Driedelig reisverhaal over een rondreis door Thailand
Deel 1 : Een kort bezoek aan Bangkok
Thailand reis Mariëlle** 01-07-2007 tot 26-07-2007**
Eerst natuurlijk flink inpakken. Ik wilde niet al te veel meenemen want ik wilde daar natuurlijk flink gaan shoppen! De ouders van Rosan brachten ons in een uurtje naar het vliegveld in Düsseldorf. We vonden het heel spannend! Na lang waven naar de familie van Rosan gingen we richting de Gate, spannend! We zaten in een vliegtuig van 2-4-2, redelijk groot dus. Ik had uitgerekend dat er zo’n 350 passagiers ingingen. We vlogen met de LTU, een Duitse maatschappij. Onderweg waren we veel te ‘excited’ om te kunnen slapen! Soms, vooral bij het dalen, deed het behoorlijk pijn aan m’n oren…
LTU Airlines
Na een vlucht van 11 uur, die verder goed verliep, liepen we met onze koffers de aankomsthal op het vliegveld in… Bij de paspoortcontrole werden we al meteen ‘Very beautiful’ genoemd, echt grappig. Daar waren we, wij, 2 blonde Hollanders, in Thailand!! En ja hoor, in de aankomsthal… daar stond een klein, Thais vrouwtje (mama), met een jongen ernaast die beiden een papiertje in hun handen hadden: Rosan Coenen op 1, en op de ander: Mariëlle… Whaaaa! We renden d’r meteen op af! Helemaal geweldig! De jongen was de oudste broer, Jojoy. Hij pakte meteen al onze bagage aan. We werden ontzettend hartelijk ontvangen. ’ Are you hungry?‘, was het meteen. En in het eerste eettentje stond ik al in brand! We hadden hot chocolate besteld, maar dat bleek ijskoude te zijn… Niet erg, eigenlijk! Allemaal Thaise mensen daar… zo vreemd!.. De echte schok was toen we de deur naar buiten namen… Een KLAP van hitte kwam op ons af! Echt ontzettend! Mama en Jojoy keken echt zo van… Huhhh…
Thais eten… spicy!
Na een uurtje rijden kwamen we thuis aan… Onderweg viel me de armoede en de rommel op… maar toch overal dikke, met leer beklede auto’s… Overal veel reclame, overal eettentjes…overal kraampjes… overal mensen… huizen die zwart zijn van de uitlaatgassen… de was die evengoed buiten hangt. De koning is hier ook heilig! Op maandag draagt iedereen speciale gele polo’s (echt iedereen!), uit eerbied voor de koning, omdat hij dit jaar 80 jaar wordt, of zoiets… Aangrijpend, en zooo ontzettend anders dan in Nederland. Een bruisende en zich-aan-het-ontwikkelende stad. In Nederland is alles geordend, hier totaal niet,… maar toch is iedereen ontspannen, zelfs in het verkeer.
Straat in Bangkok De koning, die je óverál ziet!
We reden Vorrajak in… richting ’ ons’ huis. Toen we de buurt inreden dacht ik eerst van: Hmm… Er stonden ook krotten enzo. Waar zouden we terechtkomen? De auto was trouwens helemaal met leer bekleed. De deur bij het huis ging automatisch open, zodat we de auto konden parkeren. Het bleek het grootste en mooiste huis van de straat te zijn! Het is een behoorlijk groot huis, en ze zijn ook ’ rijk’ in hun buurt. Ze hebben 4 auto’s, waaronder 1 busje… Hiervan de meeste Toyota’s, want daar werkt de broer. Na het koffers uitladen wilde ik ’ gewoon’ naar binnen lopen, maar ik moest m’n schoenen eerst uitdoen (natúurlijk…) We waren alleen met mama en Jojoy waren thuis… Joy was op school en ‘papa’ moest werken. In de kamer stond al meteen een altaartje voor Boeddha, die je echt overal ziet. Daarom moet je ook je schoenen uit doen, in huis, en in tempels.
Altaartje De populairste ijszaak hier!
De eerste twee dagen was het vooral uitrusten,…de familie leren kennen, winkelen met ‘mama’, ijsje eten,… de hele tijd eten! 's Avonds gingen we met de hele family uiteten… Alle drie de broers waren er, papa, mama, en de tante. Ze wisten nog niet echt wat wij zouden lusten, dus mochten we van alles proeven. Als de ene schaal op was, stond er al weer een andere,… en zo kwamen er wel 10 tot 15 schalen voorbij! Altijd eten genoeg, hier,… dus! Joy kwam halverwege ook aan! Ze was net klaar met school. (rond half 11!) Een hele leuke familie, zó ontzettend gastvrij! Natuurlijk was alle aandacht op ons gericht. Alleen Joy spreekt Nederlands,… met de andere praatten we (gebrekkig) Engels, maar met gebarentaal kwam je al heel ver. De familie was echt ontzettend gastvrij. De tante, die ook bij Joy thuis woonde, was heel klein, en deed ontzettend veel moeite om Nederlands te leren, geweldig! Papa was heel erg beheerst, hij staat elke morgen om 4 uur op om te gaan bidden. Hierna gaat hij ‘Exercisen’, vlakbij de Rama VIII Bridge. Deze brug zagen wij vanuit onze kamer, vlakbij huis dus! Hij leidt een groep van soms wel 100 mensen! Dan doen ze van die rustige Chinese oefeningen, een soort van ochtendgymnastiek. Hij is ook met alles beheerst, eten, lopen, praten. Hij is ook ontzettend dun! Dunner dan ik!
Rama VIII Bridge
De dag erna, dag 3, gingen we, na een ontbijt, wat we de dag van tevoren in de super rare supermarkt gehaald hadden, met Joy mee richting school. Onderweg stapte er een vriend van Joy in, die meereed. Rosan en ik vonden het een beetje vreemd. Hij zag er namelijk uit als een meisje. 80% van de mensen daar is lesbisch of homo, vertelde Joy ons. Zo vreemd! Vaak dan denk je dat je meisjes ziet, maar ondertussen zijn het dus mánnen, of andersom! Hier kijken ze er al niet meer naar, terwijl het in Nederland een complete bezienswaardigheid is!
Iedereen moet trouwens een schooluniform aan, op school. Voor elk jaar heb je iets anders. Korte haren, groene outfits, langere en kortere rokjes, in het ene jaar mag je de rok op je heupen dragen, het andere jaar niet… Joy zit op de University (HBO in Nederland), en zij mag zelf bepalen wat voor kapsel ze heeft en welke schoenen ze draagt, dat is al heel wat.
