(origineel bericht op be-more.nl)
reizen door mozambique en malawi
Na 2 geweldige weken reizen en een heel leuke week YODEP is hier dan eindelijk mijn nieuwe blog!
Laten we eerst maar eens beginnen bij de laatste dagen op chayof.
Donderdag was ons afscheidsdagje op het project.
's ochtends zijn we nog een laatste keer naar de nursery geweest waar we heerlijk hebben geknuffeld en gespeeld met de kids.
Ook was het natuurlijk weer tijd voor nog zo’n 100 foto’s met mn kleine vriendjes en vriendinnetjes.
's middags hadden we een afscheidsdisco georganiseerd, deze keer niet alleen voor de youth club, maar ook voor de kinderen en onze gezellige buurvrouwen kwamen ook een dansje wagen. We hebben heerlijk gedanst met groot en klein en we hebben er een mooi afscheid van gemaakt!
We hebben gezellig met onze amaj samen gegeten en veel lol gehad.
Vrijdag was het dan echt het moment van afscheid nemen, de members hadden zich bij ons huisje verzameld en we zijn met z’n allen naar beneden gelopen.
Toen we de laatste keer de berg af liepen kwamen er allemaal kindertjes van de nursery aangerend: Azungu byeeee! met de armpjes open om ons nog een dikke knuffel te geven. Beneden stond James al op ons te wachten en hier hebben we dan ook afscheid genomen van alle lieve mensen van Chayof.
Het was gelukkig voor mij minder erg omdat ik wist dat ik nog een keer terug zou gaan naar chayof om nog het een en ander te regelen rondom het hiv testpunt.
Bij pakachere aangekomen was het moment van afscheid dan echt daar.
Het was zo vreemd dat de mensen waar de 1 of 2 maanden zo veel mee samen bent geweest, naar huis gingen en wij hier met z’n 5e over bleven. Je bouwt in zo’n relatief korte tijd zo veel samen op en speciaal met de lieve Nina en Demi, ik mis jullie liefies!
Toen we het busje met azungu’s uit hadden gezwaaid begon ons nieuwe avontuur, twee weekjes reizen door Mozamique en Malawi.
Deze eerste dag (vrijdag) zijn dian, kim marc en ik met de minibus naar liwonde gegaan en vanuit hier weer met een minibus vol met mensen, spullen, kippen en kuikens naar Chiponde wat tegen de grens van mozambique ligt. Hier hebben we overnacht om de volgende ochtend met de fietstaxi de grens over te gaan.
Bij de douane hebben de 2 uur moeten wachten tot we een visum hadden. Voor dit visum moesten we even 85 dollar neerleggen, terwijl je het in blantyre voor 25 euro kon krijgen. Maarja dat wist niemand ons te vertellen natuurlijk, toen we dat na hadden gevraagd vertelde ze ons dat het prijsverschil zo klein was dat dat met de reiskosten erbij geen verschil zou maken. Maar dat was nog niet alles, de mannetjes van de douane weigerde het om de dollars van voor 2004 aan te nemen, deze zouden te oud zijn. Enja wat zeg je daar dan op? dan de rest maar in kwacha’s bijleggen.
Maargoed we waren de grens over! De fietstaxi’s hebben ons tot het eerste stadje gebracht, waar we achter op de truck naar Cuamba zijn gegaan. Deze tocht duurde 5 uur en was geheel over de onverharde weg in de brandende zon. Want verharde wegen hebben ze niet veel in Mozambique. Dat was lekker hobbelen en blauwe billetjes! Halverwegen de tocht sloeg de motor van de truck af en ging ie niet meer aan. Enja een gereedschapskist hebben ze hier niet standaard bij, dus trok er een een blad van een maisplant af en ging daar even mee aan de slag, 10 minuten later deed de motor het weer. Wat die man heeft gedaan blijft een vraag, maar we reden weer. Toen we 4 uur onderweg waren kwam er een enorm donkere lucht op ons af en 3 tellen later zaten we in een enorme hoosbui. Iedereen en een groot deel van de spullen waren doorweekt en we waren lekker vies van het zand wat zo aan je bleef plakken.
