25 november 2005
Srefidensie, het grote feest ter gelegenheid van 30 jaar onafhankelijkheid van Suriname.
Het was een enorme drukte in de stad en de meeste van ons hebben zich daaraan toegevoegd.
Gezellig druk, waarbij de djogo’s in grote aantallen al vroeg open werden gemaakt.
Nagenoeg iedereen heeft de parade gezien, met o.a. een groep Nederlandse mariniers, Franse legionaires, vanuit het Surinaamse leger de landmacht, de luchtmacht, de marine, mariniers een corps bestaande uit dames, de M.P. en de politiemacht.
Toen dit alles voorbij trok in verzorgde uniformen, blinkende helmen en gepoetste schoenen, moest ik terug denken aan de slecht onderhouden kazerne’s. Wat een tegenstelling, doch daar zullen de genodigden wel niet geweest zijn.
Persoonlijk had ik het genoegen om een paar prominenten te zien en vanaf zeer dichtbij te kunnen fotograveren. Allen met een achternaam die met een “B” begint (de “B” van boef), te weten in chronologische volgorde: de vrienden Desi Bouterse en Ronnie Brunswijk en tenslotte Jan Peter Balkenende.
De avond van de 24ste hadden enkelen van ons Jan Peter gesproken bij ’t Vat en hadden hem aangesproken over de Tris. Dit zei hem echter niets, tot frustatie van de ex-Trissers.
Terug naar de parade. Deze werd afgesloten met een tocht rond het Onafhankelijkheidsplein, van alle militairen, voertuigen en scouts. In de achterste linies liep een ex-Trisser mee met de Surinaamse en Nederandse vlag, Bert Meuleman. Heel opvallend en zeer merkwaardig, doch hij deed dit ongetwijfeld zonder enige toestemming.
Tot besluit was er een landing op het Onafhankelijkheidsplein van twee maal vijf parachutisten van het Venezolaanse leger. Bij de eerste vijf ging het volgens plan en nagenoeg op de middenstip. De tweede vijf kregen een probleem als gevolg van een windstilte.
Nummer één en twee haalden het plein, waarbij de tweede voor wat paniek zorgde door bijna tussen de toeschouwers te landen. Nummer drie kwam in een straat achter het plein en de laatste twee hebben we niet meer gezien daar zij ver van het plein afdreven.
Het feestvertier ging door tot in de late uurtjes.
26 november 2005
In de voormiddag werd het uitrusten van de feestelijkheden.
Om 15.30 uur was het vertrek uit het Eco Resort om omstreeks 16.00 uur in te schepen op de Lady Blue, een zeer ruime en complete boot van eigenaresse Rieke.
Onze kaptein was Henry, kok Ganesh, en barmoeder Yvonne met hulp van John. Tevens was er een professionele D.J. aanwezig: Glenn.
De tocht met de boot op de Surinamerivier was een verademing ten opzichte van het vervoer in de busjes over de hobbel wegen.
We werden verrast met een uitstekend warm buffet, waarbij tot besluit twee enorme taarten konden worden aangesneden. Eén taart met het Tris-logo en een tweede taart met het logo van Sun & Forest. Jan en Bertien (paars drie voor de ingewijdenen), waren de geestelijke ouders van deze boottocht en mochten het genoegen proeven om de taarten aan te snijden. Het is bij een halve gebleven, gezien de omvang van deze twee taarten.
De tocht ging naar Overbridge, een vakantiedorp, een stuk voorbij Paranam. Tijdens deze tocht genoten we niet alleen van het buffet, doch ook van de muziek, onze dans en de prachtige sterrenhemel.
Zoals we op de tour gewend waren, ook hier waren alle niet alcoholische drankjes gratis en moest er voor bier, rum en whisky gedokt worden. Er zijn heel wat djogo’s, rum-cokes en whisky-sprite’s doorheen gegaan, hetgeen aan de sfeer en de dansjes tot en met een polonaise goed te merken was. Lionel ontpopte zich als een heerlijke entertainer met play-backshows en dansjes.
Omstreeks 00.30 uur kwamen we aan te Overbridge en omstreek 01.30 uur lag iedereen in de juiste hut. Daaraan voorafgaand vonden er nog wat verhuizingen plaats en werden wat mensen van hun bed getild, moesten zich weer aankleden en moesten verhuizen. Dat geheel kon echter de pret niet drukken.
27 november 2005
In Overbridge waren we met twee echtparen in één huisje (woon- slaapkamer, open keukentje douche/toilet en airco) ondergebracht en de “vrijgezellen” met twee, drie of vier in een huisjes.
Deze indeling was soepel en zonder problemen tot stand gebracht. Helaas was niet iedereen gewend aan een onverwachte snurker.
Om 09.00 uur stond het ontbijt gereed, waarna om 10.00 uur werd vertrokken naar de Jodensavanna. De Afobakaweg wordt ook wel een Wasuma genoemd. Dit betekent letterlijk wasvrouw, maar men bedoelt er mee “Wasbord” Bij zo’n busrit denk je weer met weemoed terug aan de Lady Blue.
Onderweg passeerden we een Indianendorpje “Powaka” in het savannezand. Het betrof Arowakken die van de visvangst leven.
Vervolgens moest de Surinamerivier worden overgestoken naar Pierre Kondre. Het plan was om dat met beide busjes te doen, doch doordat er wat militaire voertuigen en voertuigen van landsbosbeheer aankwamen, die ons laconiek voorgingen, konden we naar de eerste boot fluiten. Afspraak werd, we gaan met één busje en het gehele gezelschap met de volgende boot over, hetgeen lukte. Vanaf Pierre Kondre naar de Jodensavanna was het 10 minuten rijden, dus werd er gependeld.
De Jodensavanna is één van de eerste koloniale nederzettingen in Suriname. Halverwege de 17e eeuw begonnen gevluchte joden uit Brazilië zich hier te vestigen. Een prachtige ligging op heuvels aan de Surinamerivier.
Er zijn nog overblijfselen van een synagoge en twee Joodse begraafplaatsen.
De Jodensavanna is het hart van de Surinaamse economie geweest.
Na een bloeiperiode van ruim honderd jaar kwam er groot verval en trokken de bewoners weg.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd er een interneringskamp ingericht voor vermeende NSB-ers uit voormalig Nederlands-Indië.
Na het inkopen van een aantal verse ananassen kwamen we om 14.30 uur weer aan de overkant en hadden we om 15.30 uur een verlate lunch in Overbridge.
Tot 20.00 uur waren we vrij en kon genoten worden van een zwempartij in de Surinamerivier, achter de netten om de piranja’s tegen te houden.
Tenslotte om 20.00 uur een maaltijdsoep, een drankje en werden de bedden weer opgezocht.