23 november 2005
Deze dag begon bijzonder slecht, daar tijdens het ontbijt Doetie Dijkstra naar het hospitaal moest worden gebracht. Het resulteerde erin dat Doetie en Geert later in de middag per afzonderlijke korjaal naar Albina werden gebracht, waar een taxi gereed stond om hen naar het Eco Resort te brengen, waarna ze donderdag vervroegd met de KLM afreisden naar Nederland. Heel erg spijtig.
Alle lof voor Peter en Pieter, die voor een uitstekende opvang en begeleiding van Doetie en Geert hebben gezorgd.
De overigen waren tot 12.00 uur vrij en maakten er van gebruik om Albina, de markt en het zwembad te bezoeken.
Om 12.00 uur was er een lunch bij Chez Titi in de vorm van baquette’s (zo’n 40 cm. lang) met tonijn, ham/kaas en rauwkost.
Daar de pont naar Albina pas om 17.00 uur vertrok, had Peter een paar korjalen geregeld teneinde om 13.30 te kunnen vertrekken.
De eerste korjaal met een gloednieuwe motor weigerde echter, waarna haastig vervangend vervoer werd geregeld om het tijdverlies te beperken.
Uiteindelijk was iedereen om 14.30 uur terug in Albina waar de busjes klaar stonden voor de terugweg via Moengo, langs het huis van Ronnie Brunswijk.
Kort hierna werden we door de taxi van Doetie, Geert en Pieter voorbij gereden, die hun watervoorraad bij één van de busjes nog even aanvulden.
Om 16.00 uur was er weer een korte stop bij Stolkertsijver en kwamen we omstreeks
18.00 uur weer aan bij ons hotel, waarbij de meesten lichtelijk geradbraakt waren als gevolg van de zeer slechte toestand van de wegen.
24 november 2005
Dit was een vrije dag met een facultatief programmapunt, namelijk een bezoek aan het voormalig Prinses Beatrix kampement, de huidige Ayoko kazerne, het Opleidings Centrum.
Ayoko is de naam van een militair van Indiaanse afkomst.
Ongeveer de helft van de deelnemers maakte gebruik van deze mogelijkheid.
De overigen zochten de stad op en/of zochten rust en koelte bij het zwembad van Torarica. Omstreeks 09.30 uur was het vertrek, nadat Pieter eerst een getekende verklaring in de Memre Boekoe kazerne moest halen (en die er ook nog voor moest betalen). De verklaring van toegang was eigenlijk alleen voor de Militaire Cola Kreek. Maar omdat Pieter volhield dat ze geen zwemspullen bij zich hadden en het toch echt de bedoeling was om uitsluitend de kazerne te bezoeken, werd er na lang nadenken door de betreffende kapitein “Rondleiding” op de verklaring geschreven. Toen vertrok het busje dan eindelijk naar de Ayoka kazerne. In het laatste gedeelte vanaf de hoogte van de brandweer kazerne van het vliegveld, waar vroeger het eerste aluminium vliegtuig lag, ging het weer over een weg met veel kuilen en iedereen had weer het vertrouwde gevoel van vroeger in de drie tonner van links naar rechts geslingerd te worden.
Men werd er zeer hartelijk ontvangen en rondgeleid door sergeant Jeffrey.
Deze kazerne zag er het beste uit van alle kazerne’s en veel was duidelijk herkenbaar, zoals de slaapzalen, de keuken (waar Hans zijn domein terug zag), de eetzaal en het wachtgebouw aan de ingang.
Ook de Cola Kreek was aanwezig met zijn spoorbrug. Bij de Cola Kreek had men wat gebouwtjes geplaatst (vier palen en een puntdak), waar tegenwoordig cursus wordt gegeven.
Na afscheid te hebben genomen werd voor de lunch afgereisd naar Lelydorp. Voorheen heette dit dorpje Kofidjompo (Kofi sprong weg, dat verwijst naar de ontsnappingen van de slaven).
Tijdens het gouverneurschap van Ir. Cornelis Lely (1902 tot 1905) is een start gemaakt met de bouw van de spoordijk die met een totale lengte van 173 kilometer liep van Paramaribo naar de goudgebieden tussen de Boven-Surinamerivier en de Boven-Marowijnerivier. Bij de aanleg van het stuwmeer verdween en groot deel naar de bodem van het meer en eindigde de spoorlijn in Brownsweg. Nu ligt de spoorlijn nog te roesten tussen Onverwacht en Brownsweg, via Republiek, Zanderij, Berlijn, en Kwakugron. Bij Onverwacht werd nog even gestopt om wat kiekjes van het roestende materieel te maken, waarna snel Lelydorp werd bereikt en van de lunch werd genoten. Omstreeks 14.00 uur was het busje weer terug bij het Eco Resort en gingen ook zij de stad in of genieten van de rust en koelte bij Torarica.
Voor de rest van de dag was ieder vrij.