(origineel bericht op be-more.nl)
The miracle is not that i do this work, but that i am happy to do it
De laatste week is heel snel voorbij gegaan. Eigenlijk te snel!
Dinsdag 22 juli heb ik aan de kindjes in mijn huisje verteld dat ik vrijdag weg ga bij mother of peace. De twee jongetjes hebben van hun huisje tot aan school aan mijn armen gehangen en nee geschreeuwd. De twee meiden zeiden dat ze he echt jammer vonden en of ik niet wat langer kon blijven. Het was fijn maar tegerlijkertijd ook moeilijk om zulke lieve reacties te krijgen.
Verder heb ik die maandag cadeautjes ingepakt voor een meisje in mijn huisje, ze wordt dinsdag 23 juli 16 jaar. De tas die ik van de social worker kreeg zat vol met cadeautjes! Ik was erg benieuwd hoe ze haar verjaardag zouden vieren…
Dinsdag 23 juli hebben Hilde en ik de kinderen van the skils class mee genomen naar te art room. We hebben daar pompoentjes gemaakt van wol. In het begin begrepen ze het niet, maar daarna waren ze zo enthousiast dat ze het zelf mee namen in de pauze. Ook gaven ze aan dat ze dit nu konden doen als ze zich zouden vervelen.
In de middag heb ik met Melanie een kunst stukje gemaakt voor de armbanden van de kindjes. De kinderen van mother of peace maken van kralen erg mooie armbandjes en ringen. Deze zaten in en plastic zak en werden eigenlijk niet bekeken door mensen. Melanie en ik hebben takken bij elkaar gebonden met touw, hartjes uitgeknipt en daar quotes en onze namen opgezet. Verder hebben we aan de mooie takken touwtjes gehangen waar de zakjes met armbanden en ringen aan konden hangen. We hebben het bij de receptie opgehangen, het ziet er super leuk uit! Op deze manier hopen we dst vrijwilligers het zullen zien en kopen. Het geld gaat naar de kinderen die het hebben gemaakt. Zij kunnen zo geld sparen om dingen te kopen.
In de avond was de sweet 16 party. De huismoeder had taart gemaakt en allemaal lekkere dingen gekocht. We zongen gezamelijk happy birthday en daarna mocht ze de cadeautjes uitpakken. Aan het eind stak ik de kaarsjes aan. Ze probeerde meerdere malen de kaarsjes uit te blazen maar continu gingen ze weer aan. Iedereen lach in een deuk en ik begreep er helemaal niets van. Nadat we met z’n alle de kaarsjes uit probeerde te blazen gingen ze eindelijk uit. Achteraf bleven het non blow out kaarsjes te zijn. (Daar had ik nog nooit van gehoord, dus het was voor mij ook een verassing haha).
Ik vond het mooi om te zien hoe iedereen met elkaar om gaat. In principe is niemand echt familie van elkaar maar toch stralen ze one big happy family uit!
Woensdag 24 juli ben ik na de skills class naar de homework class gegaan. Ik heb een meisje geholpen met rekenen. In het begin begreep ze het niet, maar na een aantal keren uitleggen kon ze het zelf. Ik was trots op haar en stiekem ook een beetje op mezelf.
Na de homeworkclass ben ik naaar mijn huisje gegaan. Ik wilde de jongens in bad doen maar er was een ding dat tegen zat… er was geen water. Samen met de meiden ben ik naar een ton gelopen waar water in zat opgeslagen. Op die manier hebben ze zich kunnen afspoelen. Wij hebben hier later zelf ook water moeten halen om te koken. Het probleem was namelijk pas de volgende dag opgelost!
Donderdag 25 juli was de laatste ochtend bij mijn huisje en de laatste dag bij de skills class. Het was een vreemd gevoel!
Om 8 uur hadden we een afspraak met de vrijwilligers coordinator, byron. Hij bedankte ons voor alles. Als aan denken kregen we een volunteer service certificatie, zelfgemaakte kaartjes van de kinderen en een mooie rozenkrans.
