20 november 2005
Els is die dag de tweede jarige in ons gezelschap.
Om omstreeks 10.00 uur werden de busjes betrokken voor de terugreis naar Paramaribo.
Omstreeks 11.00 uur werd een korte stop gemaakt in Wageningen, Waar dankzij het verjaren van Els op cake werd getrakteerd.
Wageningen is destijds opgebouwd voor de werknemers van de SML (Stichting Machinale Landbouw). De SML is één van de mislukte overheidsprojekten. Internet staat vol van de discussies met o.a. de heer Manglie. Volgens zeggen zou hij de fabriek in een aantal jaren weer operationeel willen krijgen.
Hier werd tevens nog even stil gestaan bij het monument van de slavin Alida. Alida, een prachtige slavin, werd door de slavenhoudster Susanna de Plessis een borst afgehakt en deze werd vervolgens geserveerd aan de echtgenoot van de slavenhoudster. Hiermee wilde zij hem straffen voor zijn gedrag.
In 1973, ter ere van 110 jaar afschaffing slavernij, werd het beeld opgericht. Jaarlijks vindt op 1 juli de miss Alida-verkiezing plaats en krijgt het beeld een nieuwe lendendoek om.
Om 13.00 uur kwamen we weer in Totness aan, waar in het Staats Logeergebouw van de lunch kan worden genoten. Niet eerder echter nadat Lionel met één van de busjes, voldoende stoelen op de kop had getimmerd, opdat deze keer iedereen een stoel had.
Na ruim een uur werd vetrokken, een tussenstop aan het Coppenamepunt, waarna om
16.30 uur Paramaribo, het Eco Resort, werd bereikt. De kamers werden betrokken, de koffers werden gedeeltelijk uitgepakt en iedereen was vrij te gaan.
21 november 2005
Een vrije dag, die door de meesten gebruikt werd om de stad te bezoeken en/of de tuin en het zwembad van Torarica op te zoeken
22 november 2005
Na het ontbijt en het stallen van de koffers werd om 08.00 uur vertrokken richting Albina, een rit van ruim 140 km. De eerste stop was om 10.00 uur bij Stolkertsijver na de brug over de Commowijnerivier. Hier viel het Jungle Commando van Ronnie Brunswijk de politiepost aan op 21 juli 1986. Op de zelfde dag werd ook de militaire post van Albina aangevallen.
Enige dagen later werden er veel Marrons door leden van het nationale leger gedood. Het bekendste is het verhaal over Moi Wana, in de buurt van Moengo, waar bijna alle aanwezige ouderen, vrouwen en kinderen (men spreekt over wel 50 personen) werden vermoord. Richting Albina staan aan de linker kant van de weg enige gedenktekens.
Om 11.30 uur arriveren we in de Akontoe Velantie kazerne, het voormalige Prinses Margriet kampement. Akantoe Velantie is de naam van een voormalig schip, waarvan het anker bij de kazerne ligt. Evenals in Nickerie, werden we ook hier hartelijk ontvangen en mocht er gefotografeerd worden. Ook hier viel het achterstallige onderhoud bijzonder op.
Na een bezoek van ruim een uur en nadat we de pet weer hadden laten rond gaan en de inhoud was overhandigd, werd vertrokken naar het Marimbo park aan de rand van Albina, waar werd genoten van een voortreffelijke lunch.
Om 15.00 uur werd vanuit Albina de overtocht begonnen met de Franse veerboot. Het duurde even voordat we van de autoriteiten naar het veer mochten, doch een krachtig zeemanslied van de gehele groep en onder leiding van Harm, zette de ambtenaren in aktie en misten wij de boot niet.
De overtocht naar Saint-Laurent-du-Maronie verliep vlot en probleemloos. Opvallend was dat velen de oversteek met een korjaal maakten en daarmee de plaatselijke autoriteiten negeerden.
In Saint-Laurent hadden we niet veel tijd om onze kamers te betrokken van het Star hotel, daar om 16.30 uur de bus gereed stond om ons naar Camp de la Transportation te brengen. Van hieruit werden de Franse delinquenten over de Franse kolonie verspreid en moest men keihard werken om dit overzeese departement tot ontwikkeling te brengen. De bekendste gevangenen waren de voormalig legerofficier Dreyfus en Henri Charrié (Papillon).
Tussen 1852 en 1953 zaten er ongeveer 70.000 veroordeelden in de strafkampen.
Tijdens de rondleiding, die zeer traag verliep doordat de Franse gids zich kennelijk graag liet horen en de Nederlandse vertaling te wensen overliet, gaven een aantal aanwezigen de moed op en wilden vertrekken. Doch deze gevangenis was een echte, daar de gids de deur op slot had gedaan. De sleutel bracht voor een aantal de uitkomst.
Voordat er werd vertrokken voor het diner, maakten een aantal van ons nog gebruik van het zwembad (! Ook hier een zwembad !).
Om 19.00 uur was iedereen in Le Toucan aanwezig, waar genoten werd van een prima maaltijd, met de mogelijkheid om er een flesje wijn bij te drinken naar goed Frans gebruik.
Na afloop van het diner werd te voet naar het hotel gegaan, waarbij de meesten, na nog een pilsje bij de buren, het bed opzochten.