(origineel bericht op be-more.nl)
tot tranen geroerd
Zo er is weer een week voorbij en wat voor week. Het valt ons wel op dat nu we tegen het eind van de periode in Uganda lopen, de tijd echt voorbij vliegt gewoon.
Afgelopen zondag bezochten we de Masaka Pentecostal Church. Dit was weer een heel bijzondere dienst. Er werd een korte preek gehouden en daarna was er ruimte voor gebed en wat voor gebed. Iedereen was vol overgave aan het bidden en volgens mij was de bedoeling dat een ieder zijn zonden ging belijden. Heel erg bijzonder om te zien. Toen daarna ‘Create in me a clean heart’ gezongen werd zong ik uit volle borst mee. Zo mooi om het geloof hier zo te ervaren. Tranen van vreugde en verwondering…
Maandag mochten we stenen gaan maken om een waterput te bouwen. Eerst hebben we een uurtje gewacht tot iedereen verzameld was, toen werden er meerdere hoopjes grond met cement gemengd en heen en weer geschept en een meter verderop neergelegd en wij mochten nog steeds alleen toekijken. Tot het moment dat we het zand-cement mengsel in een pers schepten en met een soort hefboomwerking stenen mochten produceren. Je moest wel met je hele gewicht aan die machine trekken en na drie stenen gemaakt te hebben had ik al een ontzettend pijnlijke blaar op mijn hand waardoor ik niet veel verder kwam. Tranen van pijn…
Hier rond het vrijwilligershuis lopen veel buurtkinderen rond die je echt bij name leert kennen en waarmee je een soort van band opbouwt. Een van die kindertjes, Katie liep de halve week in een jurkje wat van ellende echt bijna uit elkaar viel. Ik kon dit niet echt aanzien omdat het zo simpel was om een paar steken in het jurkje te zetten. Ik vroeg dus of ik het jurkje mocht maken en 's avonds had ik het in m’n handen. Bij het lokale naaistertje heb ik garen gekocht en ben ik aan het naaien gegaan. Er zaten echter twee gaten op de voorkant die niet meer te naaien waren. Ik heb toen maar een roze shirtje gepakt en daar twee bloemen uitgeknipt en op de gaten genaaid. Het moment waarop ik Katie haar jurkje teruggaf was zo bijzonder. Je zag haar hele gezicht vol verwondering en blijdschap en tegelijkertijd verlegenheid. Zo’n meissie wat zo ontzettend blij en dankbaar is met zo iets kleins. Ik schoot toen echt even vol. Tranen van vertedering…
Vrijdagochtend werden we verwacht bij de school om muren te gaan schuren echter Anthony, onze projectleider, vroeg aan Michelle en mij of wij even bij een meisje wilde gaan kijken wat een wond zou hebben. Nou wij als verpleegkundigen zeggen daar natuurlijk geen nee tegen, en gelukkig maar. We hadden een hele tas medische spullen meegenomen en kwamen een klein meisje, Gloria van zes, tegen in een oud vies huisje. Om haar voet zat een verband wat vrij geel zag en enigsinds riekte. Ik begon het te verwijderen en vond aan de ene kant van haar voet een vieze grote wond maar aan de andere kant wist ik echt niet wat ik zag. Haar voet lag helemaal open en de botten zag ik zo zitten. Nog twee centimeter en je had zo door de voet kunnen kijken. (sorry voor de ietwat vieze omschrijving maar zo is het nou eenmaal) Tijdens dit alles schreeuwde het kind moord en brand en heb ik me echt bewust afgesloten voor haar gehuil anders kon ik niet verder gaan.We hebben de voet opnieuw verbonden en tegen Anthony gezegd dat het meisje meteen naar het ziekenhuis moest. Daar zijn Mies en ik er 4 uur bijgebleven en in die tussentijd was er alleen een foto gemaakt en bloed afgenomen. Wij zijn toen naar de Backpackers gegaan omdat we ook nog niet geluncht hadden en er een beetje gek van werden om alleen maar te wachten en niet te weten waarop. Ik was emotioneel ook best brak. Een meisje van zes wat een wond heeft die niet van één dag is, en nu komen ze er pas mee. De dokter zegt dat het wel goedkomt maar ik heb er echt een beetje vraagtekens bij. Als je het mij vraagt zal het best kunnen gebeuren dat haar voet eraf moet. Op de boda van het ziekenhuis naar de Backpackers kreeg ik tranen in m’n ogen. Tranen van boosheid, frustratie en woede…
Er zijn nog meer tranen gevloeid om verschillende redenen deze week maar het lijkt me even genoeg. Nu lijkt het allemaal ellende en smart maar we hebben het met elkaar hier ook zo fijn en gezellig hoor, regelmatig hebben we ook tranen van het lachen over onze wangen lopen en gelukkig maar anders kan je het hier niet volhouden.