In Cuamba aangekomen hebben we eerst de treinkaartjes gekocht voor de volgende dag (er waren deze dag alleen maar 3e klas kaartjes) en zijn we een slaapplek gaan zoeken.
Hier kwamen we gelijk achter het taalprobleem. In Mozambique spreken mensen alleen Portugees en iedere provincie heeft een eigen lokale taal. Maar geen kip die engels spreekt. Gelukkig stond er in de lonely planet een klein woordenboekje met de meest belangrijke dingen en zo zijn we toch aan een kamer gekomen.
Op zondag ochtend zijn we om 4 uur vertrokken richting het station. Hier stond al een rij van een paar honderd man en daar zijn we maar bij aangesloten. Om half 5 ging de poort open en konden we naar de trein, toen we de hele propvolle trein al door waren gelopen vonden we in een van de laatste wagon’s nog een plekje met z’n vieren, waarmee we heel veel geluk hadden. De trein zou in 10 tot 12 uur naar Nampula reiden. Onderweg hebben we de meest mooie landschappen en bergen gezien. Iedere keer als de trein ergens stopte kwamen er tientallen mensen naar de trein gelopen om vanalles te vekopen. Van boodjes en drinken tot mango’s, bananen, tomaten maar ook levende kippen. Bij iedere stop werd het ook drukker in de trein en de gangpaden stonden in no time vol, wat waren wij blij met onze zitplaatsen.
In Nampula aangekomen kwamen er 5 keer zoveel spullen uit de trein als er op het begin in gingen. De mensen hadden allemaal massaal mango’s etc ingekocht om waarschijnlijk in Nampula weer te verkopen. Want in zo’n kleine dorpjes is het natuurlijk een stuk goedkoper en in een grote stad kan je het weer duurder verkopen…
Na overnacht te hebben in Nampula zijn we op maandag dan eindelijk de trip kunnen beginnen naar het strand. In Nacala aangekomen hebben we bij labuluna de tent opgezet (zonder matje of luchtbed of iets) en zijn we een strandwandeling gaan maken en hebben hier ook van de zonsondergang genoten. Wat een paradijsje!
Na een nachtje nog vrij redelijk te hebben geslapen zijn marc en dian begonnen aan een duikcursus om hun open water te halen en kim en ik hebben heerlijk een dagje niks anders gedaan als eten, zwemmen, liggen, eten, spelletje spelen, zwemmen liggen douche en een cocktailtje drinken en weer eten. Kortom een heerlijk ontspannen dagje.
Op woensdag zijn kim en ik al doorgegaan naar Mozamique island, aangezien er in nacala niet veel te doen was en marc en dian nog tot vrijdag duikles hadden. We hebben op het 3 km lange eiland een slaapplek gevonden bij ruby’s. 's avonds zijn we gaan eten en hebben we rond het mooie eiland gelopen.
Op donderdag hebben we aan het strand gelegen en een aantal lokale jongens leren kennen. Hiermee zijn we ook 's avonds een drankje gaan drinken en naar een strandfeestje met kampvuur gegaan.
Vrijdags was het zo ondragelijk heet dat we heel de dag niks hebben gedaan. Toen 's avonds dian en marc kwamen zijn we gezellig samen gaan eten en hierna weer een drankje gaan doen op het dakterras. De locals vertelde ons dat er die avond weer een feestje zou zijn en daar zijn we dan ook heen gegaan. Het was heel grappig om te zien hoe anders ze hier dansen als in Malawi. We hebben heerlijk gedanst en veel lol gehad, het is echt zo leuk om de lokale mensen te leren kennen en ook echt een kijkje in hun leven te kunnen nemen. Ook heb ik die avond een paar portugese jongens leren kennen die vrijwilligerswerk op het eiland doen. Het leek ons ook wel leuk om de volgende avond wat te drinken en wat ervaringen te delen.
