(origineel bericht op be-more.nl)
Maandag 18 februari
Maandag 18 februari
Vandaag om 5.30 uur wakker. Elke ochtend hier in Kyotera is er een gebedsdienst met zang in de Moskee. Hoewel het overgrote deel van Uganda katholiek is, zie je ook veel moskeeën. Het is niet erg dat die dienst zo vroeg begint, alleen wordt alles via een megafoon het dorp in getetterd, en elke ochtend zijn wij dus ook zo vroeg wakker. Meestal duurt dit 2 uur (!!). Ontbeten met z’n 4tjes en op weg naar het ziekenhuis! Het is erg warm vandaag, we voelen het al als we buiten komen, strakblauwe lucht, hoge temperatuur.
In het ziekenhuis ga ik natuurlijk als eerste bij Grace kijken. Ze heeft de voeding van vanochtend weer uitgespuugd. Ik maak me erge zorgen, ze is zwakker dan afgelopen vrijdag. Kijkt niet helder uit haar oogjes en is behoorlijk snotterig. Haar voedingsschema is veranderd. Er zit nu 4 uur tussen, en de hoeveelheid is opgevoerd. Misschien is dit wat te snel. Trix en ik overleggen. We proberen haar ook wat water via haar mondje tot zich te laten nemen, maar ook dit weigert ze. Ze is 4 ons afgevallen. Zorgelijk.
In het weekend is nog een ander klein meisje binnengebracht dat ondervoed is. Ze heet Rose, is 4 maanden oud. Ze oogt als een gezonde zuigeling, wel mager, maar alert, en heel grappig!! Ze hoeft geen sondevoeding en kan prima drinken uit een bekertje. Deze kindjes krijgen geen flessenvoeding hier. Ze gaan over van borstvoeding, direct naar drinken uit een beker! Rose redt het wel!! Gelukkig!
Verder is de jongen met een forse ontsteking aan zijn been naar huis gestuurd. Hij heeft anti-biotica meegekregen en ze denken wel dat het goed komt. Ik heb m’n twijfels.
We gaan op zoek naar de tractie die Judith heeft aangeschaft in november voor het ziekenhuis. Inderdaad in de store bij de Maternity ward vinden we 2 tractietoestellen. Ze lijken me niet de tractie waar we naar op zoek zijn, maar het zijn wel complete sets met gebruiksaanwijzing. We nemen er een mee en leggen dit voor aan Alex, die op dat moment werkt in de male Ward en vertellen hem het verhaal. Het klopt volgens Alex. De tractie die Judith heeft verzorgd is uitgeleend aan een ander ziekenhuis omdat ze niet weten hoe er mee om te gaan. Ook de tractie die wij opgeduikeld hebben is onduidelijk voor hen. De man die deze tractie nodig zou hebben heeft inmiddels circulair gips, dus geen tractie meer nodig. We drukken Alex op het hart, als er weer een nodig mocht zijn, ons deze te laten installeren en hen te leren hoe het werkt. Het is echt niet moeilijk. Alex wil dit wel. Hmm. Het blijft soms erg moeilijk. Willen ze het echt leren??? Houden ze ons een beetje aan het lijntje?? Soms zijn er dagen bij waarop je jezelf afvraagt; wat voeg ik toe?? Ook met betrekking tot het nieuwe vrijwilligershuis word ik een beetje moedeloos. Ik zoek Benon natuurlijk maar weer eens op. Ik zie aan zijn blik; “o help daar heb je haar weer”. Ik vraag of hij gesproken heeft met dr. Ambroise en wat zijn plan is. Hij heeft dit inderdaad gedaan, en hij vertelt zodra hij voor zichzelf een andere ruimte heeft gevonden, dan kunnen we aan de slag. Ik vertel hem dat dr. Ambroise diverse ruimtes heeft leegstaan voor hem, dus we kunnen beginnen. Maar dat heb ik toch even mis. De ruimtes die leeg staan, zijn absoluut niet geschikt volgens hem. Er moet gezocht worden elders binnen het dorp. Hmm. Nu dit weer. Hij houdt me aan het lijntje, en ik voel me niet serieus genomen. Toevallig is Kim in de buurt en samen gaan we terug in gesprek. Kim zegt; oké, dan zeg maar waar je wilt zitten, ga vanmiddag op pad met Wilma en kom terug met een geschikte werkplek voor jezelf. Kim regelt een boda, maar op het moment dat ik met hem mee wil gaan, zegt Benon dat hij beter alleen kan gaan, omdat ik als mzungu alleen de prijs maar kan opschroeven. Zodra mensen een mzungu zien, denken ze dat ze wel een hoog bedrag kunnen vragen. Daar zit wel iets in, maar toch voel ik me aan de kant gezet en weet niet helemaal zeker of hij wel ECHT gaat zoeken naar een andere werkplek. Ben ook een beetje boos op mezelf omdat het vandaag allemaal niet meezit en ik een beetje negatief ga denken. NIET DOEN!.
Trix en ik kijken nog een paar echo’s mee. Wel leuk; een zwangere vrouw, leuke echo, 1 vrouw die net zo oud is als ik, maar zeker 20 jaar ouder lijkt heeft erge buikklachten. Op de echo zien we een forse tumor bij de nier. Wel echt interessant, die echo’s. Julius, die de echo’s afneemt, legt ook heel uitgebreid uit.
Verder kijk ik met Kim nog even naar 2 kamertjes die ze gaat huren aan de overkant van de weg. Deze kamertjes zijn voor de nurses die nachtdienst draaien in het ziekenhuis, geen boda kunnen betalen en vaak lopend heen en weer van huis naar ziekenhuis komen. Ze kunnen nu blijven slapen aan de overkant van het ziekenhuis. Ik beloof Kim dat wij 4tjes die kamertjes zullen schilderen. Kim doet erg veel voor ons, door haar zien we enorm veel van Uganda. En het is ook een mooie toevoeging aan ons werk. Morgen aan de slag, met sop, verf en kwast!!