(origineel bericht op be-more.nl)
This is Africa
Hi allemaal,
Mijn eerste echte update op deze weblog, eindelijk! Dit was mijn derde echte dag op het project, The Farm, maar het voelt alsof ik hier al weken ben, zoveel indrukken heb ik in korte tijd opgedaan. Maandag rond 17.00 kwam ik aan op King Shaka Airport, Durban. Na een lange vlucht met tussenstop in Dubai kwam ik een beetje verdwaasd met mijn backpack uit de bagagehal gelopen. “Annemarie?” hoorde ik. Ik zag twee mensen staan: Don, een man van begin 60 en samen met zijn vrouw Linda eigenaar van The Farm, en Angela, mijn medevrijwilliger. Zij zit hier al 5 weken en weet dus hoe het er hier op de Farm aan toegaat.
Met Don’s auto reden we door het donker (rond 17.00 is het hier donker) naar de Farm. De Farm ligt in Eston, een plattelandsdorpje op ongeveer een uur afstand rijden van Durban (Google Map het maar even). Het is niet echt een boerderij, maar het is een groot stuk land waarop 3 huizen staan: dat van Don en Linda (de eigenaren van het project), het huis voor de vrijwilligers (waar wij met z’n tweeen slapen), en het huis waar een stuk of 20 kinderen wonen met hun huismoeder. Don en Linda hebben een fulltime baan om het project draaiende te houden, ze hebben dus weinig tijd om zich met de kinderen bezig te houden. De dagelijkse verzorging van de kinderen wordt gedaan door de huismoeder, daarvoor zijn wij dus niet verantwoordelijk. De kinderen wonen best primitief: alle meiden slapen op 1 kamer, en de jongens op een andere. Er is 1 toilet voor hun allemaal (20 kids dus - al gaan de boys daar gerust met meerdere tegelijk staan plassen) en een douche met alleen koud water, maar er is wel een bad met warm water. Het gebied waar de farm ligt kenmerkt zich door de vele sugarcane velden, suikerriet. Een aantal van de mensen die hierop werken wonen in kleine, nog veel primitievere en kleinere huisjes rond het project (dit noemen we de compound).
Normaal runnen de vrijwilligers op de Farm een dagopvang (daycare) voor de kinderen tot vijf jaar, zodat hun ouders op de velden kunnen werken. De kinderen ouder dan vijf gaan naar school. Maar sinds ik er ben is het vakantie, wat betekent dat alle kinderen thuis zijn en er ook geen dagopvang is. Wat wij nu doen is dus het organiseren van leuke activiteiten, zodat de kids een leuke vakantie hebben en genoeg aandacht krijgen, en verder kunnen we wat klussen hier op het project. Op dit moment wordt er een extra toiletgebouw gemaakt aan het huis voor de kinderen. Er komen een aantal toiletten en douches. Angela heeft vooraf geld ingezameld om hier op het project uit te geven, daar heeft ze een boiler van gekocht zodat de kinderen straks warm kunnen douchen. Helaas ligt het toiletgebouw-project even stil omdat we moeten wachten tot Don de waterleiding aansluit en getegeld heeft.
De eerste dagen op de Farm waren heel erg wennen. Alles is hier anders: de cultuur, de mensen, het landschap, de manier waarop alles gaat. Wij westerlingen zijn gewend om iedere minuut vol te plannen, van het een naar het ander te razen. Zo werkt het hier niet. Om je een voorbeeld te geven: Angela is al een aantal keer met een van de kinderen naar een public hospital geweest. Dit betekent dat je ’s ochtends binnen komt, een nummertje trekt, en na een aantal uur wachten door een nurse beoordeeld wordt of jouw geval ernstig genoeg is om door een dokter gezien te worden. Zo nee, dan geeft zij een medisch advies, zo ja, dan kun je in de wachtrij aansluiten om nog een paar uur te wachten om door de dokter gezien te worden. Je bent zomaar een dag kwijt.
De jongste van de kinderen hier is een drie weken oude baby (ik noem niet hun namen ivm privacy). “Schattig!” was mijn eerste reactie. Toch wordt er hier ook anders naar baby’s gekeken. Sowieso wordt het krijgen van kinderen hier niet echt gepland, aangezien er meestal geen condooms worden gebruikt. Het is meer een gevolg van het hebben van seks. Het is dan ook niet gek dat 50% van de bevolking in Zuid-Afrika besmet is met HIV. In het afgelopen half jaar zijn er op de Farm drie baby’s geboren. De moeders van deze baby’s zijn alledrie een aantal jaren jonger dan ik, dat is hier heel normaal.
In de eerste dagen heb ik kennis gemaakt met de kinderen, ik moet aan hun wennen (en hun Zulu namen leren), maar zij net zo goed aan mij. Hun eerste taal is Zulu, maar ze spreken ook Engels. De Farm ligt erg afgelegen, en er is hier ook vrij weinig. Om je een idee te geven: het dichtstbijzijnde winkelcentrum ligt op een halfuur rijden afstand. Gelukkig hebben de kids ook niet veel nodig. Vanochtend gingen we naar ze toe met een zak vol sprintouwen. De kinderen kwamen naar ons toegerend en we hebben de hele ochtend touwtje gesprongen, met een bal gelummeld, en annemaria-koekoek gespeeld (dat heeft een van de vorige vrijwilligers ze geleerd). ’s Middags zijn we met de boys een grote wandeling gaan maken tussen de sugarcane velden door, erg mooi die uitgestrekte velden. In eerste instantie doen de boys erg cool tegen ons en praten met elkaar in Zulu (soms maken ze ook grapjes over ons, dan horen we onze naam), maar na een poosje ontdooien ze en praten we en zingen we liedjes. Met aan elke hand een van de kleinere jongens kwamen we terug op de Farm (zo zoet, haha).
In de weekenden zijn we vrij en kunnen we leuke dingen doen voor onszelf. Dit weekend ga ik via Be More een paar dagen naar Hluhluwe, dit is een soort safari park ten oosten van Durban (Google Maps maar weer even), daar heb ik echt veel zin in. Hopen dat we daar olifanten, giraffes en andere wilde beesten gaan zien.
Verder gaan we volgende week een hoop leuke dingen doen met de kinderen: we willen een sportdag organiseren, een knutselmiddag, misschien iets van koekjes bakken, iets met muziek en dansen. Ook willen we een voetbalwedstrijd organiseren tussen ons team en dat van Mother of Peace, een ander project van Be More hier in de buurt. We hopen ook het klussen volgende week te kunnen oppakken, want er moet nog genoeg gebeuren (alleen zijn we daarvoor dus afhankelijk van Don en Linda).
Als jullie nog ideeen hebben wat betreft activiteiten die we kunnen organiseren, laat gerust weten. Ook kinderliedjes en spelletjes zijn welkom 
Foto’s kan ik nog niet uploaden, het internet is daar te traag voor. Ik heb nog genoeg te vertellen, maar dit verhaal is nu al zo lang dat ik de rest voor de volgende keer bewaar.
Let me know als je vragen hebt, en leuk dat je meeleest!
Tot snel,
Liefs Annemarie