Ze komen als paddestoelen uit de grond, de nieuwe ‘vrijwilligersorganisaties’. Soms uitstekend, vaak met best goede bedoelingen, maar te vaak onervaren, naief of ronduit beschamend commercieel. Hoe vind je je weg in het woud aan vrijwilligersorganisaties? Wie controleert deze organisaties? Wat is een betrouwbare stichting en wat niet?
Bovenstaande titel heb ik geleend van Ineke Bosman, de Nederlandse dokter die in Ghana de Hand in Hand gemeenschap voor geestelijke gehandicapte kinderen en volwassen heeft opgestart. Zij heeft helaas ook mindere ervaringen met clubs die zich opwerpen als ‘vrijwilligersorganisatie’ en haar project hiervoor misbruiken. Met haar concrete voorbeeld (zie hieronder), maar ook vanwege mijn eigen ervaringen in Ghana (zie elders op deze site), wil ik graag een discussie openen: “Hoe zorgen we voor controle op de vrijwilligersbussiness?”
Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Hieronder - een snede - uit de tekst van dokter Bosman (zie ook: www.operationhandinhand.nl)
Groet, Michiel
Vrijwilligers, een nieuwe business?
(bron: www.operationhandinhand.nl)
Stel je besluit eens een tijdje ‘iets anders’ te gaan doen en je laat je voorlichten over vrijwilligerswerk. Je ‘googlet’ naar vrijwilligerspagina’s op het inernet en je vindt daar nogal wat! Honderden organisaties die om vrijwilligers vragen. Je ziet dat Ghana een leuk land is en dat daar ook andere Nederlandse vrijwilligers verblijven. Veilig land ook.
*Je hakt de knoop door en klikt op een organisatie die vrijwilligers in Ghana begeleidt: CID-Ghana. Je krijgt een leuke mail terug van die organisatie, ja hoor er is plek en her en der kunnen vrijwilligers geplaatst worden in de periode die je beschikbaar hebt. *
Zo ongeveer ging de verdere mailwisseling tussen de vrijwillister en de vertegenwoordiger van CID:
- "Zeg het maar, lesgeven aan straatkinderen, guinea-worm project, computers?"
Nou, intussen heb je besloten om met verstandelijk gehandicapte kinderen te gaan werken want dat ligt je. Je hebt een website gezien van een groep in Ghana waar verstandelijk gehandicapte kinderen samen met Ghanezen en een paar expatriates een woongemeenschap vormen. Je mailt terug naar die aardige Nederlandse dame van CID:
- “Ik wil met verstandelijk gehandicapten werken, de Hand in Hand Gemmeenschap in Nkoranza.”
Oh, het blijkt dat CID ook die groep vertegenwoordigt! Dat is geluk hebben!
- “Maar… we hebben nu echt vrijwilligers nodig die gaan lesgeven in Tamale, en…dus dat zou ik doen want daar ligt nu de behoefte”
- “Hmmm ja, maar ik geloof dat ik echt beter werk lever met de gehandicapte kinderen in Nkoranza, dat zie ik echt zitten, daar pas ik beter bij”.
Oh. Maar die plek is vol. Is erg vol. Is voor de komende twee jaar al vol. Denk nog eens na.
- “Okay, dan kom ik naar Tamale…”
Dit is echt gebeurd! Deze mevrouw ging naar Tamale en kwam na afloop van haar vrijwilligerswerk toch nog even langs bij ons, de Hand in Hand Community in Nkoranza. *“Jammer zeg, dat jullie volzaten. Ik had het zo leuk gevonden hier te kunnen werken”. “*Volzaten”, vraagt Ellen, “hoezo?!”
De dame vertelde haar verhaal en hoe CID dus ook ons ‘vertegenwoordigt’ en hoe haar gezegd werd dat we vol zitten. Wat idioot! Wie is dat, wie zijn dat? Ik geloof het gewoon niet! Toch geen vrijwilligers van elkaar afpikken! Is dit ook al een business aan het worden?!
Joke heeft een maand geleden deze mevrouw van de CID aangeschreven over deze kwestie. Geen reaktie!