Iedereen in schooluniform
Na wat gepind te hebben reden we weer door, naar het ‘dure’ winkelcentrum. Wij vonden hier alles al goedkoop! Maar voor hun is dit duur, het waren de ‘echte’ winkels, de echte koopjes vind je in die straatkraampjes. Natuurlijk wat gekocht! Thuis aangekomen vielen we, op onze kamer, eigenlijk op die van Joy die voor ons leeggemaakt was, in slaap. We waren nog ontzettend moe van de vlucht! We werden wakker gemaakt om naar de bruiloft van een ‘cousin’ te gaan. Wij dus in het busje, samen met papa, mama, tante, en Rosan en ik dus. De rit duurde 3,5 uur! Het verkeer stond helemaal vast, en we hadden ook nog autopech… We moesten papa achterlaten bij de auto om deze te laten fixen, en wij gingen per taxi door naar de bruiloft. Toen we zaten kwamen er al meteen flinke borden met eten op tafel te staan. Véél vis, waar ik níet zo dol op ben… Deze avond hebben we ook met stokjes leren eten, zo vreemd! In het begin ging het nog niet zo goed natuurlijk… De bruid en de bruidegom zagen er echt prachtig uit! Er was ook karaoke, wat heel populair is in Thailand, maar het leek erop alsof de mensen vooral voor het eten kwamen,… de familie dus ook. Na onze buik volgegeten te hebben vertrokken we meteen richting papa, die daar nog met de auto stond. Gelukkig was het verkeer rustiger, en in 1,5 uur waren we thuis! Er zat een salamander in onze kamer, wij gillen! Met de ‘fan’ aan vielen we in slaap!
Op dag 4 gingen we naar de Don Wai floating Market. Hier was een markt, met het raarste eten, van vis tot naar varken-ruikende-vla, bah! Stinken! En dan bedenken dat die Thaise mensen dat graag eten. Met mama maakten we een boottocht… vissen gevoerd, dat soort dingen. We hadden verwacht dat het een markt óp het water was, maar dat bleek niet zo te zijn… We gingen hier ook naar de WC, en daar was een school. Al die kindjes gaapten ons helemaal aan, want wij waren lang (oké,… ik niet zo), en blond, en blank… Ze vonden ons echt interessant!
Thuis aangekomen werden we om half 5 door Joy opgehaald en gingen we eventjes winkelen. 3 Soorten winkels: Dure echte winkels, ‘open’ winkels in het winkelcentrum die redelijk goedkoop zijn, en dan onze favoriet: De straatmarkt. Deze avond gingen we naar de ‘Khoa San Road’, super goedkoop! Hier had ik ook echt veel gekocht… Je kan helaas nergens passen, dus enkele truitjes waren te klein. Ik heb hier echt een grotere maat nodig! Die Thaise zijn zooo dun! In Nederland heb ik maat XS of S, terwijl ik daar een L in broeken nodig heb! Na deze straat doorlopen te hebben gingen we snacken bij de Burger King (ja die hebben ze daar ook). Toch wel lekker, Westers eten… het Thaise eten is zo spicy! Dit was echt een leuke dag, lekker afgedongen bij die markt. Voor toeristen rekenen ze altijd een hogere prijs, voor Thaise niet, dus soms lieten we Joy de prijs vragen en deden we net of we er niet bij hoorden, best handig!
Een grote tempel als onderdeel van het Grand Palace
Traditionele massage Ocean’s World
Op dag 5 gingen we naar een grote tempel, niet ver van huis. Dit lag bij het Grand Palace. We moesten een lange broek aan, flink warm dus! Overal je schoenen uitdoen… de hele familie gaat dan bidden… Ik niet, want ik geloof daar niet in. Het is wel indrukwekkend, ontzettend grote en mooi afgewerkte tempels! Hierna bezochten we nog een tempel met een verschrikkelijk grote Boeddha erin! Deze was 40 meter lang en 15 meter hoog!
De tempel is geheel ommuurd Boeddha
We hebben ook een Traditionele massage gehad, vlakbij de tempel, samen met Joy en mama… Kraken dat het doet! Heerlijk! Hierna brachten we mama naar haar werk (Ze werkt in een soort van supermarkt), en Joy moest naar school. Hierna zijn we naar Ocean’s World geweest, de naam zegt het al… Jojoy ging er met ons naartoe. Je ziet het: Als mama niet kan, maakt iemand anders tijd voor ons. Het was ondergronds onder het superdure winkelcentrum waar ze merken van Chanel tot Dior hebben. Er was een aquarium waar we met een boot bovenop konden varen. Ook zo’n gang, met overal om je heen vissen, en een 3D film waarbij je flink nat werd! Het was echt ontzettend leuk!
Op dag 6 hadden we niet echt plannen. Maar mama en Joy kwamen met het nieuws dat we naar Crocodile Farm zouden gaan. We hadden er al eerder over gehoord, geweldig! Ze lieten een krokodillenshow zien waarbij ze die uitdaagden. Ze deden zelfs hun hoofd in de bek van die krokodil! Hierna liepen we naar de goochel-/olifantenshow. Onderweg stonden er olifanten! Hier mochten we op zitten en we maakten wat foto’s, natuurlijk. Zulke mooie dieren! De ‘eigenaar’ zei tegen het beest: ‘Say Hello’, waarna de olifant een kreet gaf… Best geforceerd eigenlijk. Deze dieren horen eigenlijk gewoon in het wild te leven! Hierna was er dus een goochelshow, niet heel bijzonder maar hierna kwam het leukste: De olifantenshow. Er waren er een stuk of 15, en groot! Ze lieten ze voetballen, inclusief Nederland met van Nistelrooy. En ze beelden ook een soort strijd uit tussen twee stammen. Indrukwekkende dieren, zeg! Op het einde kon je natuurlijk minibananen kopen die je ze kon voeren. In hetzelfde park waren ook tijgers die, helaas, in hun kooi zaten.
Crocodile Farm De bekende minibananen
Deze zelfde dag nog gingen we naar de fabriek van papa. Wij noemden hun ook gewoon ‘papa’ en ‘mama’. Hij werkt in een coating bedrijf. Een oude, vieze en rommelige fabriek, wat hier heel normaal is. Hij verzorgt dus de laagjes goud of zilver die op je bestek of op de velgen van een auto zitten. Hij was heel trots, want hij had zelfs het bestek van de koning gecoat, en meer. Papa liet ons de hele fabriek zien. De mensen die daar werken lopen echt gevaar, vinden wij Westerlingen, dan. Allemaal vreemde gassen en vloeistoffen, gevaarlijke materialen. Het was wel leuk om te zien wat hun in het dagelijkse leven bezig houdt!
Het gouden beeldje hier voor de koning heeft papa gecoat.
