(origineel bericht op be-more.nl)
Malawian post
Lieve allemaal,
hier mijn allereerste berichtje vanuit Malawi!
Het lijkt net of ik al heel lang weg ben maar ook ben ik hier na 3 dagen nog steeds niet echt aangekomen op de een of andere manier.
Je doet hier zoveel indrukken op dat je het ook allemaal ff echt een plaatsje moet gaan geven dus het helpt wel als ik er even over schrijf.
De eerste 2 dagen in Lilongwe (waar ik geland ben) waren ook al indrukwekkend ondanks dat je daar nog midden in de stad zit.
We zijn meteen de eerste dag daar naar een getto-market geweest waar heel veel bruggetjes naartoe lopen en jij dan 1 bruggetje uitkiest die je stevig genoeg lijkt om over te gaan(lees:durven) en dan de eigenaar van die brug 10 kwatcha(=5cent) moet betalen voor je ‘veilige’overtocht.
Op de markt verkopen ze vanalles, van kippen, prachtig opgestapelde porties groente, kruiden en vis tot aftandse mobiele telefoons, 2de hands (veelal allang kapotte) gereedschappen maar vooral ook 2de hands kleding en schoenen die wij nog niet eens goed genoeg voor de zak van max zouden vinden. Vol gaten, scheuren en losse zolen maar nog steeds prima verkoopbaar hier.
Ook wordt de rivier gebruikt om jezelf en je kleding te wassen en daarnaast staat een buurman die zijn vis aan het schoonmaken is in hetzelfde stroompje dus met die wasbeurt schiet je dan ook lekker op he’.
We kwamen ook een man tegen die spontaan vroeg of ik een foto wilde maken van hem en die toen terug wilde kijken en riep “ohhhhh, I look very goóóód today!” omdat hij zichzelf nooit in de spiegel ziet waarschijnlijk.
Maandag eenmaal aangekomen bij ons huisje en project waar alles natuurlijk nog nieuw is maar toch ook binnen 3 dagen al heel vertrouwd, loop je in een werkelijk prachtig landschap en lijkt het vaak alsof je in een Afrikaanse filmset rondloopt.
We zitten in het 2de huisje langs een vrij drukke doorgaande weg (of lees, breed rood zandpad) en kunnen vanaf ons verandaatje heerlijk het dagelijkse leven ongestoord voorbij zien trekken zonder dat het al te veel opvalt.
We hebben ook al veel grappige situaties meegemaakt zoals dat ze hier zeker weten dat de aarde plat is en de zon ’s avonds in de zee zakt en dan ’s nachts onder de zee doorgaat en ’s ochtends aan de andere kant weer omhoog komt en zo is het eigenlijk ook ongeveer, toch? Maar dat hij echt rond is en om de zon heen draait waardoor je dag en nacht krijgt was toch het best uit te leggen met een rond broodje en zaklamp, hoezo is goed lesmateriaal onmisbaar.
Het is wel gek om te merken dat de mensen (ook die van rond de 20 b.v.) hier ontzettend leergierig zijn maar gewoon geen of heel weinig onderwijs hebben gehad en alle info die ze kunnen krijgen absorberen als een spons.
We zijn ook al door onze buurvrouw Faith ingewijd in het hoe te dragen van de landelijke chechege (omslagdoek) die we aan moeten als we met home based care de community ingaan.
Broeken zijn dan niet gebruikelijk dus malawi krijgt me dan toch echt aan de rok nu.
Hebben er dus maar wat aangeschaft in de big city zodat we hier niet zo uit de toon vallen afgezien van het feit dat we natuurlijk toch mzungu’s (blanke) zijn en dus altijd al in de picture lopen.
We zijn woensdag 2 dorpjes gaan bezoeken en dan loop je in een echt bijna onwerkelijk prachtig landschap met bergen en palm- en bananenbomen, rode stof wegen en jammer genoeg ook zeéér armoedige hutjes en kinderen die nauwelijks een draad om hun lijf hebben als kleding.Het contrast van het genieten van de prachtige natuur en het oogverblindende landschap en zien wat er allemaal nog gedaan zou kunnen worden is wel heel erg groot en maakt dat het zo onwerkelijk voelt denk ik.
We gaan dan op home based care b.v. naar een vrouw met maar 1 been waarvan we vóór de regentijd begint nog het dak van haar huisje gemaakt willen hebben. En de berg op naar 3 jonge weduwen die de zorg hebben over hun eigen kids maar ook over een aantal weeskinderen omdat hun familieleden overleden zijn. Ze leven daar met vrijwel niets en we zullen de volgende keer wat maismeel en zout e.d. voor ze meenemen en ook daar vóór de regentijd het dak gaan repareren.
Op de terugweg kwamen we langs een werkelijk giga baobab boom waar ik een foto van nam die de members van liyo meteen wilde terugzien natuurlijk.
Ze hebben toen wel een half uur heel veel plezier gehad om het feit dat ik ook hun achterkant gefotografeerd had omdat ze voor mij uit het bergpad afliepen richting baobab.
Je maakt hier alleen foto’s van voorkanten oftewel, ze gaan er hier echt even voor staan en willen dan ook graag meteen de foto terug zien.
Ook als we op ons verandaatje zitten en we maken wat foto’s van kinderen staan er binnen de kortste keren 20 kids op de stoep die zichzelf willen terugzien op de foto.
Ook de bellenblaaspotjes zijn een welkomme afleiding van hun dagelijks bestaan en ze genieten van alles wat je met ze doet. Zo doen we vaak klapspelletjes met ze en hebben we al voorgelezen uit een dieren pop-upboek waar ze allemaal van genoten omdat ze hier weinig aandacht krijgen van volwassenen en zichzelf maar moeten zien te vermaken.Onze volwassen buurvrouw wilde meteen weg toen ze de afbeelding zag waar er een slang uit het boek gepopt kwam, ze was echt bang hiervoor en besefte dus niet dat het maar een plaatje was.
Heel moeilijk dus ook om het niveau van de kennis van ook de volwassenen hier in te schatten wat ons vaak vol verbazing doet toekijken en luisteren naar hoe ze hier proberen hun leven vorm en inhoud te geven zonder ooit op school te hebben gezeten en nog heel wereldvreemd zijn, echt héél primitief dus.
Ik zal proberen nog wat foto’s toe te voegen en tionana(tot ziens) dan maar weer.
Liefs allemaal, Monique.