(origineel bericht op be-more.nl)
Wat een bijzonder land!
Hallo allemaal,
Allereerst bedankt voor de reacties! Erg leuk om te lezen dat jullie mij volgen. Afgelopen weekend lag het internet plat in Masaka. We hebben daarom maar een internetstick met z’n allen gekocht om toch nog een beetje op de hoogte te kunnen blijven wat er in Nederland gebeurt;) Het smsen vanuit Uganda wil ook niet altijd lukken. Regelmatig komen ze niet aan of veel later. Tsja, het is wel Afrika he! Ik vind het al heel bijzonder dat ik nu midden in de bush een bericht op mijn weblog kan plaatsen haha.
De afgelopen anderhalve week is er weer veel gebeurt. Teveel om in een weblog te schrijven, dus ik zal er een aantal belevenissen tussen uitpakken.
Vorige week donderdag voor het eerst op huisbezoek geweest. Was best heftig! Ik ging met Rita, een van de lokale vrijwilligers, mee. Met z’n drieen zijn we naar een vrouw van 69 jaar gegaan. Ze zorgt voor haar kleindochter van 3,5 jaar. Het meisje is erg ziek. Aan het begin van het gesprek is daar weinig van te merken, maar later in het gesprek begint ze ontzettend te hoesten. Ze spuugt alles uit en hetgeen wat ze binnen had, was waarschijnlijk al erg weinig. Het ergste is nog dat dit meisje al vanaf haar geboorte continue ziek is. Je vraagt je dan toch af waarom er nu pas aan de bel wordt getrokken. Haar ouders leven nog wel, maar hebben nog een baby thuis, zodat dit zieke meisje niet thuis kan zijn.
Bij het project Lwengo hoort een school waar we regelmatig komen. We doen hier twee keer per week reading club met de kinderen en komen er een keer per week voor school construction. Een van de vrijwilligers die hier vorige maand ook al heeft gezeten, vertelde al dat de kinderen regelmatig geslagen worden door de leerkrachten. Niet met de blote hand, maar ze gebruiken hier ook nog eens een stok voor! Dit is wel hetgeen wat me hier het meest raakt. Hoe is het mogelijk dat je kinderen gaat slaan als ze hun examens niet goed maken. Ik ben echt geneigd om die kinderen daar weg te trekken en er zelf te gaan staan. Die leerkrachten zijn dan wel weer zo ‘slim’ om alleen kinderen te slaan als ze denken dat de mzungu’s (=blanken) niet in de buurt zijn. Gelukkig is hierover met de projectleider gepraat en heeft hij een gesprek op de school gehad.
Af en toe kan je echt niet bevatten hoe deze mensen hier leven, maar dat maakt het wel erg bijzonder allemaal en je realiseert je des te meer hoe dankbaar we mogen zijn dat we in Nederland leven!
Komend weekend ga ik een uitstapje maken naar Lake Bunyoni. Daarna is voor de andere vrijwilligers alweer hun laatste week aangebroken en zal ik vanaf 24 oktober met een hele nieuwe groep op het project zitten.
Tot de volgende keer!