Met de vuilnis is het erg gesteld in Indonesia, dat wordt overal op lege plekken neergedonderd. De plekken zijn duidelijk te herkennen aan de grote hoeveelheid, vooral zwarte, maar ook anders gekleurde plastik tasjes. Vaak zie je er een pemulung (voddenraper) met een ijzeren haak in graaien om te kijken of er nog iets van zijn gading tussen zit en er heerst een onsmakelijke penetrante geur die tot grote waarde stijgt bij hoge temperaturen. Er is in Indonesia zonder belerend regeringsingrijpen een automatisch lopend recyclingprogramma opgezet. Door de armoe zijn veel mensen pemulung geworden en zoeken naar dozen, plastik, gebruikte metalen, papier, karton kortom alles wat nog her te gebruiken valt. Pemulung zijnin vele kampung en desa niet zo geliefd omdat het ook een mooie dekmantel om te stelen is, een gasfles, de was van de lijn, de ijzeren vuilnisbak, de sandal jepit van voor de deur, dat soort zaken.
De Indonesiër lijkt op het eerste gezicht van schoon te houden, keurig gestreken kleren, een fris gewassen uiterlijk, liefst op verre afstand geurend naar parfum van een soort dat in Nederland gebruikt wordt om zware dampen in het toilet te verhullen als Papi net lekker heeft lopen kleien(poepen). Natuurlijk het haar goed verzorgd, vooral dat laatste zijn ze zeer stipt in, het haar is immers de mahkota manusia, en zie je ze altijd met dat haar bezig, kammen of anderszins, handje dr door heen!! Baden zijn ze gek van, drie keer per dag als het kan, en dan het liefst een uur lang. De volkomen reukloze lichamen van veel dames boezemen me vaak angst in, alsof ze niet echt zijn, ze voelen wel lekker aan, als een sinaasappel die uit zo een crêpepapiertje komt.
Maar moet je per ongeluk eens gaan pissen in zo een badkamer van een keurige familie, op zn gunstigst schimmel in de tegelvoegen en bruine aanslag, soms is de WC echt chocoladebruin en ben je bang om daar je straal in te richten, als man dan, dames hebben een achteruitkijkspiegel nodig. Het stinkt daar ook vaak penetrant, en pis kan stinken in dit land. Bau pesing, iiieee. De Javaan geloofd heilig in de reinigende werking van het water, even spoelen en schoon, ook in het kleinste kamertje, die hier erg groot kunnen zijn, vele vierkante meters vuiligheid. Dat geloof in de werking van het water kan je zien in de kali bij dichtbevolkte buurten, je ziet daar vrouwen de was doen, mensen een bad nemen maar ook allerlei blote konten net in de waterspiegel die zitten te schijten, dat allemaal vlakbij en door elkaar. Als je de vuiligheid ziet wordt je al kotsmisselijk. Iets betere geoutilleerde kampung hebben fasilitas Mandi Cuci Kakus (MCK) umum, bij een goed georganiseerde kampung zijn deze schoon, maar vaak niet.
Als je ze het huis ziet schoonmaken dan lach je jezelf ook kriput. Het gereedschap zijn een sapu en een buluh, zeg maar een dooie kip op een bamboestokkie. Eerste overal de buluh langs, en dan fanatiek de sapu door het hok heen, overal stuift het stof op. Wat ze overhouden gaat oeps…zo naar buiten, dan de lap pel dr door heen. Als je ze de vloer ziet doen denk je ze zijn vast van plan daarvan te gaan dineren. Als je naar de stopcontacten en deurkrukken kijkt zie je dat die pikzwart zijn van de handjes. Ik stond laatst bij de incheckbalie van Merpati op Jayapura airport, bleef mijn ticket plakken, ik denk wat is dat, zie ik het oppervlak van de incheckbalie van hoek tot hoek bedekt met een zwarte laag opzachte drop gelijkende plakkerigheid, ik werd kotsmisselijk.
Vuilnis wordt zo over de heg van de tuin gedonderd, zo… weg is weg! Hoewel er vuilnismannen zijn. Moet je eens na een weekeind in een recreatiegebied komen, daar ligt het vullis per vrachtwagen opgetast. Ook in zgn “beschermd’e natuurgebieden. Plastic waterflessen, lege indomiezakjes, dozen, vuilnisbakken zie je nauwelijks in deze gebieden. Mensen kijken al heel vreemd als je een lege verpakking of zo in een openbare vuilnisbak doet, alsof je een bommenlegger bent. Op deze wijze zou ik gemakkelijk nog een paar pagina’s hier kunnen vullen.