(origineel bericht op be-more.nl)
Lieverdjes
Eerst zoals altijd het ontbijt verhaal: Dustin (de Amerikaan voor wie we “werken”) en zijn vrouw(tje) proberen elke dag weer iets nieuws om ons aan het ontbijten te krijgen. Vanmorgen 7.30 op weg naar een nieuw restaurantje, dat is: nieuw voor ons! Zo te zien bestond het al in de 1900 eeuw of is al een hele tijd schoongemaakt met hetzelfde doekje.
Op de kaart een selectie overheerlijke westerse gerechten. Zoals een hamburger (7.30 in de morgen!), kipnugets, pastaatje iemand?
Ellis nam een kop koffie en een jus (halve pak suiker erin) en ik (suprise) een kopje gember thee.
Op naar school.
Na ongeveer 25 minuten over hetzelfde zandpad met heele diepe kuilen te hebben gecrossed. Auto geparkeerd ram voor het hek van een tempel, steken we eerst over een hele lange hangbrug de rivier over. Om de zoveel meter moet je stoppen om je tegen de reling te drukken. Er moeten namelijk hele families langs die zich vaak met zijn alle op een scooter hebben geprompt.
Bij het schooltje werden we enthousiast begroet door de kindjes die:’ Good morning teacher 'riepen. (zo, dat hoeven we ze niet meer te leren).
Trots, ze noemen me teacher!!!, lopen we naar ons klasje. Ons echte lokaal
is verrassend genoeg nog niet klaar!!
Daar zitten ongeveer 18 poppetjes van kindjes, die gaan staan als we binnen komen en fluisteren: Good Morning teacher, how are you doing? Wat een schatjes!!
Na een uur op naar het volgende klasje waar een jongetje heel hard begint te huile zodra hij ons ziet en in het Khmer schijnbaar roept dat hij naar huis wil. Arm zieltje, is zich rot geschrokken van twee blanke vrouwen. (snap ik, moet zeggen dat ik ook regelmatig schrik als ik nu in de spiegel kijk, hou namelijk nogal wat vocht vast!!!).
Al met al een hele leuke en voor ons ook leerzame dag.
Verbaast over het feit wat de kinderen al weten. Ben benieuwd wat we ze nog bij kunnen brengen.
's avonds op pad met onze, inmiddels, prive TukTuk chauffeur. Hij noemt zichzelf onze bodyguard. Heeft zijn postuur wel mee, ook hier is de obesitas toegeslagen.
Aparte man, het is een redelijk grote, nogal dikke Cambodjaan die Engels spreekt met een vet Australisch accent, waar hij heeeeeel trots op is.
Vanavond had hij een rap gemaakt over de route die we gingen nemen???!!!
Hij zei tegen ons ook iets van: “Sorry mate, I have to take a pis!!” Hmmm twijfelachtig.
We hebben weer bij ons bijna vaste restaurantje “the white rose” gegeten en hebben er eens flink tegenaan geklapt, schrokken van de rekening: $9,25!!! Erg lekker.
Morgen weer een nieuwe dag!
Wordt vervolgt…
X