(origineel bericht op be-more.nl)
Verjaardag, wetgeving en patienten
Dinsdag 22 januari 2013
Omdat Sue (de nursing manager) vandaag jarig is, hadden we gisteravond van stroken papier een slinger gemaakt voor in haar kantoor. We hadden ook een klein kadootje voor haar gekocht, waar ze erg blij mee was. De slinger vond ze helemaal super en iedereen moest komen kijken; haar dag begon dus goed !
Tijdens de huisbezoeken lopen we er regelmatig tegen aan, dat de patienten pijn hebben, en de nurses geen pijnmedicatie bij zich hebben. Wat blijkt nu: de wetgeving verbiedt het nurses en care workers om medicijnen bij zich te hebben! Dit geldt zelfs voor paracetamol. Als het morfine zou zijn, kan ik dit nog begrijpen, maar een simpel paracetamolletje…
Ik sprak hier met Sue over en zij vertelde dat men al 20 jaar bezig is om dit te veranderen. Dat dit nog steeds niet is gelukt, komt door dat artsen en apothekers dit tegen houden. Zij willen namelijk zelf zeggenschap houden over het beschikbaar stellen van medicatie. Het is een soort rivaliteit tussen artsen, apothekers en verpleegkundigen.
Voor elke vorm van pijnmedicatie (ook paracetamol) moet er door de arts een recept worden geschreven. Niet echt efficient dus. En wie is de dupe van deze vreemde regeling ? De patient!
Ik was van plan om een gedeelte van mijn sponsorgeld te gebruiken voor het aanschaffen van een voorraad paracetamol, maar dit kan ik nu beter niet doen, want dan breng ik de nurses en care workers in moeilijkheden. Bij controle lopen zij de kans om hierdoor in de problemen te komen. Hoe frustrerend is dat !
Vandaag gingen we op pad met G.T., Grace en Longule en zagen we onder andere de volgende patienten:
1)
Meisje van 25 jaar met HIV-AIDS. Ze was erg vermagerd, voelde zich erg ziek, had erg veel pijn en huilde zachtjes. Daarbij had ze een ontzettend grote infectieplek in haar lies, wat er erg pijnlijk uitzag.
In het huisje woonde ook een tante en een nicht met twee jonge kindjes. Het huis was ontzettend vervuild, het was er erg heet en er waren erg veel vliegen. De tante en nicht zagen er gezond uit, dus waren goed in staat om voor de patient te zorgen. Toch lieten ze haar aan haar lot over.
Naast het bed van het meisje stonden wat bekertjes met vies water. Ze lag op een smerige deken en op haar bed lag nog allerlei troep. Wij vroegen om spullen om haar te wassen. Er kwam een teil met water en een viezig doekje. Wij hadden zeep bij ons en we hebben het meisje zo voorzichtig mogelijk gewassen. Dat was al even geleden zo te zien…
In haar ogen had ze een blik van: help me! Ook zag ik een soort blik van: laat het maar snel voorbij zijn…
Ik had heel erg te doen met dit meisje, dat vanzelfsprekend voelde dat haar familie niet betrokken was. Hopelijk heeft ze ook gevoeld, dat wij wel om haar gaven!
Ik vond het vreselijk om haar daar zo achter te laten; ze heeft waarschijnlijk niet meer lang te leven en haar sterven is op deze manier echt mensonwaardig.
Dat het ook anders kan, zagen we bij de volgende patient: een vrouw van 43 met HIV-AIDS, epilepsie, TBC en hoge bloeddruk. Haar buurvrouw zorgde voor haar en betaalde ook het schoolgeld voor haar kinderen. Dat is nog eens een goede buur!
Er waren ook een aantal patienten, die alleen de nurse wilden zien. Omdat wij dit vanzelfsprekend respecteerden, wachtten wij in de auto.