Na eventjes wachten brachten papa en mama, Rosan, Joy en mij, naar de Night Bazaar. In een restaurant meette we Joy’s nichtje, Immy, die veel dagen bij ons was. Ook waren daar Pete en Donn, waarmee we gezellig wat aten en dronken. Het winkelen hier was echt goedkoop! We hadden een Walky Talky voor het geval we elkaar kwijt zouden raken. Ik kon m’n afding-kwaliteiten weer mooi in de strijd gooien. Zo had ik 2 portemonnees gekocht. Ze vroegen eerst 550 Baht voor 1, en ik kreeg er uiteindelijk 2 voor 500 Baht. Altijd leuk natuurlijk! Hier ook veel souvenirs gekocht. Zo leuk… die sfeer. Mensen die zó graag willen verkopen. Je hoeft je pupil maar op hun naar Lavendel-ruikende-waaier te bewegen, en ze komen al op je af. Soms schrikt dat ook wel af, opdringerige verkopers. Je ziet overal de raarste dingen… Gedroogde vis, garnalen, smurrie, plaksel eetsel… overal stinken… de raarste vruchten. In het ene tentje vis en in de ander T-shirts. Het liefst zou ik bij iedereen wat kopen, want over het algemeen zijn het zúlke leuke mensen! We waren deze avond laat thuis. Immy bleef bij ons slapen omdat…
Night Bazaar
…We de volgende dag vroeg, om 6.15 uur, naar het strand vertrokken! We werden opgehaald door een mini-busje. Er gingen nog meer mensen mee: De leuke tante, Joy, Immy, mama, papa, een vriendin, een kindje Nodd, de zus van de moeder hiervan, de huishoudster, en wij. Ze hadden volgens mij een chauffeur ingehuurd. Onderweg heel even geslapen, maar al gauw moesten we eruit, we waren in Pattaya aan zee, waar een hele rijke man woonde. Hij was de eigenaar van een kippeneierenbedrijf. Hij had echt een dik huis met een huge tuin! Aan zee, supermooi! Willem en Maxima waren hier ook al geweest, en er waren veel belangrijke meetings geweest. Overal prachtige beelden. Één van deze gebouwen, een hele grote, was binnen 1 maand door 2100 mensen gedecoratiseerd/versierd! Binnen moest je overal je schoenen uitdoen, uiteraard. Maar de actie was nog niet voorbij, want we gingen door naar een miniattractiepark! We gingen in een rollercoaster, een space shot en een boot, wij gillen! Heel de familie keek toe hoe wij, Joy, Imm, Rosan en ik, in die attracties gingen. Ze deden dit allemaal gewoon voor ons! Het leukste was de Tower Jump die erop volgde. Zo’n 400 meter hoog was deze! Daar gingen we, aan een touwtje, de toren af!
De Tower waar we vanaf gingen!
Ook nog op de heenweg gingen we nog karten! Wij weer met z’n viertjes. Het ging bijna 100 km per uur! De motor van het karretje werd echt gloeiend heet en maakte de raarste geluiden! Joy had ‘r arm eraan verbrand, wat minder leuk was. Ze was wel eerste geworden. Ik tweede, Rosan derde en Immy vierde. Dat was zó gaaf!
Spookhuis!! Eng!!
Maar dat was het nog niet… We zijn ook nog in een museum/spookhuis/licht-spiegel-huis/4D film geweest. Het spookhuis was echt ontzéttend éng! Vooral omdat we niet wisten wat ons te wachten stond. Met een groepje mensen werden we, met een touw in onze handen om elkaar niet kwijt te raken, het donker ingeduwd. En wie moest er weer voorop? Ik natuurlijk. We kwamen er met een té hoge hartslag, en bezweet, uit! Na dit spookhuis gingen we door naar een 4D-film, deze duurde niet zo lang, maar was wel leuk. Je zat in een grote bank die bewoog, en waar water en lucht uitkwam. Hierna was er een heel mooi gedeelte waar licht met spiegels gecombineerd werden, zoals je vaak in de bekende MTV-clips ziet. Helaas mocht je hier geen foto’s maken. Hierna gingen we nog even snel door een ‘Believe it or Not’-museum. Hier zag je van alles, van gezichtsbedrog tot een opgezet paard met 3 benen die jaren geleefd had. De hele tijd had de familie op ons zitten wachten!
We gingen door naar het strand, in Rayong. Het weer zat mee! Alleen er zaten alleen Thaise mensen in het hotel… dus we werden echt ontzettend nagekeken, soms was het niet meer leuk, zo erg! Ook met het zwemmen, we leken wel celebrities, Paris Hilton ofzo… nu snap ik waarom dat niet altijd leuk is. 's Avonds was er een vuurshow, met een vuurspuwer… ook leuk! We gingen krabben zoeken, die zóuden komen… maar nee! Toen hebben Immy, Joy, Rosan en ik 's avonds nog wat gedronken aan het strand, bij een tentje dat alleen voor óns open moest blijven, was ook gezellig!
The banana-boat!
De dag erna ontbeten we om 7 uur… Daarna gingen we even slapen want we waren erg moe van de trip (we hadden twee dagen ervoor maar 3 uur geslapen). Daarna gingen we naar de banana-boot! Met z’n vieren, weer. Dat was zo lachen! We zijn er maar 1x afgevallen. Ik had wel meteen een wond opgelopen boven m’n oog… dat was minder… Er waren die middag (terwijl ze er normaal alleen 's nachts zijn) wel krabben op het strand! Dan zie je overal gaatjes, en als je geduldig bent komen ze naar buiten. Als je dan wat verderop kijkt zie je het gewoon krioelen… maar zodra je beweegt, floepen ze terug hun hol in… Ook leuk! Hierna gingen we nog wat eten, en toen begon een lange rit terug naar Bangkok.
Dé bekende Tuk Tuk’s
Maandag konden we uitslapen… eindelijk! Dus: 12 uur werden we wakker… We mochten een kijkje nemen op Immy’s school… Dus we werden door Jojoy afgezet. Het bleek een hele strenge school te zijn: Iedereen in uniform (wij niet, dus iedereen keek ons weer na), haren kortgeknipt, en iedereen moest de lerares heel plechtig begroeten. Immy’s haren waren een keer door de lerares zelf afgeknipt, omdat ze te lang waren! Na een rondleiding gingen we naar de Drawing lesson. Dit was een ‘special class’ die Imm volgde. Er waren jonge docenten, en er heerste een veel meer ontspannen sfeer. Het tekenen is niet echt mijn ding… maar toch kreeg ik nog complimenten! Uiteindelijk 4 uur lang zitten tekenen/schilderen, was leuk! Daarna kwam Joy ons daar ophalen, en gingen we per tuk-tuk, de bekende taxi die je gewoon móet meemaken, naar de Pizza-zaak. Vervolgens nog een ijsje bij de bekende zaak Swensen’s, en daarna gingen we terug naar huis…
Souvenirs?
De dag erna gingen we winkelen!!! Weer met Joy en Imm. Van binnenwinkeltjes tot buitenkraampjes. We hadden met z’n vieren een hele achterbak vol plastic tassen! En 98% daarvan was van Rosan en mij! Overal zóveel kleren, spullen, souvenirs,… oorbellen, 5 paar voor 100 Baht, die kan je natuurlijk niet laten liggen! Hierna gingen we naar de supermarkt vlakbij huis, waar we wat gingen eten. De mensen koken hier thuis nóoit, dat is namelijk duurder dan om gewoon uit eten te gaan. Heel veel mensen vinden dus ook een baan in het koken. Voor 50 Baht kan je in de supermarkt uitgebreid eten! Veel dingen zien er ook een beetje vreemd uit, dus ik heb een beetje uitgekeken bij wat ik at. Maar lekker was het (bijna altijd) wel!
