Mensen die in Yucatan wonen kennen dit zeker, en waarschijnlijk zijn er ook heel wat variaties op.
Neem wat maisbloem (geen maiszetmeel, maar echte maisbloem die men in importzaken en soms zelfs in oosterse zaken kan krijgen, wel opletten, het maisgriesmeel dat men voor polenta gebruikt is te grof hiervoor)
Maak een deeg door toevoegen van water en wat zout, doorkneden tot het deeg niet meer aan de vingers kleeft. Indien te vochtig eventueel een paar minuten laten staan om te zien of het meel het water voldoende absorbeert. Als je wilt kleine tortillas maken, dan mag het deeg niet meer kleven.
Als je geen instrumenten hebt om tortillas te maken, dan manueel op een stukje plastiekfolie, of voor de experts gewoon op de handen, een klein, zo dun mogelijke tortilla produceren( 20 a 25 cm), als je de instrumenten hebt, dan weet je ze waarschijnlijk al te gebruiken. Dit stukje tortilla frituren in olie tot het opblaast als een ballon. Na frituren mag het niet meer smaken naar deeg, maar naar een soort tortilla. Indien je er niet in slaagt de tortillas dun genoeg te maken moeten ze iets langer frituren.
Vooraf maak je kip of kalkoen klaar, vlees koken met wat oregano, look en eventueel wat ajuin. Het vlees in stukjes vaneen plukken (deshebrada). Dit is het vlees. Wat gesneden romanita sla, stukjes avocado en curtido de cebolla (in zijn eenvoudigste vorm gebruikt men rode ajuin die men eventjes en heet water met azijn legt, anders ingelegde rode ajuin met kruiden). Verder stukjes tomaat, bij voorkeur italiaanse (minder water).
Je neemt de hete, gefrituurde tortillas, gooit er wat romeinse sla op gevold door wat stukjes vlees, werkt af met een stukje tomaat en avocado, en er bovenop nog wat ajiun.
Dit wordt meestal geserveerd met (ernaast) een zeer hete habanerosaus, maar voor de meeste mensen is dit net iets teveel van het pikante.
De kunst is dit allemaal warm te serveren.