Hallo allemaal,
Kom hier nog eventjes mijn verhaal van mij afschrijven. Misschien helpt het wel om mijn verdriet en frustraties te verwerken.
Zoals sommigen onder jullie weten had ik een man leren kennen in Kusadasi, een jaar geleden. Ik ben het afgelopen jaar om de 2 maanden naar ginder gereisd. Het was altijd fantastisch om elkaar terug te zien. Was niet altijd gemakkelijk omdat hij moest werken van 's morgens tot 's nachts maar de tijden die we samen door brachten waren goed. Hij had het altijd moeilijk dat ik naar huis moest keren. Er werd gepraat over dat ik naar ginder zou gaan wonen, hij zou een groter appartement zoeken voor ons. Hij had wel problemen dat ik 2 kinderen die ik zou moeten achter laten maar mijn kinderen zijn 19 en 17 en wonen bij hun papa, ik zag zo gauw geen probleem. Toen het toeristisch seizoen gedaan was ben ik ook naar Kusadasi gegaan. Was financieel wat moeilijker voor hem en ik mocht ook niets betalen. Hij had intussentijd ook een auto-ongeluk gehad, dus de reparatie-kosten waren ook een streep door zijn rekening. Ik bracht altijd wel iets mee voor hem (truien, shampoo, whisky) omdat hij toch niet wilde dat ik maar iets betaalde voor voeding of als wij op café gingen. Ben daar ook eens ziek geworden en hij heeft mij super verzorgd. Naar 't ziekenhuis gebracht e.d.
Ik zag het ook wel zitten om naar ginder te verhuizen maar zo’n dinges beslis je niet op 1,2,3. Ik heb een goede baan hier die ik had moeten opgeven voor een onzekere toekomst. Ik zag het wel zitten om desgevallend in toerisme iets te gaan doen. Ben perfect drie-talig en het Turks zou ik wel vlug onder de knie krijgen. Alhoewel, hij had liever dat ik thuis zou blijven en het huishouden doen. Enfin, soit.
Nieuwjaar heb ik ginder ook gevierd. Was heel leuk, samen gaan eten, dansen, Turkse zangen. Heb er heel mooie herinneringen aan.
Hij had in al die maanden het wel heel moeilijk om mij te missen. Had van het werk al te horen gekregen dat ik 3 weken vakantie kreeg, kon ik naar ginder voor langere tijd.
Begin januari was ik terug thuis en van toen is het fout gelopen. De eerste weken hoorde ik niets van hem. Sms-en telefoontjes, berichten werden niet beantwoord. En uiteindelijk kwam hij op de chat en vertelde mij dat het gedaan was tussen ons. Het ‘waarom’ ging hij mij nog eens uitleggen maar tot vandaag is het nog altijd vaag. Volgens wat ik begrepen heb, is dat hij mij te hard mist. Hij vroeg mij om vrienden te blijven en dat ik altijd welkom was bij hem. Zijn huis is mijn huis. We bleven met elkaar praten op de chat tot begin maart ik hem vertelde dat ik gezondheidsproblemen heb en dat ik er een beetje ‘door’ was. Ik mocht naar hem komen om te ontspannen. Hij zou mij opwachten.
Ik heb een vliegticket geboekt en sms gestuurd wanneer ik zou aankomen. Op Fb ook berichten gestuurd. Geen reactie. De nacht dat ik zou moeten vertrekken, heb ik hem proberen te bereiken. Honderden keren heb ik hem gebeld. Niets. Ik heb toen de beslissing genomen om mijn reis te annuleren.
Tot op heden heb ik niets meer van hem vernomen. Heb intussentijd ook ontdekt dat hij mijn telefoonnr. Geblokkeerd heeft. Ik heb hem een lang bericht gestuurd op Fb om hem te vragen wat er mis was, wat ik verkeerd heb gedaan, dat ik het zou kunnen begrijpen. Het bericht is gelezen maar hij heeft niet geantwoord. Hij blijft mij negeren. Iemand die in hetzelfde hotel werkt als hij heeft mij verteld dat Turkse mannen alleen uit zijn op seks en niets anders maar kan je dan negen maanden zo’n komedie spelen ? Ik weet het echt niet. Ben ik dan zo’n naïeve meid ?Ik heb mij voorgenomen om zelf niets meer te ondernemen in de hoop dat hij vroeg of laat iets laat weten.
Vrienden van mij zeggen om er zelf nog eens naartoe te gaan, de confrontatie aan te gaan. Er zijn zelfs vrienden die voorgesteld hebben om met hen mee te gaan in mei maar weeral geld uitgeven aan iemand die het misschien niet waard is ?
Dit is mijn verhaal, ik moest het eventjes van mij afschrijven. Misschien zijn er nog vrouwen op dit forum die zoiets hebben meegemaakt, of anderen die ervaring hebben met Turkse mannen en hun gevoelens.
