(origineel bericht op be-more.nl)
Sjap Sjap!
Pas drie dagen verder en ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen om er niet een ellenlang verhaal van te maken… Inderdaad heb ik na het vorige bericht even een plan de campagne gemaakt voor de tweede dag hier: woensdag zou ik om 10u worden opgehaald voor een fietstocht door SoWeTo. Samen met nog twee andere jongens en een gids uit SoWeTo, ben ik twee uur lang door de grootste township van Johannesburg gefietst, wat erg leuk was!! De mensen daar waren eigenlijk vooral heel erg vrolijk en gezellig, vooral de kinderen vonden het maar al te mooi dat er weer een groepje blanken door de straat kwam fietsen; ze kwamen highfives geven en wilden op de foto. Voor hen waren wij net zozeer een attractie als zij voor ons, beetje raar eigenlijk, maar zolang iedereen blij is hoor je mij niet moeilijk doen… Ik vond het wel gezellig: beetje fietsen in de zon, tegen iedereen ‘haaai!!’, ’ how are you?!’ en ‘sjap sjap!!’ (= zoiets als het gaat ggooeeedd!) roepen, ergens in een klein hutje van golfplaten Afrikaans bier drinken en een beetje zingen en dansen. Lalalala! Indrukwekkend was het natuurlijk ook wel. Hoewel we in die twee uur niet eens in de allerarmste delen zijn geweest, zag het er op sommige plekken wel heeeel erg karig uit, met om de zoveel meter bergen rotzooi, hordes vliegen erboven en een lucht eromheen die ik niet kan (en wil) beschrijven. Vooral als je zo’n berg voor een pre-school zit liggen, met allemaal kindjes eromheen spelend, is dat wel even gek… Het meest indrukwekkend van die dag vond ik het Hector Pieterson-momument, waar de opstand van zwarte leerlingen tegen het Afrikaans (=taal van de onderdrukkers) als leertaal wordt herdacht (Hector Pieterson - Wikipedia). 
Er staat daar zo’n enorm grote foto van Halfdode Hector die wordt gedragen door een schoolgenoot, en de pijn die op die foto zichtbaar is, met daarbij het besef dat zoveel mensen zo hebben moeten vechten voor iets wat voor mij eigenlijk heel normaal is, raakte me wel even. Na die SoWeTo-tour ben ik met die twee jongens, een uit Israel, de ander van een Frans eilandje naast Madagascar, naar het Apartheidmuseum geweest. Ook indrukwekkend en erg mooi.
Omdat die twee ‘toeristische attracties’ eigenlijk de enige twee waren op mijn lijstje, ben ik donderdagochtend gaan bedenken wat ik die dag kon gaan doen. In de Lonely Planet stond iets over een museum in Witwatersrand University, dus ik besloot daar maar eens een kijkje te gaan nemen. Dit Origin’s Center was uiteindelijk niet zoveel aan, maar de tocht daarnaartoe en van daar naar Sandton was een hele belevenis. Op de heenweg werd ik herkend door iemand die net in ons guesthouse was geweest, dus die wilde me via een hele omweg wel afzetten op de plek van bestemming. Toen ik daar uitstapte, bleek ik nog niet helemaal precies op die PVB te zijn, dus moest ik honderd keer vragen en uiteindelijk ben ik denk ik 3 keer langs dezelfde tuinman gelopen, omdat niemand het echt precies leek te weten. Uiteindelijk vroeg ik die tuinman, en die liep het hele eind met me mee. Toen ik uitgekeken was in het museum (vrij snel), wilde ik naar Sandton, want daar had ik inmiddels afgesproken met Ingrid Verhagen. Sommige Schijndel-lezers zullen haar wel kennen, want zij komt ook daarvandaan, maar ze woont inmiddels alweer 3 jaar met haar vriend in Johannesburg. Ik had echt geen clue hoe ik in Sandton moest komen, aangezien het nogal aan de andere kant van de stad is, dus vroeg ik het aan drie mannen op straat. Een daarvan zei dat ik een taxi moest pakken (een minibus: met 12 - 20 zwarten in een busje dat met aardig wat km/h door de stad scheurt en gewoon op zomaar wat plaatsen stopt), een ander zei weer dat dat te gevaarlijk was en dat ik daar om de hoek de bus moest pakken, maar hij wist niet welke. Irritant, ik voelde me een beetje sukkelig en hulpeloos, klein meisje in de Grote Boze Stad, alles moeten vragen, geen idee hebben hoe en wat… Toen ik richting de bushalte liep heb ik uiteindelijk toch een minibus aangehouden. Ik vond het wel een mooie ervaring, als enige blankie tussen allemaal zwarten (die me ook best vreemd aankeken toen ik instapte), das weer eens wat anders… Bij het instappen gaf iedereen briefjes geld naar voren door, de chauffeur zocht tijdens het rijden het wisselgeld bij elkaar en gaf dat weer door naar achteren. Iedereen pakte het wisselgeld terug waar hij recht op had en dan ging het stapeltje geld weer door naar de volgende. Afpakken en doorgeven, net als in de collegezaal. Dat kan ik… Uiteindelijk zag ik ergens ‘Sandton Station’, en zoals ik daarvoor anderen had zien doen zei ik ‘driver…?’, wat zoiets betekent als: ‘allerliefste chauffeur, ik zou graag PRECIES HIER uitstappen’. Op dat moment gooit de driver het busje aan de kant, schuif jij de schuifdeur open en sta je ergens in de buurt van waar je in gedachten had. Prima! Ingrid had haar schoonmoeder uit Den Dungen op bezoek, dus hebben we gezellig met z’n drieen even de Skendelse en Dungense roddels doorgenomen… Daarna zouden zij gaan eten in de buurt van waar ik verblijf, dus na een bezoekje aan het prachtige (en gigantische) huis waar Ingrid en haar vriend wonen, werd ik netjes thuis afgezet. Heel fijn! Daarna ben ik lekker in mijn eentje een pizzaatje gaan eten in Melville, wat eigenlijk heel relaxed was. Ik vond het zo leuk aan die dag dat alles uiteindelijk toch wel op z’n plek valt, ofzoiets… Kan het niet echt uitleggen, maar ik had wel een mooi gevoel en daar heb ik even lekker met mezelf op geproost met een Amstel-biertje… 
Vandaag had ik bedacht om naar Newtown te gaan, dat leek in de Lonely Planet ook wel gezellig. Ik heb weer een minibusje gescoord en stapte ergens uit waar het redelijk bewoond leek. Toen ik krap 500m gelopen had, stopte er een auto met een man erin. “Wat ga je doen? Ben je alleen? Wees voorzichtig, het is veel te gevaarlijk om hier alleen te lopen, je moet naar het noorden van Jo’burg, hier is niks te doen, hierishetgevaaaarrlijkkk, hier hebjemijnkaartjevooralserooitietsis,zorgdatjegeenwaardevollespullenbijjehebt
ooomeisjepastochophoujetasgoedvastweesvoorzjsdjhdhfuhieuhetcetcetc…”
Ja, bedankt meneer, ik houd mijn tasje goed vast en ik bel je als ik in nood ben… Heerlijk ontspannen (usss) stak ik de weg over richting wat volgens de LP het spetterende Mary Fitzgerald Square zou moeten zijn. Redelijk uitgestorven daar… Er staan wel best mooie gebouwen, maar denkmaarnie dat ik mijn camera nog uit mijn tasje durfde te halen, haha!! Dan maar naar de ‘Top of Africa’, de 50e verdieping van het Carlton Centre, waar je een schitterend uitzicht op de stad zou moeten hebben. Na een uurtje (inmiddels was de schrik van die aardig bedoelde preek weer gezakt en vond ik het super tof een beetje rond te struinen) stond ik op die ‘top’ en het uitzicht was inderdaad gaaf!! (De stoelen die daar stonden trouwens nog veel gaver, maar dat Verzijden…) Nadat ik daar even wat heb zitten drinken, ben ik naar Constitutional Hill gelopen, wat volgens de serveerster bovenin die toren eigenlijk te furrr en te gefurrlijk was, maar het kon me niet meer zo bommen, al dat gefurrlijk. Ik heb me nog geen moment onveilig gevoeld, wat gaan die lui me nou maken op klaarlichte dag met 23947 man eromheen? Alle Zuid-Afrikanen die ik tot nu toe heb ontmoet waren alleen maar heel erg aardig en behulpzaam (behalve de gastvrouw van het guesthouse waar ik verblijf, maar die is stiekem ook nog best ok), dus ik denk dat het wel mee zal vallen als ik gewoon een beetje op mijn hoede blijf.