25 november 2001
Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag van Suriname, de verjaardag van een <O:p</O:p
Onafhankelijk Suriname.<O:p</O:p
Na eerst vanmorgen om 6:00 uur wakker te zijn gemaakt door 26 kanonsslagen, betekende het voor iedere Surinamer dat Srefidensie begonnen was. Door de stad zag je mensen in traditionele kleding met felle kleuren. Dit ging allemaal richting Onafhankelijksplein om daar de toespraak van de president te horen en naar de militaire parade te kijken. Srefidensie is te vergelijken met Koninginnedag in Nederland, veel verschillende festiviteiten in het centrum bij het Onafhankelijksplein en in de voor die dag opengestelde tuin van het paleis van de president met kraampjes, eten en muziek. <O:p></O:p>
We wilden dat natuurlijk ook wel eens zien en zijn richting tuin van het paleis gelopen. We moesten om het gebouw heen lopen om bij de ingang van de tuin komen en liepen langs de hoofdingang van het paleis. <O:p></O:p>
<O:p> </O:p>
Tot onze grote verbazing ging, toen we langs deze ingang liepen, de poort ineens open en werden we met een brede glimlach verwelkomd door de portiers. Op dat moment was ik te perplex om door te kunnen lopen en zijn we maar schaapachtig naar binnen gegaan met een vriendelijk knikje naar de bewaking.<O:p></O:p>
Op het voorplein speelde een band en stonden mensen in een rij opgesteld, in een kronkel over het bordes naar binnen. Hier zijn we aangesloten in de rij. <O:p></O:p>
Mensen maakten praatjes onderling en al snel begrepen we dat we tussen ambassadeurs en landenvertegenwoordigers stonden. Inmiddels begrepen we maar al te goed dat dit niet goed was maar wel uniek! <O:p></O:p>
<O:p> </O:p>
Een kleine drie kwartier later, was de rij inmiddels zo ver gevorderd dat we in een grote zaal stonden. En jawel, waar we al bang voor waren, in deze zaal stond president Venetiaan met echtgenote en vice-president de handen van de hoogwaardigheidsbekleders te schudden die langzaam voorbij schuifelden. Toch wel een beetje in paniek maar beseffend dat op dit punt er echt geen weg terug was, hebben we heel dapper de president en gevolg de hand geschud en ze een fijne Srefidensie gewenst. De goede man had niets in de gaten en we zijn met opgeheven hoofd met de meute mee gelopen naar de achterzijde, waar we onder het genot van een glaasje champagne van de schrik zijn bijgekomen. Bijna geruisloos zijn we vrijwel direct naar buiten geslopen en eigenlijk hadden we beide niet zo’n zin meer om de tuin te bezoeken en hebben we ver, heel ver weg van het paleis, aan de Waterkant, een heerlijk Surinaams biertje gedronken en geproost op deze geslaagde dag.
een grappig verhaal, dit maakt niet iedereen mee.
LOL
Toevallig geen foto?