P.S. Ik mis niet alleen hem maar ook Kusadasi, een stad waar ik zoveel van ben beginnen te houden. Misschien ga ik er nooit meer naar toe
Groetjes
Kusadasi1964, ja er zijn er meer die zoiets als jij hebben meegemaakt. 4 jaar geleden een man in Marmaris leren kennen. Was allemaal geweldig. Was tot over mijn oren verliefd en volgens mij hij ook. Wist niets van Turkse mannen en tourisme. Voelde me heel speciaal en ging er helemaal in op. Ben dat jaar nog 2x naar daar geweest. Kwam erachter da hij getouwd was met een Engelse dame dus boos en verdrietig maar moest hem vergeten. Het jaar daarop heb ik hem nog wel 2x gezien maar hij was nog steeds met die Engelse dame en al weer bezig met nog een andere dame. Hij voeg mij te wachten want ik was de liefde van zijn leven. Eind 2010 belde hij mij en voeg of e opnieuw konden beginnen. In 2011 5x naar Marmaris gegaan en eind 2011 naar de familie in zijn woonplaats. Oud en nieuw gevierd met z’n 2en en half januari weer naar huis. Hij ging werken in Istanbul, huurde daar een app. En ik ging weer iedere maand naar daar. We zouden gaan samenwonen in Istanbul en hij zocht voor voor ons een goed app. Geld gestort voor de aanbetaling en in augustus ben ik voor 6 weken naar daar gegaan. Heb ook 2 kinderen, die al volwassen zijn, dus een toekomst samen was goed mogelijk. Hij was er altijd voor mij, ik mocht niet veel, maar dat is turks dus te accepteren. Geweldig vond ik het in Istanbul, kon mijn draai heel goed vinden. In de 6 weken dat ik er was is hij onder mijn ogen verloofd met een Turkse vrouw en 5 weken na mijn vertrek getrouwd. Hij heeft mij dit niet zelf verteld maar ben daar achter gekomen via facebook. Voor sommige is het inderdaad alleen de sex en/ of geld,cadeaus, drank … Ben er nog steeds niet achter waarom. Waarom niet eerlijk, waarom zoveel liefs, waarom mooie woorden , waarom iemand laten geloven dat je de enige ben, dat hij met jou een leven wil, dat je alles op het spel wilt zetten om met hem een toekomst te hebben. Heb nog wel contact, maar geloof niets meer van wat hij zegt, weet dat ik alles moet vergeten en door moet gaan met leven… Maar nog steeds, hij s nu 6 maanden getrouwd, beheerst hij mijn gedachten. Zoveel leuke dingen gedaan samen, zoveel gesproken over de toekomst … En dan ineens niets meer
Bedankt Zonnetje123 om te reageren, inderdaad waarom doen die ons zoveel pijn ? Hij beheerst ook van 's morgens tot 's avonds mijn gedachten. Ik sta ermee op en ga ermee slapen. Wil sterk zijn maar weet niet of ik sterk genoeg zal zijn indien hij mij contacteert…en dat is nu juist wat ik wil, dat hij iets laat horen van hem.
Ik voelde mij ook heel speciaal, zeker na mijn echtscheiding… Ik weet nog hoe jaloers hij reageerde omdat ik naar een andere man had gekeken. zooooo jaloers was hij, hij wilde mij niet verliezen. al die mooie woorden.
De eerste keer toen ik hem zag, dacht ik ‘nee’ ik ga er niet op in, had al zoveel verhalen gehoord over mannen in het buitenland ('t is niet alleen in Turkije) Hij bleef maar aandringen om samen iets te drinken, heb ik toen ook gedaan. Toen ik terug thuis was, bestookte hij mij met berichten om aub terug te komen en ja, ben terug gegaan. Was heel voorzichtig, had schrik dat hij op geld uit was en toen ik zag dat dit niet het geval was, dat hij zich zo uitsloofde voor mij…dacht ik dat hij de ware was, dat hij het meende.
En nu zit ik hier…
Kusadasi, ben nu al 10x aan een zin begonnen en iedere keer weer weggehaald haha. Wil alleen maar zeggen dat ik weet hoe je je voelt. Ik haat mijn ex-askim voor wat hij heeft gedaan, maar wordt gek als ik 3 dagen niets hoor. Wil graag vrienden met hem zijn omdat ik hem toch nog graag zie, maar volgens hem kan dat niet omdat hij , volgens hem, zoveel van mij houdt. Besef wel zolang ik hem te woord blijf staan mijn verdriet zal blijven, en als ik het contact verbreek ik het een plaatsje kan geven. Nog steeds probeert hij invloed uit te oefenen op mijn manier van leven. Wat ik wel mag en niet mag. Hij is getrouwd maar wordt boos als hij ziet dat ik mijn ring heb afgedaan. Als ik een keer niet de telefoon oppakt, belt hij 3 dagen niet. Snap mezelf niet meer… Waarom ga ik hier nog op in :-)) ben een onafhankelijke vrouw, die heel goed voor haarzelf kan zorgen, maar als het om hem gaat ben ik een watje.
Als je een luisterend oor nodig hebt… Laat het maar weten
X
Hij zit al heel de avond op de chat, op Fb maar ik vertik het om de eerste stap te zetten. En ik zou zo graag hebben dat hij iets zegt. Het is moeilijk, zeer moeilijk om niet gauw iets te sturen maar ik wil dat hij mij aanspreekt. Begrijp je heel goed, ik ben zo boos en voel mij vernederd door wat hij mij heeft aangedaan maar er is zo’n Engelse gezegde : he’s under my skin…en 't is verdomd moeilijk om afstand te nemen.