Een taxichauffeur die niet betaald wil worden voor de rit,
Een vrouw die gaat huilen, als je vertrekken wilt, nadat je bij haar een kop thee hebt gedronken,
Je denkt dat je een beroemdheid bent, want iedereen wil je de hand schudden, terwijl zij zeggen: “Welcome to Iran!”,
Je bent nog nooit zo vaak op de foto gezet.
Het eerste is een voorbeeld van de beleefdheidsvormen, waar Iran patent op lijkt te hebben. De rest is een mager inzicht in de overweldigende aardigheid van de mensen in dat land.
Laat ik nog een voorbeeld geven.
Wij waren in Hamedan. Natuurlijk waren wij al wezen kijken bij de tombe van Ester en Mordekhai en va die van Abu Ali Sina. Toen wij terug liepen naar ons hotel werd ik op mijn schouder getikt. Een man vroeg mij in het Engels of wij misschien Nederlanders waren. Toen wij zeiden, dat dit klopte, vertelde hij, dat hij ooit vanuit Iran naar Nederland was gereisd. Hij had daar een Nederlandse vrouw ontmoet en hij was met haar getrouwd. Hij woonde nu dus in Rotterdam. Hij was nu op bezoek bij zijn familie voor de viering van Nieuwjaar. Dat heet daar Nowruz en dat duurt ongeveer veertien dagen. Hij vroeg of wij al bij Ganjnameh waren geweest. Niet dus. Hij bezwoer ons, dat dit een plek was, waar je als toerist beslist naar toe moest gaan! Hij stelde voor om een taxi voor ons te regelen, want dan zouden wij goedkoper uit zijn. Wij waren niet op een koopje uit, maar wij lieten hem zijn gang maar gaan.
Nou, dat was dus een gouden advies! Ganjnameh ligt 5 kilometer ten zuidoosten van de stad op de berg Alvand-berg. Er zijn daar twee stokoude inscripties van twee koningen, de inscriptie aan de linker kant is van Darius de Grote (521-485 BC) en de rechter is van Xerxes de Grote (485-465 BC). De inscripties beginnen met een eerbetoon aan Ahora Mazda, de god van het Zoroastrische geloof en zij eindigen met een opsomming van de macht van de twee koningen.
Lang nadat de inscripties in de vergetelheid waren geraakt, kreeg de plek de naam Hanjnameh, dat zoveel betekent als “treasure epistle” of “war epistle”. Latere generaties konden de tekens en de taal namelijk niet meer lezen.
Toen wij na verloop van tijd weer terug liepen naar de taxistandplaats, onderwijl telkens gestopt voor het maken van foto’s door Iranese mensen van alle leeftijden, kwamen wij de man weer tegen, die ons naar deze plek had geleid. Of het bezoek de moeite waard was geweest. Nou, dat was het dus beslist. Prompt regelde de man weer een taxi terug naar de stad voor ons.
Iran is een land, dat beslist de moeite waard is om eens te bezoeken. Niet alleen om de talloze bezienswaardigheden, maar ook en vooral omdat de mensen hier beslist aardiger zijn dan in welk land dat wij bezocht hebben.