(origineel bericht op be-more.nl)
Van de Wildcoast naar de 'wild’clinics
<strong>WildCoast-trip</strong>
Afgelopen weekend was een fantastisch weekend at the WildCoast. Om iets na 7 uur werd ik opgehaald door Pieter, de gids, en reden we samen met de andere 5 meiden van de andere projecten richting Port St. Johns. Een rit van 4 uur! Maar die 4 uur vlogen voorbij, want we hadden tijdens de rit genoeg om te zien. We reden namelijk door het land van de Xhosa’s (waar Nelson Mandela ook is opgegroeid) met allerlei kleine drukje dorpjes, over de bergen met de vele kleine krakkemikkige huisjes en langs de zee. Het was bijzonder, want dit was de Afrika die ik verwachtte te gaan zien; dit beeld had ik en de anderen bij Afrika. Rond lunchtijd waren we aangekomen bij ‘ Jungle Monkey’, onze backpackers voor de avond. Na een snelle lunch gingen we hiken, klauteren, klimmen over de bergen langs de kust om te genieten van een waanzinnig uitzicht. Daarna liepen we langs 2nd beach, de meest gevaarlijke baai van de wereld met dank aan de haaien die er het gehele jaar zwemmen. En vooral tijdens de zomermaanden (December – Maart), want dan stromen de rivieren vol en brengen al het vuil naar de zee wat de haaien aantrekt. Daarna liepen we over het strand waar ‘ Blood Diamond’ is opgenomen en als sloten we de middag af met een nogmaals fantastisch uitizicht vanaf het hoogste punt van de omgeving, waar ook een gedeelte van de film Blood Diamond is opgenomen. ’ s Avonds aten we bij de backpackers een heerlijke pizza en aangezien het heel hard regende en onweerde bleven we lekker in de bar kletsen en poolen.
De volgende dag werd ik wakker met een fantastisch uitzicht over de bergen en vertrokken we na een uitgebreid ontbijt, gemaakt door Pieter, naar de Mud Caves, waar we ontvangen werden door een familie die in golfplaten huizen zonder elektriciteit en stromend water wonen. Een vrouw, moeder van maar liefst 10 kinderen, nam ons mee naar de grot, waar we een masker kregen van modder uit de grot. Zij geloven dat dit goed is voor huid en het beschermt hun ook tegen de zon. Buiten lag een plas, waarvan ik bij aankomst al hoopte dat dat niet het modder was wat op ons huid zou komen. Het leek namelijk verdacht veel op urine. Helaas, toen we uit de grot kwamen, graaide de vrouw met haar hand in de plas… Het was even doorbijten, want de geur was echt verschrikkelijk toen het spul nog nat was. Maar dan uiteindelijk was de masker af en leken we net dalmatiers. Nog geen 5 minuten na we wegreden vanaf de Mud Caves, stopte de auto ermee. Het schakelen wilde niet meer en er was iets gaan lekken in de motorkap wat vervangen moest worden. Pieter belde snel iemand van de Backpackers om ons te komen halen. Rekening houdend met de ‘African Time’ (ja, ik ben al aardig ingeburgerd), verwachtten we er wel een uur te staan, maar gelukkig werden we al snel opgehaald. En gelukkig werd Pieter ook snel opgehaald met de auto (binnen een uur, dat is snel hier;)) Aangekomen bij de backpackers, maakten ze snel een safari-achtige open auto klaar voor onze vervangingstrip. We konden namelijk door de autopech niet meer naar Umgazana River om te kanoen en daar te slapen. Maar het alternatief was fantastisch. Scheurend over de vele steile wegen met scherpe bochten en genieten van een fantastisch uitzicht kwamen we aan bij Punskop, waar we heerlijk hebben gezwommen in de zee (zonder haaien) en een lekkere lunch kregen bij een vrouwtje die op de berg woonde. Daarna gingen we nogmaals naar het viewpoint, omdat het deze dag wel heel erg zonnig was, en dus was een sunset prachtig te zien vanaf dit punt. Vervolgens reden we met onze coole chauffeur Quinten over een bumby road door de donkere jungle, wat echt een fantastische en hilarische afsluiting van de dag was. Terug bij de backpackers, waar we dus toch nog een extra nachtje sliepen, hadden we onze eerste heerlijke Zuid-Afrikaanse brai (bbq). Die avond hebben we super gezellig bij het kampvuur gezeten met allemaal Zuid-Afrikanen, waardoor het een latertje werd die nacht… Na een 4/5 uur slaap nog een kleine hike naar de vuurtoren, op zoek naar dolfijnen en walvissen (helaas alleen wat splashes gezien; wat betekent dat daar een walvis is), en afscheid t nemen van de prachtige zee en het geweldige uitzicht and off we go, back to Durban!
