Overwegingen om te vertrekken

Aan de moderatoren van dit forum: als jullie het niet eens zijn met dit bericht voel je vrij om het te verplaatsen of te sluiten.
Na op meerdere forums berichten gelezen te hebben over onvrede in Nederland en neiging om te vertrekken maar veel mensen uiteindelijk blijven hangen. Ik kon niet na laten dit stukje te schrijven

Overwegingen om te vertrekken.

Een van mijn stokpaartjes is dat als je leven als een lijn tekent en aan de rechter kant maximale zekerheid en aan linker kant maximaal leven tekent. Kun jij dan je punt op die lijn bepalen.
Ik weet van mij zelf, dat tot een aantal ervaringen geleden, ik de neiging had om over de helft naar zekerheid te gaan.
Alleen die zekerheden bleken erg relatief. Een stukgelopen relatie, ontslag, enz. Verstrekkende gevolgen op het financiële vlak, pensioen nog maar een fractie van wat in eerste instantie uitgerekend was.
Geluk en maximaal leven zijn voor een deel ook dingen die je moet kiezen. Je kunt na scheiding zitten kniezen je kunt je ook voornemen dat de zon achter de horizon schijnt en dat je daarnaar toe gaat werken. Na ontslag kan je buigen over de oneerlijkheid daarvan, je hebt je jaren ingezet. Je kunt ook proberen het van je af te schudden en vooruit te kijken. Uiteindelijk heb ik als ICTer staan metselen en met betonijzer staan stoeien. Het was een prima ervaring waar ik het naar mijn zin had. Alleen na een jaar had ik de mogelijkheid om terug te gaan naar werk wat meer bij mij hoorden.

Waarom dit hele verhaal? Ik hoor zoveel mensen zeggen dat ze het zat zijn en willen vertrekken. Dit is vaak een keuze waar je de zekerheden los laat en voor het maximaal leven gaat. Uiteraard vind je dan voldoende argumenten om het niet te doen, maar wees heel eerlijk, vaak gaat het over de zekerheden.

Nu is ons verhaal een stuk makkelijker dan als je midden in je leven bezig bent met je gezin huis en werk, maar toch.

Ik had enige gezondheid problemen grotendeels veroorzaakt door mijn passie om dingen te doen zo ook in mijn werk. Resultaat was dat ik na mijn vijftigste niet veel meer bezig was met leuke dingen ik had die uren nodig om energie te tanken. Langzaam drong het tot mij door dat zelfs dat een keuze was. Plus alle regels waar we niet om gevraagd hebben, de gemeenschap die een groot deel van zijn tijd en energie steekt in dingen die volgens mij niet belangrijk zijn. Zoals de irritatie hoe andere mensen zich gedragen, de vaak oninteressante politieke discussies. Erg druk zijn met de breedbeeld TV en meerdere vakanties en vergeten met gewone dingen gelukkig te zijn.

Wij hebben daar veel over gesproken en op een gegeven moment de moed gehad om knopen te hakken. Ik ben gewoon gestopt met werken. Geen inkomsten dus. Huis, hebben en houden verkocht en op budget naar Turkije vertrokken. En wat heet budget? Allereerst weten we dat met een jaar of 5 er inkomsten zullen zijn. Het huis in Turkije was vrij dus alleen initiële investeringen in mobiliteit (een goedkope auto) en (ik schaam me om dit te vertellen) de bouw van een zwembad in de tuin.
Mensen die ons tot voorzichtigheid gemaand hebben om een dergelijke beslissing te nemen gaf ik dit antwoord.
Ik kan blijven en doorwerken to 65 misschien 67 jaar en niet kunnen tennissen misschien een ziekbed of erger en dan pensioen met een kranten wijk of we vertrekken gewoon in “armoede” met als nadeel dat ik mijn zwembad zelf moet bouwen. Ik weet uiteraard dat dit de lading niet dekt maar wel leuk om het een en ander eens te relativeren.

Natuurlijk zijn er risico’s als je ziek wordt of hulp behoevend. Als Turkije het politiek onmogelijk maakt om hier te wonen dan is ons huis onverkoopbaar en verliezen we veel geld. Ik kan zo nog een heel A4 vol schrijven, maar wees eerlijk het is weer kiezen voor de zekere kant van de lijn.

Wij hebben het erg naar ons zin, gezondheid gaat beter en er zijn voldoende uitdagingen.

Ik hoop dat al diegene die in een vergelijkbare situatie zitten dit lezen. En dat het iets bijdraagt aan een beslissing waar je gelukkig mee kunt zijn.

Je kunt beter spijt hebben van iets dat je ondernomen hebt dan aan het eind spijt hebben van al die dingen die je had willen doen.

Jaap

Goed verhaal Jaap.
Mijn ervaring is dat de meeste mensen die zeggen weg te willen en het steeds uitstellen ook vaak degenen zijn die, als ze de stap uiteindelijk wel nemen, vaak ook ontevreden zijn in hun nieuwe thuisland. Waarom? Omdat ze de zekerheden die ze dachten te willen ontvluchten uiteindelijk niet kunnen en willen missen.
De meest gehoorde excuses om niet weg te gaan zijn:
Ik heb geen geld.
Ik wil eerst een goede baan in het buitenland vinden.

Daarna, als mensen gaan informeren over het land van keuze dan is dat vaak alleen mbt de sociale voorzieningen (ziekenhuis etc)de huiskosten en met hoeveel kan ik rond komen per maand… en of de zon wel elke dag schijnt!! Ook moet het mogelijk zij om in betrefffend land verzekeringen voor en tegen alles af te sluiten, de risico´s moeten nl. zoveel mogelijk worden afgedekt.

Dus wat blijkt? Het gros wil alleen maar weg uit NL vanwege het weer.
Het meest ideale zou dus zijn om NL in zijn geheel 2500 km naar het zuiden te verplaatsen…lol2