Zaterdag hebben we na een dagje strand besloten met zn viertjes een kerstdiner te maken omdat het kerstavond was. Aangezien er niet veel verschillend eten te krijgen was op het eiland werd het een 3gangen diner met zelfgemaakte knoflookbroodjes, spaghetti en een soort smoothi van mango en ananas. Hierna zijn we een aantal leuke drankspelletjes gaan doen met de lokale gin die we in een winkeltje gekocht hadden. We hebben enorm veel lol gehad en toen het al half 12 was besloten we dat we toch maar eens door zouden gaan naar de portugese jongens. hier hebben we nog weer gezellig gedronken en gekletst en we zijn met z’n allen door gegaan naar de strandtent waar het feest zou zijn. Hier was alleen niet veel te beleven en er hing een agressief sfeertje, toen er een groepje begon te vechten zijn we maar snel door gegaan. Aangezien er verder nergens echt iets te beleven was besloten we een kerstduik te gaan nemen in de oceaan. Toen de zon op kwam om 5 uur zijn we maar snel naar bed gegaan.
Zondag moesten we om 8 uur weer op want we gingen met nog 2 andere nederlandse meiden op een zeilboot naar twee andere eilanden in de buurt. Het eerste eiland was een geweldig paradijs, wit strand, fel blauwe zee en niemand te bekennen. Ook hebben we hier de mooiste schelpen gevonden. Op het tweede eiland hebben we gesnorkeld en heeft antonio een lunch gemaakt van net gevangen vissen, broodjes en mango’s.
Na zo’n volle dag in de brandende zon waren we van top tot teen vebrand, hoeveel we ook hadden gesmeerd, dus we zijn na het eten maar snel naar bed gegaan, want de volgende dag zouden we gaan beginnen aan onze trip naar cape maclear.
Toen we maandag nog even gingen pinnen om de accomodatie van ruby’s te betalen, ging zwikte ik vol door mijn enkel heen. ik kon niet meer staan van de pijn en bij het tweede botje van mijn kleine teen stak een harde bult uit. Na het een tijdje gekoeld te hebben werd het nog niet veel beter. Ik ben toen met een auto terug naar ruby’s gebracht. Hier aangekomen vertrouwde de eigenaars de harde bult ook niet, dus zijn we maar doorgegaan naar het ziekenhuis voor foto’s te laten maken. We kwamen er hier alleen achter dat de enige dokter die ze hier hadden een dagje vrij had, tsja dat moet natuurlijk ook kunnen.
Een verpleger nam me mee een ruimte in wat er meer uit zag als een groot rommelig kantoor, met een motor erin, waarom niet he? ik mocht op een stoeletje gaan zitten en hij ging het insmeren met een verkoelende creme. Dit insmeren ging er alleen zo hardhandig aan toe dat de tranen in mn ogen stonden, en dat dan 3 minuten lang. Hierna bond hij het in (of beter gezegd af) met verband en dan moest ik de volgende dag maar terug komen voor foto’s te laten maken. Toen we vroegen of ze toevallig krukken hadden (aangezien het ons niet slim leek erop te lopen als het eventueel gebroken was) kwamen ze aan met een bejaarde looprekje. No way! dus werd ik maar met een rolstoel over de hobbelige weg naar de fietstaxi gebracht om terug naar ruby’s te gaan. Hier heb ik de rest van de dag met het voetje omhoog gelegen.
Dinsdag ochtend hebben we onze spullen gepakt en zijn we eerst naar het ziekenhuis gegaan. Hier werden we snel geholpen en toen de dokter met de nog nat van het ontwikkelen foto’s aankwam, zagen we dat het niet gebroken was. Wat een opluchting! Het zou waarschijnlijk een pees zijn geweest, maar dat werd vanzelf wel beter, ik moest gewoon er verband of tape om houden zolang het nodig was. Zo kon onze weg terug naar malawi voortgezet worden. We zijn weer met de minius naar Nampula gegaan. Aangezien alles weer langer duurde als we hadden gedacht waren we te laat voor de 2e klas kaartjes voor de trein. Dan maar weer 3e klas.
