(origineel bericht op be-more.nl)
Spetter Spitter Spater!
Terwijl jullie je moeten verwarmen aan de stoof, met zicht op een heerlijk sneeuwtapijt (ik zie de chaos op de weg volledig voor me), valt er hier ook wel wat uit de lucht. Alleen de stoof mag je achterwege laten, en de sneeuw mag je ook wegdenken. Het regenseizoen is begonnen en het heeft zich van zijn beste kant laten zien! De hele nacht en morgen heeft het non stop geregend. Het aangename en gezellige kletteren op het golfplaten dak liet zich afwisselen door oorverdovend gekletter en knallend onweer, maar het huis heeft stand gehouden, de dag is aangebroken en in de loop van de voormiddag was het opnieuw warm zoals het hier alleen kan zijn!
Ook deze nacht donderde ik twee keer bijna uit mijn bed, zowel letterlijk als figuurlijk, maar deze ochtend hield het gelukkig weer op.
Het enige nadeel dat deze regen met zich meeneemt, want het koelt anders af tot een aangenaam temperatuurtje, is dat het programma wat in de war wordt gestuurd. Er gaat nl. niet heel veel door wanneer het onweert. Logisch, want een nieuw dak bouwen terijls je in de gietende regen staat, is alles behalve aangenaam en efficient.
Maar laat ik bij het begin beginnen natuurlijk. Sinds het weekend heb ik wel wat te vertellen, aangezien een nieuwe maand begonnen is en ikzelf ook van ‘office’ veranderd ben. Deze maand zal ik assisteren bij de office OVC (Orphans and Vulnerable children) en zal ik dus met de kwetstbaarste kinderen in contact komen… Allez ja, contact is er nog niet al te veel geweest. Maandag zouden een aantal kinderen van enkele dorpjes naar het vrijwilligershuis komen om een nieuw uniform te laten maken. De kleermaker zou dan de maten opnemen. We hadden gevraagd om zelf naar ons te komen, zodat we er zeker van zijn dat deze mensen het echt nodig hebben en graag willen. Maar ergens is het misgelopen, want er is helemaal niemand komen opdagen… Dit kan dus beter… Dachten we…
Ondertussen had ik gezegd dat ik bij het begin ging beginnen en ik vergat het nog, want uiteraard zijn er op maandag nieuwe vrijwilligers aangekomen! Nu zit ik dus in het vrijwilligershuis met 4 hollanders en ja hoor, nog steeds wordt er gelachen met de Belgische woordenschat, zeker nu ze met z’n vieren zijn. Gelukkig heb ik een dikke huid 
(en vind ik het zoiezo ook helemaal niet erg)
Dat even ter zijde, maar het was niet onbelangrijk om te melden. Het is deze week al een hele toffe week geweest, dus dat zien we volledig zitten. Maar Anne, we missen je nog steeds, en er is nog plek in mijn kamertje!
Dinsdag ben ik met Oscar, een van de nieuwe vrijwilligers naar LION, de nursery, geweest, maar er waren niet heel veel kindjes en er was eigenlijk genoeg volk om les te geven. En omdat we nog langs de stad moesten, zijn we iets vroeger doorgegaan. Oscar werd even ondergedompeld in de nursery, al zal het nooit zo erg geweest zijn als bij STeffen (de andere nieuwe) die in Elephant, de pure chaos, werd gedropt!
In de stad moesten we nog enkele dingen kopen, dus zij de supermarkt in. We gingen Sinterklaasspulletjes kopen, of toch iets dat je in de schoen van de members kon stoppen. Nou, hadden we toch even de verkeerde kassa gekozen! Meer dan een half uur heeft het geduurd eer we aan de beurt waren en ondertussen waren de rijen zodanig lang dat het ook geen zin had om te wisselen. De kassa werkte op z’n malawiaans, alles scande hij met 2 minuten vertraging, jeetje! Tel daar dan bij dat het snikheet was die dag, zowel binnen als buiten, en je kan je voorstellen dat de liters zweet langs me heen dropen!