<em> -Ik hoop niet dat dit mijn laatste bericht wordt, haha, dan had ik dus ongelijk, geef ik meteen toe… Voor wat het dan nog waard is… -</em> Constitutional Hill was heel mooi en indrukwekkend, had ik eigenlijk helemaal niet zo verwacht. Wel een beetje freaky om helemaal in je eentje in een isolatiecel te staan, maar juist ook wel weer tegek. Sjaaa ik kan eigenlijk niet zo goed uitleggen wat er zo bijzonder aan was. Door veel quotes van oud-gevangenen in die omgeving ging het een beetje leven ofzo, en werd ik me bewust van hoe oneerlijk en scheef het er ooit aan toe ging op die plek waar ik me op dat moment bevond. Er was een cel waar een bordje langs hing met de tekst: ‘This cell may be disturbing for young or sensitive visitors’ (ofzoiets). Ik vind mezelf een vrij sensitieve visitor, en die cel was dan ook geen pretje. Martelwerktuigen die daar zijn gebruikt stonden en lagen uitgestald, op een scherm 6 oud-gevangenen die vertelden wat er precies met die werktuigen gebeurde, en tussen die verhalen door werd dat nog even soort van ‘uitgebeeld’ met silhouetfiguurtjes en een nasty muziekje op de achtergrond. Daar zat Laura dan in haar eentje op een bankje voor het scherm, gezicht op aiaiai, maar toch kijken tot het allemaal af was gelopen. Mezelf vast een beetje hard maken voor volgende week, ofzo!!! Veel gevangenen hebben trouwens daar vast gezeten omdat ze hun zwartenpas niet bij zich hadden, dus het was ook niet echt een net-goed-heb-je-verdiend-verhaal wat het een beetje zou kunnen verzachten. Behalve die mannengevangenis was er ook een vrouwengevangenis. Een geweldig mooi gebouw, maar wat er binnen gebeurd is was weer net zo lelijk als alles wat ik over die mannengevangenis had gelezen. Racisme, seksueel misbruik, machtsmisbruik - we hebben het allemaal ook al weleens in de films gezien, maar toch vond ik het nog erg heftig. Omdat Constitutional Hill aan de rand van Hillbrow ligt, en dat is een wijk waar ik zelfs met mijn nieuwe ‘feck-die-gefurrlijk’-attitude niet per ongeluk terecht wil komen, ging ik in het winkeltje even vragen hoe ik veilig weer in Melville kon komen. Een alleraardigste man zei dat ie me wel even zou afzetten bij een soort taxi-halte in het centrum, omdat die daar in de buurt te link was, maar uiteindelijk heeft hij me voor de deur van het guesthouse afgezet. Sam heette hij, ik zei hem dat het de gemakkelijkste Afrikaanse naam was die ik tot nu toe gehoord had…
SOOOO, het is een flink verhaal geworden en ik ben benieuwd of iedereen die heeft gezegd dat ik leuk kan schrijven dit ook heeft weten te ontknopen. Mijn teksten moeten een beetje aan kwaliteit inboeten als ik zoveel te vertellen heb… Wen er maar aan, want ik heb zo het vermoeden dat dat vanaf nu nog wel vaker (lees: alleen nog maar?) gaat voorkomen! Toch bedankt voor de complimenten en sowieso heel erg bedankt voor jullie berichtjes, heel erg leuk!
Morgen ga ik trouwens misschien naar de Jo’burg Zoo, supergoeie tip van Ingrid, denkt ze, want ze is er zelf nog nooit geweest. (Ingrid, ik zal laten weten hoe het was!!) Of misschien, als ik met een ander idee opsta, ga ik lekker wat anders doen. Want zo is het ook…
CIAOOOO!!