De trein naar Kanchanaburi
Op woensdag, dag elf, zijn we vroeg opgestaan, en na veel bellen met Jorrit hebben we dan toch afgesproken. Jorrit, m’n neef, zit zo’n 8 maanden in Thailand voor zijn studie… echt geweldig dus! En natuurlijk moesten we meeten! Ik had al lang geen familie gezien, want papa en mama zaten al een lange tijd in Indonesië toen ik naar Thailand vertrok. Om 7.45 ging de trein naar Kanchanaburi, dat was zo’n 3 uur rijden, voor maar 100 Baht! Dus zo’n 2 euro! Joy en mama bracht ons ernaartoe. Het was zo’n beetje de eerste keer dat ze ons alleen liet gaan, dus volgens mij was ze wel een beetje bezorgd! In Kanchanaburi is het rustiger dan in Bangkok, en ze hebben hier (wel) bergen. We kwamen hier om onze overgrootvader te bezoeken, die hier begraven ligt. Bij aankomst werden ons overal taxi’s aangeboden. We namen een fietstaxi naar het centrum, lachen! Die mannen zweette zich rot voor ons! Er zat zelfs een muziekje op die fietstaxi! We werden naar een appartementje geleid, de Jolly Frog, wat erg leuk was… Het kostte 400 Baht voor ons drietjes, dus zo’n 3 euro per persoon voor een nacht in een gezellig hutje aan The River Kwai! We besloten de dag erna naar opa te gaan en nu een excursie te doen. Per buitentaxi waarbij je in de buitenlucht zit eigenlijk, gingen we naar de tijgers! Dit is hier ook een echte toeristenattractie. We mochten ze aaien en foto’s maken, en een kleintje vasthouden, maar verder was het niet veel bijzonders. Er waren zoveel toeristen, eigenlijk te druk. Hierna hebben we een Oil Massage gehad. Heerlijk! Een uur lang voor 200 Baht, en hiernaast mochten we nog een uur gratis internetten! Rosan en ik mailden dus iedereen om over onze onvergetelijke reis, tot nu toe, te vertellen!
De Jolly Frog
Excursie met de tijgers
Na het internetten haalden Rosan en ik wat te drinken bij de Seven Eleven 7/11, de bekende supermarkt van Thailand. We namen het mee naar het Guesthouse en op een drijvend vlotje dronken we met z’n drietjes wat. Vervolgens gingen we lekker even opstap! We liepen naar de Glitzy, wat toch best ver was. Een vriend van Jorrit was daar eerder geweest, en ons beviel het ook goed. Er was een band, die de hele tijd zo’n liedje met ‘Awlor’ zong, echt leuk! Als ik nu weer muziek hoor die daar werd gedraaid denk ik er weer helemaal aan terug! Daar stonden we dan, ik met m’n neef en Rosan, te dansen in een discotheek waar bijna alleen maar Thaise mensen waren, te gek! Om 2 uur sloten ze en liepen we naar ons hutje bij de Jolly.
De dag erna moesten we om 12 uur uitchecken, gelukkig werd ik op tijd wakker! Na het ontbijt gingen we per taxi voor 20 Baht per persoon naar de bekende River Kwai brug. Dat was bijzonder, het is natuurlijk onderdeel van de Burma spoorlijn waar mijn overgrootvader aan heeft gewerkt, onder druk van de Jappen. Best emotioneel dus ook. Was wel leuk om daar samen met m’n neef te zijn. Nog riskant om er overheen te lopen ook! Het was natuurlijk een toeristenattractie, dus er stond nog een olifant die je kon voeren, en winkeltjes, waar we nog een ring hebben gekocht.
De bekende Bridge over de rivier The Kwai****
Bij de Tourist Information vroegen we naar een museum, zodat we wat meer over de oorlog wisten e.d. Ze verwezen ons naar degene naast de begraafplaats. De taxi chauffeur hield helemaal de deur voor ons open. Het was allemaal in het Engels, maar het grootste gedeelte snapte ik wel. We zagen ook een film wat vaak erg aangrijpend was. Ook heel triest en aangrijpend was, was dat hij al zoveel overleefd had, hongersnoden door hitte, zware regenval, vele bomaanslagen, verschrikkelijk hard werken onder verschrikkelijke omstandigheden… Ze moesten soms 4 dagen in een wagon zitten met 48 mensen, zonder dat ze konden zitten en slapen, zonder voedsel, met slechts wat water. Ga eens na! Víer dagen lang stáán! Onmenselijk gewoon, wat die Jappen hun lieten doormaken.****
Ik had ook de foto’s meegenomen die opa en oma mij mee hadden gegeven, en in het museum hielden ze bestanden bij. We konden informatie opvragen over onze overgrootvader. Dus we noemden zijn naam, A.H. Boumann, en we zagen dat hij op 7 september, bij een zware bomaanslag in Nong Pladuk, was omgekomen. Hierbij waren zo’n 30 doden en 300 gewonden gevallen… Hij was er dus net 1 van. Ze wilden graag een foto kopiëren, voor in een mapje. Deze mapjes worden alleen geopend wanneer een persoon specifiek naar deze persoon vraagt, erg privé dus. Jorrit en ik besloten om de foto dus te laten kopiëren.
Na het museum liepen we naar de begraafplaats. Erg vreemd, maar ik liep er meteen rechtstreeks naartoe. Door het hekje en na een paar rijen linksaf. Ik keek en keek… en… A.H. Boumann, daar stond het, hier lag hij. Ik had nog nooit een graf gezien van een familielid! Opa Fred had mij geld gegeven om het graf te laten verzorgen. Ik riep er dus een ‘poetsvrouw’ bij, zij schrobben. Toen ik haar 500 Baht gaf moest ze vast gedacht hebben van: Whoo! Dit is hier namelijk erg veel. Ik had ook bloemen gekocht, die ik op het graf legde. Erg emotioneel allemaal! Voor Jorrit ook, want het was de complete naam van zijn vader, die daar stond. Het was niet eens míjn achternaam, maar toch… op de één of andere manier vóel je dan dat hier íets van jou ligt. Een verleden, iets dieps, iets wat je niet hebt meegemaakt maar toch in je leeft. Zonder deze man was ík er nooit geweest! Zo raar… zo emotioneel.
