Afgelopen najaar heb ik een fantastische tijd gehad in India en Nepal. Alles lekker op de bonnefooi en van hot naar her in 4 weken. Een uitgebreider verslag wil ik nog wel maken, en mooie foto’s ook graag met jullie delen. Maar vooralsnog ben ik vooral uit het veld geslagen na deze week te hebben gehoord dat een jongen die ik in Pokhara kort ontmoet heb inmiddels al twee maanden vermist is en zijn trekking waarschijnlijk niet heeft overleefd.
Vermist: Matt Allpress
Matt Allpress is een 23 jarige Australier die begin november besloot, na eerdere trekkings in de Annapurna, nu voor het ‘echte werk’ te gaan en in zijn eentje is gaan trekken met een tent door een vrij afgelegen gebied. Hij heeft zijn familie laten weten een dag of 10 niet bereikbaar te zijn en vrijwel direct daarna stond zijn vlucht terug naar Sidney gepland. Toen hij daar niet arriveerde is alarm geslagen en vrijwel meteen een zoektocht ingezet die nog steeds voort duurt.
Voor de meeste hier is Matt niet meer dan een van de vele ‘vermisten’ tijdens reizen en trekkings. Mocht iemand meer informatie willen dan is het intypen van zijn naam op google je diverse links naar facebookpagina’s, fundraisers, en Australische nieuwsberichten. Zijn ouders en vrienden geven het nog niet op en hopen op een James Scott achtig einde (werd na 43 dagen levend onder een rots gevonden in Nepal in de winter), al lijkt dit na meer dan 60 dagen tevergeefs.
Voorzorgsmaatregelen
Maar goed, de reden dat ik dit schrijf is vooral om mensen te informeren / aan te sporen om met een aantal dingen rekening te houden als je gaat trekken in de Himalaya van Nepal. Ik zou iedereen aan willen raden gewoon niet geheel alleen te gaan trekken door zo’n onherbergzaam gebied. Als je ten val komt, verdwaald, door hoogteziekte niet meer verder kunt of door onverwachte sneeuw overvallen wordt waardoor paden verdwijnen dan zijn je kansen op een hele nare afloop ineens erg groot. Bij lodgehouse trekkings in het trekkingseizoen zul je continu mensen tegenkomen, maar op de echt afgelegen paden is het een heel ander verhaal.
Als de aantrekkingskracht van een solo-expeditie door het meest ongerepte deel van zo’n land je toch over de streep trekt, probeer dan in ieder geval alles te doen om je de kans op een nare afloop zo klein mogelijk te houden. Denk aan:
- hou je familie/vrienden en/of guesthouse op de hoogte van welke route je exact gaat lopen (dit verkleind een eventueel zoekgebied enorm en vergroot dus je kansen)
- zorg voor goede uitrusting en kleding en hou rekening me een eventuele omslag van het weer
- meld je bij elke permit-post e.d. zodat je ‘laatste punt’ altijd goed geregistreerd staat
- zorg dat je op de hoogte bent van de gevaren van hoogteziekte
- zorg voor een echte goede kaart / boek, geen tourist-map
(Onverantwoorde?) Risico’s
Wellicht verkleinen bovenstaande voorzorgsmaatregelen de charme van het ‘helemaal op jezelf aangewezen zijn’ maar nu ik van dichtbij (nou ja, van de social media zijlijn) zo’n zoektocht heb meegemaakt (inclusief hondenteams, helicopters, fundraisers om door te kunnen blijven zoeken, etc.) denk ik zelf toch weer iets minder makkelijk over het nemen van bepaalde risico’s. Zonder overigens Matt te beschuldigen van onzorvuldigheid, laat dat voorop staan. Ik weet te weinig details om daar over te kunnen oordelen en hoop vooral dat hij alsnog gevonden wordt.
Verder wil ik vooral iedereen die in het voorjaar weer mooie trekkings in de planning heeft heel veel plezier wensen. Zelf weet ik dat ik zeker weer terug wil naar dit mooie land, en dan ook weer trekkings zal gaan doen. Maar Matt’s verhaal heeft me wel diep geraakt.