Maar bon, daarna nog een office meeting, zoals elke week gehad, waar we dan uiteraard te laat op kwamen omdat we zo lang stil hadden gestaan in de winkelm en ddaarna een member van LIYO gaan bezoeken die Malaria had. Nu was ik daar vrij snel van terug want ik was doodmoe. Maandagavond had ik immers Lariam geslikt en het neveneffect hiervan is dat ik die nacht dan niet slaap… Ach, dat overleven we ook wel
En woensdagmorgen moesten we om 4u op om de net gegraven WC (put dus ) te gaan bedekken. Ik dacht echt, aangezien ik nog niet heel veel geslapen had, dat ik niet ging meegaan, maar ik was toch wakker, dus ben ik er, eigenlijk best humeurig, uitgekomen en zijn we gaan bouwen. Eerst nog bamboe kappen om die dan in stukken te kappen. Wel… Ik dacht het ook eens te proberen, maarh et duurde mij super lang eer ik een tak van de stam had, terwijl de members het hier doen alsof het niets is! Lomp als ik ben liet ik een van de bamboe stammen (ze zijn behoorlijk groot) op mijn enkel vallen en dat deed best zeer, maar de WC is bedekt! met stukken bamboestam en modder. De foto’s komen wel, maar ik ben weer lomp geweest en heb mijn kabeltje laten liggen in het vrijwilligershuis, zal dus iets voor volgende week zijn!
Daarna ging ik ‘normaal’ vitaminen uitdelen in een dorpje, maar toen we bij het ziekenhuis aankwamen waar we de verpleegster zouden ophalen, bleek dat het die dag niet kon doorgaan… Ik dus van een kale reis terug thuis. Maar doodmoe, dus ben even gaan liggen, maar moest weer naar Zomba om spullen te halen. In de namiddag zijn we dan nog op huis bezoeken geweest in een dorpje vlakbij ons huis, om te horen hoe het met de wezen gaat. Heel lastig om te horen dat ze spullen voor school nodig hebben, een uniform, eten, zeep, kledij, … Want we kunnen die spullen ook niet toveren en er zomaar voor gaan betalen, heeft ook geen zin, want daar zijn zeo p lange termijn niets mee. Dussss ik voelde me heel lastig na deze huisbezoeken… Ik stond even machteloos.
Donderdag was dan eindelijk wel de dag dat ik de vitaminen kon gaan uitdelen met de verpleegster en enkele members. Maar jongens, had ik geweten dat het zo ver lopen was, ik had gepast! neen, dat is ook niet waar, want het was heel interssant om te zien. Ze lopen door het dorpje en roepen iedereen bij elkaar die kinderen heeft van 5 maand tem 5 jaar, zodat ze vitaminen kunnen uitdelen. Er was zelfs een dame die haar kinderen geen vitaminen wilde geven… En ik vond het doodzonde, omdat de kinderen het hier echt kunnen gebruiken!
Maar uiteindelijk waren we nog redelijk op tijd terug. Om na de middag terug een uur op en een uur af te wandelen voor… niets! We hadden een meeting met de orphans in een dorpje, maar is niemand komen opdagen! Er zou ook een meisje met een hele lelijke brandwonde komen, zodat ik er eens naar kon kijken en ev. kon verzorgen, maar ook deze was er niet. Want ziekenhuizen zijn er daar in de buurt niet, al denk ik, aan de foto’s te zien van de arm, dat ze zoiezo naar het ziekenhuis moet met deze wonde. Maar bon, ik baalde dus wel even, had die dag dus vier uur gewandeld, waarvan 2u helemaal voor niets! Zoals veel dingen deze week bleken…
Want deze morgen gingen we de kooi van de geiten groter maken, ze zitten immers met 5 geiten op zo’n keine ruimte, dat dit echt niet te houden is voor de beestjes. De geiten zijn ooit met donatiegeld gekocht om de orphans van deze community inkomsten te geven. Maar blijkbaar willen zij geen moeite doen om de kooi groter te maken en de vraag is dus nog maar of ze wel geod voor de geiten zorgen en of we ze niet beter weer afnemen. Van dat laatste ben ik ook geen voorstander, maar ze lijken het niet te leren. Er was niemand die ons kwam helpen en dat was wel de bedoeling. Dus wij weer van een kale reis terug. Dan ben ik maar bij de nursery gestopt en heb ik daar nog wat mee geholpen, wat moest ik anders doen!