Cemetary
Na de begraafplaats bezocht te hebben gingen we terug naar The Frog. Jorrit moest terug naar Bangkok omdat hij nog toetsen te leren had. Rosan en ik besloten nog een nachtje te blijven. We namen nog een traditionele Thaise massage, flink gekraak dus weer! Hierna besloten we een scooter te huren, dit kostte maar 220 Baht voor 24 uur! Als je er trouwens één wilt kopen kost dit maar zo’n 40 euro! Na wat tutten gingen we lekker opstap, in ons jurkje, per scooter! We dronken dus ook heel bewust niets, natuurlijk. Eerst kwamen we nog langs een avondmarkt waar Rosan nog schoenen en een jurkje kocht. Ik moest me inhouden in verband met een overvolle koffer. Hierna reden we door naar de Glitzy! De band en de DJ was er weer. Op een gegeven moment stonden we met 4 Thaise meisjes rond een tafel, die heel vriendelijk waren. Bij hun is het normaal om aan een statafel te staan, en dan te dansen. Wij dansen heel anders, dus deden ze ons na! Bij het sluiten om 2 uur maakten we nog even een foto met de twee bandleden, en hierna gingen we ‘stoer’ op onze scooter terug naar de Jolly, waar we voor de tweede avond een hutje hadden gehuurd.
De dag erna wilden we natuurlijk vroeg op om onze benzine op te maken. Om 14.44 moesten we de trein nemen, dus tot die tijd hebben we heerlijk rondgereden, zo’n 80 km per uur ging het! Het was rustig op de weg, ze waren breed en zonder hobbels, dus het was prima te doen! We reden ook nog een keer naar de Brigde. Hier had ik een ring gekocht die ik had afgedongen van 1800 Baht naar 300! Ik zat helemaal in m’n element!
Na het terugbrengen van de scooter liepen we naar het treinstation. Weer bijna drie uur in de houten trein waar de banken er soms uitvielen! Onderweg kwamen we langs Nong Pladuk, wat wel even slikken was, want mijn overgrootvader was híer dus omgekomen. Om half zes ’s avonds kwamen Imm en Joy ons ophalen op het station in Bangkok, natuurlijk wilden ze al onze verhalen horen! ’s Avonds gingen we met z’n vieren eten (op straat, waar ik de dag erna niet helemaal lekker van was), en een Cocktail drinken, was heel gezellig!
Bidden en wierook opsteken
Dag veertien was mama’s verjaardag. Het is dan traditie om al heel vroeg naar de tempel te gaan om daar cadeaus te brengen, te bidden, wierook op te steken en dergelijke. Ik was ook opgestaan, aangekleed, maar ik voelde me toch niet oké. Ik besloot dus thuis te blijven. Joy en Imm hadden ook nog even uitgeslapen (de rest ging om half zes), maar ik wilde het eigenlijk niet missen dus kwam ik met hun na. Daar konden we eten, wat ik niet naar binnen kreeg. Vervolgens gingen we weer naar huis waar we allemaal ons bed nog even indoken. Om 12 uur werden we weer gewekt, we gingen naar de film! Gelukkig voelde ik me beter. In het winkelcentrum hebben we eerst even wat gegeten, een soort van krokante pannenkoek. Toen gingen we naar Harry Potter,… wij met onze popcorn! Opeens ging iedereen staan, de hele zaal vol. Rosan en ik wisten niet hoe en wat, maar gingen ook maar staan. Dit deden ze als eerbetoon aan de koning, die hier hélemaal heilig is. Harry Potter is niet mijn film, maar het was evengoed leuk. Het was trouwens ijskoud in de bios! Dat vinden ze kennelijk fijn daar. Buiten is het overal ontzettend heet, en binnen, ook in de auto’s loeit de airco!
ChinaTown
Na nog wat rondlopen, winkelen, een huge warme chocomel met slagroom te hebben gedronken bij Starbuck’s, gingen we naar huis. Hier vertrokken we met z’n allen, ook de tante, naar ChinaTown! Ik kan echt geen onderscheid maken tussen Chinezen, Jappen of Thaise mensen, dus alleen de andere letters vielen me op, verder was het niet heel veel anders. We aten in een Chinees restaurant. Chicken with Cashew Nuts, heerlijk! Natuurlijk weer met stokjes gegeten! Toen we terugliepen naar de auto liepen er gewoon 2 olifanten op straat! Die mensen die erbij waren wilden hier natuurlijk geld mee verdienen. We bleven deze avond bij Imm slapen.
Want de dag erna gingen we, ook met Joy, en de familie van Immy, tempels bezoeken. We gingen met twee auto’s want we waren met zo’n zeventien man! Ze hadden allemaal kaarsen en overlevingspakketten voor de ‘Monks’ meegenomen. Er was ook een ontzettend lief kindje, Ninn, mee, die ook overal ging bidden en dergelijke, en dat terwijl ze pas drie jaar was!
De aapjes!
We bezochten zo’n vijf tempels, waarbij de familie steeds twee grote kaarsen en een overlevingspakket weggaf. Rosan en ik bidden niet mee natuurlijk, maar het was wel interessant om te zien. Tussendoor aten we bij een restaurant wat eerder een huis was geweest. De rijke man die hier gewoon had, was overleden, en had graag gewild dat hier een restaurant van gemaakt werd, dus heeft zijn vrouw dat gedaan. Het lag aan een rivier, heel mooi! Bij de vierde tempel was er vlakbij een soort van ‘apengebied’. Ook een toeristenattractie natuurlijk. Het was een gebouw waar je in kon, en hieromheen, buiten, zaten dan allemaal aapjes. Wij dus van binnen uit die aapjes voeren, echt lief! Toen we weer wegliepen dachten er een paar dat ik wat had ofzo, dus er sprongen in één keer víjf apen op mij! Gelukkig deden ze verder niets. Na een echte Hot Chocolate op de terugweg kwamen we bij Imm thuis aan. Hier bleven we slapen.
Dag zestien mochten we een kijkje nemen in de fabriek van de ouders van Immy. Na een goede nachtrust gingen we ‘the dust’ in. Het was een houtfabriek. Hier werd álles met de hand gemaakt. Allemaal ook erg gevaarlijk werk. Ik zag de ratten lopen. Wij waren zelf een attractie voor de mensen die daar werkten, kennelijk kwamen er nooit blanken. Jong en oud, man en vrouw, allemaal werken ze daar, volle dagen. De rest van de dag hebben we in het huis wat zitten internetten en met de kindjes die daar waren gespeeld. ’s Avonds kwamen papa en mama ons ophalen.
Er stond ons iets leuks te wachten! De zeventiende dag gingen we namelijk naar het eiland Koh Chang! Papa en mama hadden speciaal voor ons tijd vrijgemaakt. De taxi, die een uur te laat kwam, bracht ons naar het station. Rond negen uur namen we hier een ‘Tourist bus’, met allemaal Westerlingen erin. Papa en mama waren de enige Thaise hier. Mama’s telefoon ging de hele tijd, omdat ze volgens mij nog allemaal dingen moest regelen voor ons verblijf. Wij zongen de hele tijd het deuntje van de telefoon mee,… die wil ik echt niet vergeten! Het raam van de bus zat wel behoorlijk los, maar los daarvan was het een gezellige tocht. Ik herkende de weg, want deze hadden we ook al naar Pattaya en Rayong gereden, naar het strand. Na een rit van ongeveer 2 uur kwamen we bij de zee aan, waar we de boot moesten nemen. Dit was ook leuk! Heerlijk de wind door je haren!
