(origineel bericht op be-more.nl)
On the top of the world!
Bo Boo!
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties die ik krijg op mijn verhalen! Het doet me goed om te zien dat zo veel mensen meeleven met mijn avontuur hier in Malawi! Natuurlijk ook bedankt allemaal voor de felicitaties voor mijn verjaardag! Zelfs via een filmpje op youtube ben ik toegezongen, dankjewel vriendinnetjes!
Met mijn verjaardag zal ik ook beginnen. Iedereen was daar al van op de hoogte en ik heb een ontzettend leuke dag gehad. In de ochtend werd ik al gelijk door al mijn medevrijwilligers gefeliciteerd. De ‘kamer’ was versierd met slingers en er hingen ballonnen aan ‘mijn’ stoel! Ik mocht die dag het eten uitkiezen haha, heel hollands! Ik koos voor roerei in de middag en rijst met soya in de avond, dat is echt mijn lievelingseten hier! Tussen de middag kwam Jan en Joy langs, voor de evaluatie van de eerste week (van de nieuwe vrijwilligers). Zij brachten een taart mee voor mij!! Super leuk. Het was een heerlijke met chocolade! Gezellig met z’n allen hebben we hier van genoten en ook kreeg ik nog cadeaus: echte nsima lepels en twee armbandjes.
Vorige week dinsdag heb ik nog meer gedaan. In de ochtend ben ik meegegaan om mee te helpen met renoveren van een dak van een huis. Dit was vrij snel gepiept en hebben daarna nog geholpen met een andere groep om een toilet te bouwen. Daar was ook Dieuwertje en zij was met kindjes aan het spelen, die bij dat huis waren. Ik vroeg of dat die kindjes niet naar school toe moesten. Eigenlijk wel, maar omdat hun grootmoeder ziek was kon dit niet (?). Dit vonden we raar… daarom voorgesteld dat wij deze kindjes wel naar school wilde brengen. Zij gaan namelijk naar de LionNursery School, een school die is opgezet door LIYO, we wisten waar deze school was. De oppas ging de kindjes snel wassen en hun uniformen aan. De kinderen hadden een big smile op hun gezicht, toen ze begrepen dat wij hun naar school zouden brengen. We kunnen helaas geen gesprek met de kindjes voeren, maar zingen begrijpt iedereen. Dus alles liedjes van de kidskorner kwamen voorbij en al zingend konden de kinderen aansluiten bij de les op hun school. De teacher was ook blij dat wij ze gebracht hadden! Dat geeft een goed gevoel!
Een ander speciaal moment van afgelopen week was dat mijn maatje/officer van OVC (Gift) vrijdag (25/10) vader is geworden! Dit kwam hij maandagochtend met zo’n grote glimlach op zijn gezicht tegen mij vertellen. Hij zei; ‘ik heb heel goed nieuws, ik heb een zoon!’. Ik dacht eerst echt huh? Hoe dat zo opeens? Ik wist niet dat zijn vrouw zwanger was, schijnbaar vertellen ze dat niet altijd. Ik heb hem natuurlijk gefeliciteerd, hij was zo trots! Die dag afgesproken dat ik dinsdag langs mocht komen J (Jaa, op mijn verjaardag!) Wauw; dat vond ik zo bijzonder. In de stad had ik klein kadootje gekocht (babylotion, poeder en zeep) en samen met Dieuwertje mochten we dinsdag in de ochtend langskomen. Hij kwam ons ophalen, want het is echt een doolhof de weg naar zijn huis… In een piepklein huisje zat op een matje zijn vrouw met een heel schattig baby’tje van 4 dagen oud. We zaten net of Dieuwertje kreeg het baby’tje al in haar handen geduwd. Hij was gewikkeld in lakens en dikke dekens en hij had een mutsje op zijn hoofd, hij had al veel donkere haartjes (nog geen kroes hoor!) en wat me het meest verbaasde was dat hij bijna dezelfde huidskleur had dan mij, heel licht, het is dus zo dat negerkindjes met de maanden donkerder worden. Dit had ik wel al eens gehoord, maar niet gedacht dat het ook echt zo was, het is dus echt zo! Hij lag heerlijk te slapen en liet het goed toe dat wij hem vasthielden. De vrouw van Gift was erg verlegen en ook zijn andere dochter van 3 jaar (haar naam is Loveness). Ze was wel erg dankbaar voor het kleinigheidje. We hebben nog een foto gemaakt van het gezinnetje samen. Deze foto laten we afdrukken, dat is voor hen heel speciaal. De naam van de jongen is trouwens: Wisdom!