<strong>Khanya Hospice </strong>
Afgelopen week weer een aantal bijzondere projectdagen gehad. Zo hebben we afgelopen maandag 2 klinieken bezocht, met een patient. De ene was een overheidskliniek en de andere was van de gemeente. En het was echt een wereld van verschil. De kliniek van de overheid, was een ongestructuurde chaos; wachtrijen van 5 uur, nergens aanwijzingen waar je heen moet, hulpverleners die door elkaar heen lopen… In de andere kliniek was er rust en het leek veel meer georganiseerd, ook al waren de wachttijden misschien net zo lang… Een ander verschil was ook dat bij de eerste kliniek de care-givers een aantal verpleegkundigen kenden, dus mochten wij voor gaan. Dikke vriendjespolitiek… En dan loop je daar met de patient langs de rij mensen die al 5 uur staan te wachten en die je aankijken en alleen maar denken: jij mag voor omdat je blank bent… Verschrikkelijk… Dat bizarre gevoel kreeg ik nogmaals toen ik met een zuster van Khanya Hospice een andere kliniek bezocht en zij overal naar binnenging om even een praatje te maken met de andere verpleegkundigen. Zelfs als er een patient zat! Ik was in shock en vond het erg disrespectvol.
Ook ben ik deze week een paar keer meegeweest met de verpleegkundige van het team. Grappig om te zien, dat ondanks dat je de taal (Zulu) niet spreekt en verstaat, je toch heel goed het verschil hoort in de manier van overdracht naar een patient. Een verpleegkundige is veel meer adviserend aan het woord en de care-givers vragen alleen hoe het gaat etc. Ook heb ik een paar keer toegekeken hoe de verpleegkundige de decubitus-wonden van een patient verzorgde en verbond. Erg interessant allemaal om te zien.
Verder langs vele patienten gegaan, vele kinderen laten lachen met simpel en alleen een beetje aandacht, veel gezien van de omgeving en de mensen, gezien wat AIDS kan aanrichten bij iemand. Vele verschillende patienten gezien; patienten met enorme verbeteringen, maar ook patienten die steeds verder afdwalen en op het randje van de dood zweven.
Een paar bijzondere verhalen:
- Een jonge patient wordt met een kruiwagen van en naar de weg gedragen, omdat geen enkele andere mogelijk is, vanwege de steile paden richting haar huis. Dat is pas een bizar gezicht…
- Een jong kind van ongeveer 6 jaar die met een krakende ademhaling en angstige ogen je aanstaart. Haar hart klopt angstaanjagend snel en het verhaal is nog angstaanjagender. Ze is verkracht door haar vader die haar achterliet met HIV…
- Een jonge vrouw met HIV die woont in een 4 bij 4 huisje samen met 9 anderen… Waarvan onder andere haar dochtertje die een geestelijke stoornis heeft en een klompvoet, maar die hiermee niet geholpen kan worden door financiele beperkingen… Vreselijk…
Verder ben ik vandaag wezen helpen bij een van de tweedehandswinkels die Khanya Hospice draaiende houden. Leuk om te zien hoe ze Khanya Hospice draaiende houden en grappig om te zien wat voor spul mensen doneerden voor de shop. In de winkel staan namelijk alleen gedoneerde spullen; en dat kan van alles zijn. Van onnozele prul waarvan je de functie niet herkent, tot ontzettend leuke en handige dingen voor heel weinig geld. Femke en ik hebben de hele winkel schoongemaakt, gestoft (dat was nogal nodig) en spullen gesorteerd. Onder de leiding van Sarie, de manager van de shop. Een bijzonder chaotisch persoon, met een goed hart, maar 1 dag werken met haar was meer dan genoeg…
Morgen weer op trip! Dit keer naar de Drakensbergen in Lesotho. Op naar een back to basic weekend en weer veel van ZA zien, ik heb er zin in!
Liefs!
ps: foto’s staan op facebook!