De boot naar Koh Chang
Bij aankomst op het prachtige eiland stond er al een taxichauffeur op ons te wachten. Volgens mij had ie in het begin niet door dat Rosan en ik, 2 blondjes, bij de Thaise papa en mama hoorden. Hij bracht ons veilig, door de ergste heuvels, naar ons Resort. Soms was het in het busje best eng! Wij zaten achterin, en soms als je door de vooruit keek zag je alleen maar het beton van de straat, zo steil naar beneden ging je soms. Die motor moest echt voor ons werken! In de bus gaf mama ons het foldertje van de plek waar we heen gingen; Wow! Grand Lagoona heette het. Het was echt super mooi! Aan het strand gelegen, met ontzettend leuke ‘boothuisjes’!
Steile hellingen op weg naar ons Resort
‘The view’ die we hadden…!
Bij aankomst bij de receptie werden we meteen verwelkomd met een drankje. In een golfkarretje werden we naar ons huisje gebracht. Het was een boot die gewoon op het land stond, in vieren gedeeld. Rosan en ik hadden samen een kamer wat dus één vierde deel van de hele boot bezette. Er waren ook twee honden bij ’t huisje, het was echt hún huisje ofzo. Ze liepen de hele tijd met ons mee, waar we ook heen gingen, per golfkarretje, per fiets of te voet, echt lief! Ik aaide ze maar niet, want You Never Know… al die hondenziektes!
Voordat we gingen eten wilden we natuurlijk nog even in de zee zwemmen! Dus wij renden snel even de zee in! Heerlijk, warm water! Na een douche gingen we wat eten. Er was helemaal níemand anders, behalve ons, in het Resort. Er stonden dan ook zes mensen klaar voor ons! Als ik m’n glas half op had kwam er al iemand in snel tempo aan lopen om water bij te tappen. Als ik bij wijze van spreken mijn hand door m’n haren haalde verplaatste hun voeten zich al naar voren omdat ze dachten dat ik ze wilde roepen of iets dergelijks. Het leek wel of we dikke VIP’s waren, daar! Terug naar onze boot lagen we daar, vijftien meter van de zee, ingesprayed met Deet, luisterend naar het geluid van de golven, heerlijk! We waren helemaal ‘Ready for Tomorrow!’. Zo vielen we in slaap.
Het strand
Grand Lagoona
Totaal ready waren we! Klaar om te gaan snorkelen! Om 7 uur ontbeten we al. Na een korte wandeling deden we onze bikini’s aan en gingen we naar de boot. Die ging snel! We gingen naar een baai verderop, zo’n 15 minuutjes met de boot. Onze haren vlogen alle kanten op, en het was zo mooi… de zee, alles! We hadden ook geluk met het weer, want de dag ervoor was het wat minder, maar de zon kwam steeds meer tevoorschijn. De spullen werden gepakt, en na wat geklungel met de duikbril lagen we daar…in het warme water. Prachtig was het! De jongens die erbij waren lieten ons schelpen en dergelijke zien, zij wisten het hoe en wat wel! Na een uurtje gingen we terug, de boot op. We gingen naar een plekje waar we zelf wat gingen eten, maar hier konden we ook de vissen voeren. Wij dus erin, middenin een school blauwgele vissen! Hier was het nog mooier dan bij de eerste baai, en uiteindelijk hebben we hier nog twee uur gesnorkeld! Soms zat je maar vijftien centimeter van die huge zee-egels af! Één jongen pakte deze gewoon vast met z’n handen! Ik moest er niets van hebben. Ik had ook nog m’n been opengehaald aan het koraal. Je moest echt oppassen waar je zwom! Ik had hier nog úren kunnen blijven, maar helaas gingen we per boot terug naar de Grand Lagoona, zoals het Resort heette.
We hadden de smaak te pakken, dus plonsden we meteen even het zwembad in! Papa en mama deden eventjes een tukje. Er was helemaal niemand verder, dus speciaal voor ons werd het bubbelbad en de muziek aangezet! Het leek me wel verstandig om ons in te smeren, want de zon kwam behoorlijk door. We bleken al te laat te zijn! We dronken nog een cocktail ín het zwembad, en na een douche gingen we terug naar ons huisje. Hierna aten we wat, in ons ‘privé-restaurant’, vervolgens maakten we een korte fietstocht door de huge tuin van ons Resort en met de hulp van een medewerker gingen we naar de waterval, die niet ver van het Resort af lag. Op onze slippers, over de gladde stenen en door het water, onder boomstammen door… een behoorlijke inspanning was het nog, om die waterval te mogen zien! Ik had mijn camera om m’n pols hangen, en ik verloor m’n evenwicht, en toen was m’n camera tegen een rots geknald, niet leuk! Kapot dus! Gelukkig mocht ik de rest van de vakantie de camera van Joy lenen!
Bij terugkomst gingen papa en mama slapen, Rosan en ik besloten nog even sterren te gaan kijken. Daar lagen we, tussen de palmbomen door, onder een heldere sterrenhemel, te kijken. We zagen er ook enkele vallen! Op een gegeven moment viel er, vlakbij ons, een kokosnoot naar beneden! We hadden van tevoren natuurlijk wel gekeken dat we niet nét onder een palmboom gingen liggen, maar als je zo’n noot op jóu kokosnoot krijgt… nou!
Húge palmbomen!
De dag erna kregen we om 7 uur ontbijt. Geroosterd brood met ei, bacon, en sla. Vandaag vertrokken we weer, helaas. We wilden echt dólgraag blijven, het is zo’n ontzettend mooi eiland! Vandaag regende het behoorlijk, dus zo zag je maar wat een geluk wij met het weer hadden gehad. We waren tijdens het snorkelen ontzettend verbrand, dus eigenlijk was het zelfs wat teveel van het goede! De bus haalde ons bij het huisje op, en door de regen, over de steile hellingen, gingen we naar de boot. Uiteindelijk reden we met een minibus naar Bangkok. Elke hobbel deed pijn aan onze verbrandde rug! Na een reis van zo’n vier uur gingen we vanaf thuis door naar het winkelcentrum, en hier aten we Chinees. Het is daar kennelijk normaal, dat de obers op een gegeven moment allemaal een dansje uitvoeren! Rosan en ik lachten ons kapot!
De dag erna mochten we eventjes uitslapen. Om 10 uur bracht Joy ons met de auto naar de bus, waarmee we richting het winkelcentrum gingen (één van de honderd, je hebt er zoveel!). De bus was leuk, open ramen, tussen de gewone mensen, dikke smogluchten die naar binnen waaien, die dingen móet je gewoon meemaken! Bij de ‘dure’ winkels was er Sale, zo’n beetje alles -80%. Rosan en ik hadden dus onze slag geslagen! Joy moest na een kwartiertje door naar school, maar later kwam ze ons, samen met Imm, ophalen. ’s Avonds gingen we weer naar het andere winkelcentrum waar we bij het Steakhouse gingen eten, wat relatief behoorlijk duur is! ’s Avonds nog gezellig een filmpje gekeken en hierna vielen we in slaap!