De volgende ochtend kwamen we er alleen achter dat de trein 2 keer zo klein was als op de heenreis. We wisten dat er op zondag meer mensen met de trein gaan, maar hadden niet verwacht dat deze trein dan zo veel kleiner zou zijn. Voor we bij de trein waren zat alles al zo propvol dat er alleen in de portaaltjes tussen de wc’s nog een klein beetje ruimte was. Maarja we zagen het echt niet zitten om zo 12 uur lang te gaan staan. We zijn dus weer de trein uit gegaan en voor de 2e klas gaan staan en maar 100 keer vragen en of we onze tickets niet alsnog konden upgraden naar 2e klas. Net voordat de trein vertrok mochten we toch nog met de 2e klas mee en kregen we nog een eigen coupon ook. We hebben een heerlijke reis gehad.
Donderdag zijn we weer vroeg vertrokken om in 1 keer door te kunnen naar cape maclear. Omdat mijn voetje nogsteeds ingetaped was mocht ik in de trucks en minibusjes voorin zitten. Op cape aangekomen was er bij mgoza nog een nacht slaap plek in de dorm. Deze avond zijn we heerlijk bij de gecko’s gaan eten, waarna we ook weer een leuk feestje hebben gehad met onze lokale vrienden en veel andere toeristen.
Vrijdag hebben hebben we ook lekker rustig aan gedaan en 's avonds weer lekker gefeest. Zaterdag was het dan eindelijk oud en nieuw. In de gecko’s was een groot feest, wat in eerste instantie vol stond met blanken, waardoor het afrikagevoel een beetje weg was. Om 12 uur waren er wel 10 vuurpijlen en kwam jan en alleman me gelukkig nieuwjaar wensen, wat vreemd bleef was dat de mensen die niet nederlands of vlaams waren maar 2 kussen geven.
Om 1 uur hebben we met de nederlandse en vlaamse elkaar nog maar een keer gelukkig nieuwjaar gewenst, omdat we er toen toch pas een heel jaar op hadden zitten.
Hoe later het werd hoe minder blanken er waren en hoe meer lokale mensen er weer waren. Het feestje ging door tot 6 uur en toen zijn marc en ik (de rest had het al een paar uurtjes vroeger opgegeven) terug naar mgoza om heerlijk op de strandbedden te gaan liggen slapen. Er was namelijk geen plek meer in de dorm. Het enige nadeel is dat ik weer een beetje te vrolijk had staan dansen drie dagen op rij en hierdoor was mn enkeltje weer terug bij af. Dus nog maar een paar dagen langer tape erom…
Zondag was een heerlijk dagje slapen en niks doen. en maandag zijn we weer terug naar zomba gegaan om hier door te gaan naar het project.
Ik heb echt twee geweldige weken gehad, veel mensen leren kennen en mooie plaatsen gezien.
Maandag kwamen we bij Yodep aan, wat een lux huis heeft Joy! met een bank, tv en computer. Het moet niet gekker worden.
Omdat mijn verhaal nu al zo ontiegelijk lang is zal ik de details van het project voor nu even besparen.
Het is in ieder geval super gezellig, het project is al een stuk verder dan chayof en ook de kinderen zijn hier weer mega lief.
Het enige wat ik nog wel even wil vertellen is dat ik gisteren weer een angst overwonnen heb.
We hadden lekker wentelteefjes gemaakt, joy vind dat ook heel lekker alleen ivy (dochter van joy) en onze huismoeder houden er niet van, dus die aten Nsima.
Maar bij die Nsima aten ze termieten. En nu denk je zeker lees ik dat wel goed? ja dat lees je goed, termieten!
Dusja dat moesten wij dan ook maar proeven.
Na even goed naar die gefrituurde termieten te hebben gekeken en hebben gezien dat je het kopje nog zag en de poten en ook nog de voelsprieten, kreeg ik toch wel de kriebels. Maar ik vond dat ik het echt moest doen, dus ogen dicht en kauwen als een gek.
Het viel best wel mee:) maar het idee was zo smerig! maar we hebben het gedaan!
Zo dat was het hele verhaal voor deze keer maar weer,
nu je toch zo veel tijd hebt genomen om alles te lezen kunnen er vast nog wel 2 minuutjes bij om een leuke reactie te plaatsen he?
Dan heb ik iig niet een uur zitte typen voor niks:)
een hele dikke knuffel Siala
PS de foto’s komen in een losse blog, zit nu op de verkeerde laptop waar mn sd kaartje niet in kan