(origineel bericht op be-more.nl)
Muli bwanji? Nditi bwino!
“Hoe gaat het met u? Met mij gaat het goed!”
Althans vandaag toch terug. Gisteren was een ziek dagje met overal pijn, misselijkheid en koorts, maar nu terug alles ok gelukkig!
Maandag was de enige vrije dag die ik hier in een maandje zal hebben, dus ben ik met Sien en Julie naar Blantyre geweest (genaamd naar geboortedorp van David Livingstone). Lange hobbelige weg naar ginder, zijn we er in 2u en 2 overstappen eindelijk geraakt. Julie had zin in pizza dus we waren op zoek naar ‘Casa Mia’ een adresje dat we hadden meegekregen van vorige vrijwilligers. Na lang zoeken, hadden we het eindelijk gevonden, maar bleek dat het echt een poepchic restaurant/hotel was. Toch zijn we er blijven eten en heb ik een heerlijk Grieks slaatje gegeten, en als dessert nog een veel heerlijkere moelleux. Nooit gedacht dat ik de beste moelleux uit mijn leven (tot nu toe) in hartje Afrika zou eten, maar het heeft me serieus gesmaakt en dat alles voor maar 8euro!
De rest van de week hebben we eindelijk een beetje de handen uit de mouwen kunnen steken. Dinsdag en woensdag hebben we de medical office en het klaslokaaltje geschilderd en opgeknapt, volgende week het bibliotheekje nog en dan kunnen we de nodige boekjes en medicijnen aankopen. Donderdagochtend zijn we op homevisit gegaan bij een gehandicapt meisje, Alinafe, en haar familie, om te helpen met het wassen van de kleren. Julie en ik moesten ook een emmer water dragen, maar dat viel serieus tegen. Ik snap echt niet hoe die Afrikanen dat doen, een grote emmer water op hun hoofd zetten en vervolgens een heel eind te wandelen, zonder dood te gaan van de pijn aan hun hoofd of nek, chapeau! Bij de familie van Alinafe was ook Debora, het schattigste baby’tje van de hele community. Ontzettend grote oogjes, en zo’n lief snoetje! Ik had aan haar mama gevraagd of ik haar mocht meenemen, maar helaas 
Vrijdag begon het weekend dan weer. Die dag zijn we op de Pakachere gebleven, de ‘ontmoetingsplaats’ van Be More en hebben Chichewa-les, kookles en Bawo-les (een traditioneel Malawiaans spel) gekregen. Bij de kookles hebben we gezien (niet zelf gedaan!) hoe kippen geslacht, geplukt en leeggehaald werden. Echt supervies en zielig voor die beestjes, maar wel eens tof om te zien hoe het moet! Degene die wouden hebben daarna geholpen met groenten snijden en nsima maken, het soort maispap dat echt elke afrikaan hier dagelijks eet. Spijtig genoeg vond bijna niemand het lekker
Zaterdag zijn we vertrokken naar het Zomba-plateau. Het was geen goed weer, heel veel wolken, dus hoe hoger we gingen, hoe kouder het werd. Eens we boven waren, had ik echt niet het gevoel dat ik in Afrika zat, eerder Noorwegen of 1 van die landen. Koud, vochtig en overal naaldbomen die vroeger geimporteerd werden en nu bewerkt of verkocht worden. De wandeling, de uitzichten en de watervallen waren wel echt prachtig. En ik kan u verzekeren dat ge u maar heel klein voelt, als je bovenop een berg staat en echt kilometersver kan kijken, zo mooi! Na de wandeling hebben we geslapen in een heel gezellige blokhut op palen, gelukkig sliep ik met Sien in een tweepersoonsbed met hele dikke dekens, zodat ik heel de nacht lekker warm heb gehad. Zondag was het dan tijd om naar beneden te wandelen, weer op en top Afrika! Een baantje tussen de lianen en bomen die op palmbomen leken, af en toe een locale bewoner met vanalles op z’n hoofd en kindjes die steeds weer ‘Azungu’ reopen, het houd echt niet op.
Dus ik heb weer een zalige week van mijn avontuur achter de rug, we zitten al in de helft!
Volgende week ben ik er weer met een verslagje van deze week!
Tionana en veel kusjes,
Sarah