Dag 21 begon met als ontbijt: Donuts! Die hadden we de dag ervoor nog eventjes gehaald. Om tien uur werden we door mama naar de universiteit van Joy gebracht. We dachten dat we er naar binnen gingen, dus wij lange kleren aangetrokken. Toen bleek dat ze daar met Imm op ons stond te wachten om te gaan winkelen, en wel bij JJ. Dit was een supergrote markt met de grootste koopjes! Waren we hier maar als eerste naartoe geweest! Het was echt te gek, leuke spullen! Helaas moest ik rekening houden met m’n al-overvolle-koffer. Je kon overal van die zelfgemaakte waterijsjes kopen, voor 3 Baht ofzo!
De lekkere waterijsjes op de JJ Market
Op deze markt had ik een flink aantal oorbellen gekocht. Echt vermoeiend, dat winkelen! ’s Avonds gingen we er, na een douche, nog lekker even tussenuit. We gingen naar de Khaosan Road, die drukke marktstraat waar ook overal uitgaansgelegenheden zijn. Eerst nog even bij een gezellig tentje uiteten geweest, en, na door een geheimzinnig steegje te hebben gelopen, kwamen we terecht bij The Cave, een gezellige tent met goede muziek. Hier hebben we met z’n allen waterpijp gerookt! Éen met aardbei smaak, en de ander met appel. Best apart, maar het had geen invloed op mij ofzo. Rond half twee gingen we met de Tuk Tuk weer naar huis, het was erg gezellig geweest!
Khaosan Road De bekende Tuk Tuk
Vandaag hadden we niet echt plannen, maar na wat uitslapen namen papa en mama ons mee naar de Rama VIII bridge. Deze kon je vanuit onze kamer al zien, we woonden er vlakbij. Het was een regenachtige dag, dus wij onze paraplu mee… Onder de brug is er altijd volk, er waren mensen muziek aan het maken, fietsen op zo’n BMX. Vlakbij de brug was een park, waar papa elke ochtend ‘exercised’. Hier was ook een beeld van de vijfde koning. We mochten er niet eens foto’s van maken want het park was ‘gesloten’… Jammer! Vervolgens gingen we door naar een dichtbijgelegen tempel. Ze lijken allemaal op elkaar, maar het blijft indrukwekkend.
’s Avonds stond ons ook nog iets leuks te wachten: Een diner op de boot, speciaal voor ons! Er waren allemaal optredens, een bandje, zwaardvechters, Koreaans dansen… en natuurlijk; Eten wat je wilde! De view van bovenop de boot was prachtig, alle lichtjes… Er waren ook nog een tante en oom mee, die we niet eerder hadden gezien. Die waren ook ontzettend vriendelijk en de tante wilde dolgraag dat we bij haar bleven logeren… Dat ging helaas niet want…
…De volgende ochtend moesten we vroeg op. De taxi, die weer zo’n uur te laat kwam, bracht ons naar de Floating Market, Damnoen Saduak. Dit was anders dan de Don Whai, dit was letterlijk Floating! We stapten in een bootje en voeren door de straat van water. Overal winkeltjes, voorbijdrijvend, mensen die dolgraag willen verkopen… Indrukwekkend! Dit is gewoon heel normaal hier, terwijl, als je in Nederland bent, je het je gewoon nauwelijks meer voor kan stellen. Het is zo mooi! Zo natuurlijk. Soms ging de boot echt hard, dat was echt leuk. De huisjes die daar in het water stonden werden gewoon nat gespetterd door ons! Er was zelfs iemand zich aan het wassen, in het écht niet schone water! Soms stond er echt zo’n ‘dik’ huis tussen al die krotjes.
Helaas kon ik niets meer kopen, want de dag ervoor hadden we onze koffer gecheckt en die ging nog maar nèt dicht! In hetzelfde bootje gingen we nog even naar een tempel. Papa en mama natuurlijk bidden… Ze hadden voor ons vissenvoer gekocht, zodat we daar vissen konden voeren. Sjonge! Een hele school vissen die op een paar van die korreltjes voer afkwamen, dat was wel leuk!
Later gingen we per taxi door naar een soort van houtfabriek. Hier werd álles met de hand gemaakt, onvoorstelbaar gewoon! Zo maakten ze meubels, en ook veel ‘schilderijen’. Alles was tot in de details perfect, gewoon… De schubben van een olifant zag je zelfs. Die mensen deden waarschijnlijk wel twee jaar over zo’n stom kunstwerk, en voor wat voor loon? Té weinig!
Met de hand!
Vervolgens gingen we door naar een Cobra Show. Ze hadden hier echt de grootste slangen! Een man pakte zelfs zo’n slang beet met z’n mond. Mama vond het maar niets, dus die ging wat verderaf staan. Best gevaarlijk nog, want die slangen ontsnapten soms uit de handen van zo’n ‘slangenman’, en bij ons zat er geen hekje voor. Niets gebeurd natuurlijk!
De Cobra Show
Na deze spectaculaire show gingen we met onze ‘privé-taxi’ nog even langs een soort van park. Hier was een soort van ‘Art-school’ bij, en net toen wij gingen eten hadden hun pauze. Al die mensen keken ons raar aan. Ze wilden zelfs met ons op de foto! Vervolgens liepen we door het park, waar overal altaartjes waren voor belangrijke personen, hier gingen papa en mama de hele tijd even binnen. Er was ook nog een museum waarin je alles kon zien over belangrijke mensen. Het was een soort Madame Tussauds, allemaal bijna-levensechte-mensen, nagemaakt. Hierna gingen we per taxi terug naar Bangkok.
Bij het winkelcentrum stonden Imm en Joy alweer op ons te wachten. Na de McDo gingen we bowlen! Het was een hele gave tent, op een gegeven moment gingen de normale lichten uit en was er overal blacklight, echt modern! Het bowlen bleek trouwens niet mijn sterkste punt te zijn… Hierna gingen Rosan en ik samen nog naar de film, Perfect Stranger. Joy en Immy moesten naar huis om te leren voor hun examens, helaas… Het was deze keer niet zo druk bij de film maar we gingen evengoed maar weer even staan voor de koning.
Hierna stonden papa, mama en tante alweer op ons te wachten! We gingen met z’n allen naar een Chinees restaurantje. Helaas gingen ze hier niet dansen, want het was een ander restaurant. We werden ons steeds meer bewust dat het al bijna voorbij was… Ècht niet leuk!
