant, gebergte, waarin je je als mens heel nietig voelt. Na de pas conrtole in Z,Afrika op weg naar het koninkrijk Lesotho.De bevolking bestaat veelal uit herders, die overdag hun schapen hoeden al of niet te paard.Veel mensen zijn in het bezit van koeien, hoe meer hoe rijker. De bevolking woont in Rondavels, ze hebben geen elektriciteit en naar ik meen ook geen stromend water zoals wij dat kennen uit de kraan. Temidden van deze bevolking hebben wij overnacht.
Door de hevige sneeuwval van het weekend daarvoor was het slaap gedeelte ingestort. Door storing van het netwerk had er geen communicatie plaats gevonden en men had dan ook niet op ons gerekend. Matthew, onze driver en gids is boodschappen gaan doen en ondertussen werden we welkom geheten met koffie en thee in een van de rondavels, waar we 's nachts ook zouden overnachten.10 matrassen op de grond, kortjes bij dichtjes, een heleboel dekens om warm te kunnen blijven bij 10 graden onder nul. Olie lampje er bij, dat was onze enige warmte bron. 's Avonds een kampvuur onder de “African Sky”. Dan probeer je alles los te laten. Er is heerlijk traditioneel voor ons gekookt en de volgende dag kregen we een ontbijt en voor vertrek een warme lunch. We hebben ook kunnen genieten van een traditionele dans en zang voorstelling. Enkele van ons hebben enthousiast paard gereden, Weer onder de medicatie aan de terug reis begonnen, met in mijn achterhoofd toch een blij gevoel, dat ik niet de medicijnvrouw van de plaatselijke bevolking heb hoeven raadplegen!
De volgende dag de hele dag in bed gelegen en alleen maar geslapen en mijn lichaam en geest de kans te geven tot rust te komen.
Aankomend weekend gaan we naar de wild coast. Deze week ben ik meer met de grote kinderen in touw en daar krijg je op de meest onverwachte momenten enorm leuke gesprekken mee. Ze zijn vrolijk en hebben een onderlinge band gelijk broers en zussen en leven in harmonie met elkaar. Dat lijkt mij heel bijzonder om te zien en volgende week zal ik jullie daar meer over vertellen.
Ineke