En zo zijn we bij nu gekomen…
Al eben ik de belangrijkste dingen nog vergeten eigenlijk! Gisterenavond hebben we ook nog Sinterklaas gaan vieren bij Judith (de coordinator van BE MORE hier) thuis… Volgens Nederlandse gewoonte, want zij delen als volwassenen ook cadeautjes uit… Dus heb ik er een mooi souvenirtje bovenop nu. Het was een super gezellige avond in alle geval.
Maar het allerbelangrijkste is dat ik mijn eerste post gisteren gekregen heb! Ineens een hele stapel brieven en kaartjes van mijn ouders en zussen en de kindjes. Wat was ik blij!
De foto’s hangen op in mijn kamer en de tekeningen ook, dit maakt het net iets gezelliger, ook al is het nog maar voor 3 weken.
Want spijtig genoeg begint de teller nu af te tellen, al wil ik helemaal niet naar huis!! Maar als ik dan denk aan alle gezichten die ik terug zal zien, vind ikhet ook weer niet heel erg hoor…
Verder kan ik jullie nog enkele weetjes vertellen:
- Het is hier doodnormaal dat de taxi eerst voor of achteruit de helling op of af bolt om dan pas te kunnen starten.
- Het is ook doodnormaal dat de taxi dan zijn motor afzet om naar beneden te rijden.
- Nu het geregend heeft, komen er nog meer kriebelbeestjes bij… Zo is er ook een soort Mega Mier die ze dan uit de lucht slaan en opeten… soms bakken ze ze ook wel eerst.
- Terwijl men in Belgie nogal wat heisa zou maken omdat een vrouw haar kind de borst geeft in openbare plaatsen, is het hier doodnormaal dat de vrouw over de baan loopt met haar borst bloot en het kind aan eht drinken is. Ook blijven ze af en toe gewoon staan met de borst bloot, als het kind al gedaan heeft met drinken… Maar knieen laten zien is hier uit den boze!
- Ik word steeds meer gebeten door beesten, van mieren tot muggen, dus hopelijk blijf ik malaria vrij!
- Vorig weekend heb ik eens lekker niets gedaan, deed ook deugd, maar toen werd ik natuurlijk wel iets meer aangesproken door de mannen hier, omdat ik alleen was. tot hiertoe nog maar 2 huwelijksaanzoeken gehad, valt dus best mee.
- Ik heb voor Woutje al een cadeautje gevonden! Eindelijk!
- Vorige zondag kwam er een black mamba even langs… Zoek die maar eens op, het is best een gevaarlijke slang. Hij kroop zomaar bij ons langs de veranda. Ik wist dat ik deze niet zo leuk zou vindenm maar dat ik er zo bang van zou hebben, daar schrok ik ervan. En het was nog maar een baby’tje! Ik was er toch niet meer gerust in, vooral niet omdat mijn wqas nog buiten hing en ik die nog moest afhalen, terwijl het pikdonker was…
- We hebben de members hun schoen laten zetten en de Sint heeft er uds wel degelijk iets ingelegd.
- De members hier zijn verzot op kinderboekjes! We hebben Hans en Grietje voorgelezen waarna Felix (onze huispapa) het verhaaltje opnieuw heeft gelezen en zelfs mee is gaan slapen. Ook wilden de anderen de prentjes zien. Ik maar denken dat ik die boekjes voor de kinderen mee had genomen!
Okay… Ik denk dath et dit zowat is. Ik was wel vorige week vergeten te zeggen dat we op een namiddag nog suiker, zout en zeep zijn gaan uitdelen. Maar wat had ik hier een dubbel gevoel bij. Ik kan niet begrijpen dat deze mensen met dit kleine pakketje zoveel meer zijn, maar waarschijnlijk is het wel zo. En als dat pakketje dan op is, hoe met het dan verder? … Maar de mensen waren ons wel heel dankbaar, dus het zal wel ergens goed voor zijn… Ook vond ik het zo zielig te zien dat een aantal weeskinderen ook gewoon alleen, zonder voogd, waren komen opdagen… Van 8 tot 16 jarigen. Ach, hadi k maar al het geld en liefde van de wereld om al het leed uit de wereld te halen, ik zou het meteen doen!
maar bon, voor ik te melig word, zal ik maar stoppen. Het heeft lang genoeg geduurd.
De foto’s beloof ik dus nog te posten
en ik houd jullie op de hoogte!!
Ohja, en post duurt ongeveer 2.5 weken, het kan dus nog altijd!