In de skills class verliep het ochtend programma zoals altijd. Vroeg in de middag mochten wij iets leuks doen met de klas. We besloten om pompoentjes te maken, ze wilde dit namelijk al te graag doen. Zelfs de juffrouw! Aan het eind van de schooldag hebben we een klassenfoto gemaakt daarna was school afgelopen en gingen we weer terug naar ons huisje. De juffrouw bedankte ons voor alles en gaf ons een dikke knuffel.
In de avond gingen we met alle vrijwilligers van mother of peace uit eten in Durban. We hebben heerlijk, veel en goedkoop gegeten op een mooie locatie. Onze afscheid avond was meer dan geslaagd!
Vrijdag 26 Juli, de laatste dag is alweer aangebroken. Ik heb in de ochtend rustig aan gedaan. Rond 10 uur gingen Hilde, Marlotte, Jolein, Jurina en Wouter weg. Melanie en ik reden mee omdat wij graag naar the tree toe wilde. De kids rende allemaal met de auto mee em zwaaide ons uit.
The tree is een verzamelplek voor mensen die van overal en nergens komen. Deze mensen moeten rond komen met bijna niets tot helemaal niets. Bobbi bear een van de andere projecten van be more komen nier bij een om spullen, kleding en eten uit te delen. Ik vond het erg indrukwekkend om te zien. Het was ook heel gaaf om hen allemaal te horen zingen en te zien dansen. Ondanks de armoede en te leven mect bijna geen geld, geen eten, geen drinken, geen kleding etc, leken ze op dat moment gelukkig met elkaar.
Eenmaal terug bij mop ben ik samen met melanie langs alle klassen gelopen om afscheid te nemen. De kinderen vroegen waarom ik nu al ging en of ik niet langer kon blijven, sommige gaven mij ook een knuffel. Ik vond het best lastig, nu werd het echt officieel.
In de middag heb ik mijn koffer met veel moeite ingepakt. Gelukkig had ik nog wat tijd over om naar the playground te gaan. Ze rende meteen op me af en begonnen me te knuffelen. Het zijn ook stuk voor stuk allemaal schatjes.
Om 5 uur ging ik naar mijn huisje. De meiden hielpen mij met het snijden van de groente en het vlees. Vervolgens hebben de meiden hun pizza gemaakt en daarna heb ik de twee jongens geholpen. Ook hebben de huismoeder en ik onze pizza’s gemaakt. Het eind resultaat waren heerlijke pizza’s en tevreden gezichtjes!
Na het eten heb ik twee A4’tjes gegeven met foto’s van mij, de kids en de huismoeder er op. Ze waren er erg blij en hebben het meteen in de woonkamer gehangen bij alle andere foto’s.
Bij het afscheid nemen moest ik wel ff slikken. Ik kreeg van iedereen een dikke knuffel en kus. Een van de jongens zei; i miss you! Het deed pijn om van het huisje weg te lopen en weer terug te gaan naar mijn huisje, maar in mijn achterhoofd weet ik dat er straksjes weer allemaal weer nieuwe lieve vrijwilligers komen, waar de kindjes ook heel erg blij mee zullen zijn.
Ik moet zeggen dat ik het wel een leuk idee vind dat mijn foto in hun woonkamer hangt. Zo ben ik toch een Klein beetje bij ze!
Als ik terug kijk naar de afgelopen maand, heb ik heel veel mooie, grappige, leuke, spannende, verdrietige en vooral fantastische dingen mee gemaakt. Ik zal alle kinderen, huismoeder(s) en mother of peace nooit meer vergeten. Het heeft een plekje in mijn hart gekregen…
“The miracle is not that i do this work, but that i am happy to do it”
" Enjoy the little things"
Nu net mijn vader, moeder en zus opgehaald bij het vliegveld in johannesburg. Op naar Botswana, let the safari start! Hopelijk spotten we the big five en overleven we onze spannende nachten in de tenten…