Afgelopen week ben ik ook weer op home visits geweest bij kinderen in de community. Dit keer kwam ik bij een meisje van 15 jaar. Ze ging naar school, maar had hier veel moeite mee, ze kon het maar moeilijk bijhouden. Het meisje was ook erg verlegen en leek wat afwezig. Challenges voor dit meisje waren dat ze parttime naar school moest kunnen gaan, maar ook dat ze bijna geen kleren had. Meteen dacht ik, eindelijk! Eindelijk, kan ik iets geven aan iemand, iets tastbaar en dat gelijk zorgt voor iets beters voor dit meisje. We verzamelen bij de office kleren in van alle vrijwilligers die hier zijn geweest en het is de bedoeling dat deze uitgedeeld worden aan mensen in de community, die deze goed kunnen gebruiken. A.s. maandag na de meeting, ga ik kleren uitzoeken en ga ik deze ’s middags samen met Gift naar dit meisje brengen! Wordt vervolgd.
Dan nu nog mijn grote avontuur van dit weekend: Mount Mulanje!!*
Deze week stond in het teken van mijn mentale voorbereiding voor de beklimming van Mount Mulanje. Dit is met 3002 meter de hoogte berg van Malawi. Vrijdagochtend heb ik (dieuwertjes’) backpack volgeladen met spullen, ongelooflijk hoe vol ik het weer gekregen heb, gelukkig hoef ik de tas niet te dragen, daarvoor gaan porters mee de berg op. Voordat we vertrokken hebben we nog samen boodschappen gedaan, want zaterdagavond, op de top van de berg, gaan we zelf koken. Na een rit van 3 uur gaan, waren we bij de lodge aan de voet van de berg. Bij een prachtig beekje water hebben we de zonsondergang gekeken, die dag op tijd naar bed want zaterdag begon dan de zware tocht!
Om half 9 zijn we vertrokken naar de top. Onderweg kwamen we weer bij een prachtige waterval met heerlijk water, hier hebben we de andere vrijwilligers achtergelaten en zijn we met 8 vrijwilligers, de gids en 8 porters verder gegaan. Het was een ontzettend zware toch, maar het was wel te doen! Verstand op nul en doorstappen, er waren heel veel zware stukken, erg steil, veel rotsen en omgekapte/verbrande bomen. Maar na 5 uur intensief wandelen, was ik dan eindelijk aangekomen bij de lodge… een schattig hutje tussen de bomen. Hier een verdiende cola en andere bier gedronken (aan bier ben ik maar niet begonnen dan rolde ik zo weer die berg af…)
We hadden nog niet genoeg gelopen, dus nog maar 3 kwartier er achter aangeplakt op naar het verste puntje van de berg te wandelen, ook daar was weer een heerlijk beekje waar ik al het zand, zweet en viezigheid van me heb afgespoeld. Vanaf het verste punt hadden we een prachtig uitzicht over stadje Mulanje, helaas was er een grote wolk die de zonsondergang bedekte… maar dat mocht de pret niet drukken, we waren op de top!!!
Bij kampvuur eten gemaakt, spaghetti met tomatensaus, bij kaarslicht samen gegeten. Het hutje had geen stroom, wel stromend water. Goed geslapen, eindelijk eens niet zwetend in bed, maar gewoon een aangenaam temperatuurtje. De volgende ochtend om 8 uur begonnen we weer aan de afdaling, in de dichte mist, zagen we maar enkele meters voor ons de weg.
Als ik van te voren had geweten hoe dat er aan toe ging, weet ik niet of ik het gedaan had. Op sommige plekken waren alleen maar rotsen, met af en toe wat mos en dat liep steil naar beneden. Het was niet te doen om rechtop naar beneden te lopen (voor mij dan, die porters deden dat gewoon, ook nog op slippers!) Op handen, voeten en mn billen ben ik zo heel veel stukken gedaald. Continue ben je ook bezig met je eigen concentreren of dat je je voet daar wel neer kunt zetten of niet omdat het misschien te glad is… (het miezerde ook nog, nog gladder). Dat maakte het nog vermoeiender om te dalen.
Maar het is me gelukt! Precies 5 uur later kwamen we aan bij Mulanje Peppers, de plaatstelijke pizzatent, waar ik een heerlijke pizza heb gehad! Daar waren ook weer de andere vrijwilligers die ons vol enthousiasme op aan het wachten waren.
Nu de day after: ik heb overal spierpijn en heb deja vu naar de dagen na de kennedymars, maar ik loop weer genoeg op het project, dus die spierpijn loop ik er wel uit.
Ik bent trots op mezelf, ik wilde zo graag naar de top van deze prachtige berg en dat is me gelukt !!
Bedankt voor het lezen, nog twee weken te gaan nu…