Maar op dag 24 stond ons nog iets leuks te wachten! Vandaag gingen we naar Dream World! Een soort van Disneyland, maar dan wat kleiner. Er waren hier veel toeristen, maar vooral uit India ofzo, waar wij ons nogal aan ergerden. Die mensen kruipen overal voor en zijn echt een beetje ‘achterbaks’. Verder trokken we ons er niet zoveel van aan. Er was ook een soort van actieshow, met vuur enzo, en een dierenshow. Verder natuurlijk leuke attracties; Snow World, waar Rosan en ik van een ijsbaan gingen, zo’n ronde schijf, een waterattractie waar je totáál doorweekt van raakte, nog een wildwaterbaan… Echt gaaf!
We vertrokken weer rond half zes, toen hadden we natuurlijk wel honger! Met z’n viertjes gingen we naar Bangkok, waar we, vlakbij huis, bij de Rama brug, gezellig wat aten. Ons láátste Thaise eten! We wilden écht ábsolúút níet naar huis. Het was een gezellig tentje; twee bandjes, leuke mensen, gezellige sfeer… We dronken nog gezellig een cocktail en hierna gingen we terug naar huis.
Thailand, het land van de Olifant
Maar Rosan en ik gingen nog opstap! De láátste keer in Thailand… Papa en mama brachten ons met het busje naar de Khaosan Road, de toeristische marktstraat waar je ook overal gezellige cafeetjes hebt. Er was een ‘Travallers café’ waar we vrijwel de hele avond doorbrachten. Opvallend was hier dat je overal Westerse jongens/mannen zag, met Thaise meisjes/vrouwen. De muziek was goed, dus Rosan en ik maakten de dansvloer onveilig! Om half 2 gingen de lichten alweer aan, en moest iedereen er uit. Het was een hele gezellige avond!
Nee!! Vandaag was de laatste vólle dag in Thailand… Echt ongelofelijk. Ik realiseerde me nog nauwelijks dat we in Thailand waren, laat staan dat ik tóch nog geslaagd was voor mijn vwo, echt niet normaal eigenlijk! Het drong wel steeds meer tot me door dat we alweer bijna weggingen, nee!!!
We sliepen wat uit. Er was niemand thuis behalve de poetsvrouw. Rosan en ik wilden in de straat wat rondlopen om nog wat foto’s van het verkeer e.d. te maken. Maar onderweg kwam de poetsvrouw ons terughalen want het weer zou heel slecht worden! Onweer en regen, en flink! We hadden deze middag eigenlijk weinig te doen, dus hebben we onze koffer goed ingericht. Rond drie uur kwamen Imm en Joy ons ophalen, we gingen naar de winkel. Rosan en ik gingen vanavond Nederlands koken voor de family! Dus, voor de laatste keer gingen we de supermarkt in, de Tops. Het was nog lastig om een normale komkommer te vinden! Ze hebben zulke rare dingen! Na zo’n anderhalf uur in die supermarkt gingen we, na een Pepper Burger te hebben gegeten, naar huis. Rosan en ik begonnen hier met koken! Ze koken hier nooit, dus het lang-niet-gebruikte fornuisje werd voor ons in werking gesteld. Alles op gas. Stonden we daar, naast het huis, buiten, op onze blote voeten, te koken: Hollands! De poetsvrouw hielp ons erg goed. Het leek net of ze dat wortels e.d. snijden vaker deed, maar toch niet. In Nederland is het gewoonte om alles in één keer op tafel te hebben staan. In Thailand komt het ene gerecht na het andere, en het maakt ze weinig uit of het koud is. Rond zeven uur, half acht, stond alles op tafel. We waren met z’n tienen. En smullen dat ze deden! ‘Alloi-ma’, vonden ze het allemaal (heel lekker). Dit was onze laatste avond, maar wel een geslaagde! Na het eten en het Saroma-toetje maakten we nog wat foto’s met z’n allen…inclusief de nodige tranen in onze ogen… Hierna zetten we onze wekker voor de dag erna, en sliepen we voor de laatste dag in ons vertrouwde, Thaise bedje!
Neeheeee!! We gingen vandaag! Om half zeven stonden we op en om half acht reden we, met mama, Jojoy, Imm en Joy, naar Suvarnabumi, het vliegveld. We waren nog bang dat we te laat zouden komen, want het was nog een heel gedoe om Bangkok uit te komen! Ik was vooral bang dat m’n koffer teveel zou wegen. Ik bleek 22 kilo te hebben, maar het bleek dat één van ons zelfs 30 kilo mocht hebben! Wat een opluchting! Had het ‘Good luck’-biljet, van 100 Baht, dat ik van de tante had gekregen, al geholpen! Ik zwiepte m’n rugzak dus ook maar op de band, was ik daar ook weer vanaf.
‘I love you’… Thailand!
Toen bereikten we het ‘Passengers Only’ gedeelte. Tranen, natuurlijk. Iedereen. Mama zei zelfs: ‘I love you’… Dat is toch mooi! Na een dikke High Five en het ‘I love you’-teken, liepen Rosan en ik door naar de paspoortcontrole. Daar huilden we nog harder! We moesten in het cameraatje kijken, maar lachen konden we niet… Die mensen zullen ook wel gedacht hebben… Vanaf hier ging het erg snel. Nog wat ‘Flussigkeiten’ moeten afstaan, helaas. Na even in de Gate te hebben gewacht verlieten we het vasteland van Thailand. Omdat we wat aan de late kant waren, zaten we in het midden. De vlucht duurde een uur langer dan op de heenweg, maar hij leek veel korter te duren. Stiekem wil je natuurlijk ook wel weer je familie zien, maar ondertussen ook totáál niet! Een deel van mijn familie zit voor m’n gevoel nu nog in Bangkok! De vlucht verliep prima… vooral veel nadenken natuurlijk. Vooral niets willen vergeten…
Een kwartier nadat we het vliegtuig verlieten, stapten we alweer in het busje van de ouders van Rosan, die ons op kwamen halen. Daar waren we weer, in Düsseldorf, waar 3,5 week geleden een geweldige reis begon. Na een uurtje door het o zó rustige verkeer, zonder Tuk Tuk’s, kwam ik aan… thuis. Onwerkelijk gewoon.
Nu ik weer aan Nederland ben denk ik er echt de hele tijd aan terug. Ik wíl níets vergeten, géén detáil! Daarom heb ik dit verslag ook geschreven. We hebben echt geluk gehad. De familie waarbij we terecht konden… ze namen ons overal mee naartoe. Wat hun wel niet in ons geïnvesteerd hebben! Het is zo raar… Elf uur vliegen verder kan het leven gewoon zóveel anders zijn!
Beetje lang verhaal zie ik… maar dát was mijn Thailand reisverslag! 
AANRADER!
Wij hebben afgelopen november (2008) een onvergetelijke reis gemaakt met Sawadee Reizen in samenwerking met de stichting “Bring the Elephant Home”, de zgn. Chang-reis. Zoals te verwachten was het thema van deze reis “olifanten”.
Zie hieronder de link naar mijn reisverslag :
http://www.bring-the-elephant-home.org/2008/12/21/reisverslag-chang-reis/nl/#more-1533