Tijdens onze laatste Brazilië reis hebben we een rondje Noordoosten (Nordeste) ondernomen die onze ogen geopend heeft wat betreft de schoonheid van deze regio en de oprechte vriendelijkheid van de mensen.
We zijn zoveel mogelijk weggebleven van de massa en hebben dus de grootste badsteden enkel bezocht als daguitstap, voor de rest hebben we vooral de staten Pernambuco, Paraíba en Alagoas bezocht. Vooral de Sertão, het onvruchtbare en harde binnenland droegen onze belangstelling, omdat hier de oorsprong van de Forró ligt en de basis van de bijzonder mooie en diep gewortelde cultuur van de Nordeste. Ook zijn we op zoek gegaan naar de Fazendas die het bewijs zijn van een ongekende rijkdom van de suikerrietplantages en de daarbij gepaard gaande slavernij.
We hebben geslapen op deze fazendas en hebben de sporen (nog bijna vers) van de vergane slavernij gevonden, maar tevens ook de reële situatie van de moderne slavernij ontdekt, wat eigenlijk niet zo wezenlijk verschilt van het verleden. De rijke fazenda eigenaars hebben nog steeds een horde “werkers” in hun nabije omgeving die al het fysieke voor hun rekening nemen voor kost en inwoon. Dus waar ligt het verschil?
Goed, dit even ter zijde gelaten moet ik zeggen dat op je eentje deze regio verkennen, zonder grondige kennis van het Portugees en de gewoonten van de Braziliaan eigenlijk niet verantwoord is. Men moet rekening houden met het feit dat reizen en toerisme niet doorgedrongen zijn in het binnenland van deze staten, dus elke toerist is een wandelende oplossing voor de honger en dorst, voor de zorgen die deze harde regio met zich mee brengt. Waarmee ik niet bedoel dat deze reis gevaarlijk was, wel dat men zich moet gedragen, aanpassen, aan de bevolking en moet trachten te begrijpen waarom deze mensen alles doen om een uitweg te vinden voor hun vaak uitzichtloze situaties.
Overal waar ik kwam mochten we aanschuiven en werden de schaarse maaltijden gedeeld, mensen die niet kunnen lezen en schrijven zijn hier dagelijkse kost, publieke scholen zijn echt erbarmelijk, zonder middelen, zonder opgeleidde leraars en eigenlijk totaal nutteloos, de kinderen moeten mee helpen thuis om te overleven.
Maar met al deze problemen en gebrek aan elementaire zaken heeft de Sertanejo toch zijn wonderbaarlijke lach bewaard. Brazilianen zijn nog steeds een raadsel voor mij, hoe kunnen zij blijven lachen met al deze miserie, met al het onrecht wat hun vaak aangedaan wordt door de corruptie van de overheid en het ondraaglijke klimaat in deze droge streek. Toch raad ik iedereen aan om deze reis te maken, met deftige begeleiding en met de juiste intenties.
Patrick